گاهی اوقات ما برای کاری نیاز به راهنمایی و مشورت داریم، اما گاهی دوست داریم فقط حرف‌هایمان را به کسی بزنیم بدون اینکه ما را نصیحت کند یا راهکاری به ما بدهد. در برخورد با بیماران مبتلا به سرطان فقط سعی کنیم شنونده خوبی باشیم.
عکس‌العمل ما، چه تاثیری بر مبتلایان به سرطان دارد؟! وقتی کسی برگه آزمایش را نشان شما می‌دهد و می‌گوید که مبتلا به سرطان است، شما باید عکس‌العملی حساب شده و منطقی داشته باشید چرا که آن شخص در ضعیف‌ترین و شکننده‌ترین موقعیت روحی قرار دارد.
به گزارش huffpost، «لتی کتین پگربین»، نویسنده کتاب (چطور دوست خوبی برای دوست مریض خود باشیم)، سرطان سینه دارد. او درباره آموزش و نیاز به خواندن این کتاب می‌گوید: «مطمئنم شما دوست خوبی در سر میز نهار یا دورهمی‌های دوستانه هستید؛ اما اینکه چطور یک دوست خوب برای دوست بیمارتان باشید، غریزی نیست. بهتر است از قبل مطالعه کافی در این باره داشته باشید تا بتوانید در بحران به درستی رفتار و صحبت کنید.»
۱. یکی از همسایگان خانمی که مبتلا به سرطان سینه است در پاسخ به این موضوع گفته است: «خب، حداقل الان لاغرتر هم می‌شوی.» شاید آن همسایه می‌خواسته فضا را عوض کند، اما مطمئنا این جمله درستی برای گفتن به کسی که سرطان دارد نیست.
۲. هیچگاه نگویید: «یکی از بستگان، خواهر، مادر یا ... به علت همین سرطان فوت کرده است». این جمله در ذهن بیمار درصد نجات نیافتن از بیماری را تکرار می‌کند. باعث افکار منفی در فرد می‌شود تا جایی که شاید از ادامه درمان خود منصرف شود.
۳. تا مدتی اصلا سعی در تغییر فضای حاکم نکنید، جوک تعریف نکنید. نباید جلوی فرد مبتلا به سرطان گریه کنیم تا روحیه خود را از دست ندهد. اما حس واقعی ناراحت شدن خودتان را بدون اغراق بروز دهید. با نیش و کنایه صحبت نکنید. اگر نمی‌توانید حرف‌های مثبت و مفید بزنید، بهتر است که با او هم کلام نشوید.
۴. بیشتر سرطان‌ها ریشه در ژنتیک ما دارند و تنها چیزی که باعث بروز آنها می‌شود نوعی محرک است که می‌تواند هر چیزی باشد. پس نپرسید: «تو که وگان بودی پس چرا سرطان گرفت؟!».
ماری جین ماسی، روانشناس مرکز سرطان در نیورک، که بر سرطان سینه خانم‌ها تمرکز دارد، می‌گوید: «هیچگاه از یک بیمار سرطانی نپرسید: «چه کاری می‌توانم برایت انجام بدهم؟». بگویید: «هر ساعتی از شبانه روز که احتیاج به کمک داشتی، من هستم». چیزی که حتی یبیشتر از سرطان، بیماران را اذیت می‌کند، از دست دادن دوستانشان است.
ما باید از خودمان همدلی، هم فکری و هم نوع دوستی نشان دهیم و ناپدید نشویم. به طور مثال یکی از دوستان خانمی که مبتلا به سرطان سینه است، هر روز به او زنگ می‌زد و حال او را می‌پرسید. در برخی روز‌ها هم فقط یک استیکر قلب برایش می‌فرستاد. افرادی که سرطان دارند نیاز به روحیه حمایت کننده شما دارند. شاید کلمه دلسوزی مناسب نباشد، اما باید برای آنها دلسوزی کرد و نشان داد که برایمان مهم هستند. این احساس مهم بودن برای بیماران مبتلا به سرطان یعنی امید به درمان و بازگشت به زندگی عادی.
برایش غذایی که دوست دارد را بپزید. موضوعاتی که می‌دانید تنش‌زا هستند مطرح نکنید تا جو را متشنج نکنید. باید به خاطر داشته باشید که اولین جراحی فشار زیادی را بر روی بیمار دارد در روز‌هایی که قرار است به اتاق عمل بروند حتما پیشش باشید و بگویید که منتظرش هستید تا با حال بهتری پیش شما برگردد. اگر نمی‌توانید در کنارش حضور داشته باشید، بهتر است که قبل از عمل با او تماس بگیرید و بعد از عمل هم با او صحبت کنید و جویای حالش شوید.
گاهی اوقات ما برای کاری نیاز به راهنمایی و مشورت داریم، اما گاهی دوست داریم فقط حرف‌هایمان را به کسی بزنیم بدون اینکه ما را نصیحت کند یا راهکاری به ما بدهد. در برخورد با بیماران مبتلا به سرطان فقط سعی کنیم شنونده خوبی باشیم. بسیاری از بیماران مرکز سرطان در نیورک، به خانم ماسی گفته‌اند: «به هیچ کس از دوستان و آشنایان، درباره بیماری خود چیزی نگفتیم. درست است که از حمایت آنها برخودار نبودیم؛ اما از آنها ناامید هم نشدیم».
منبع: ایرنا
