یک شهاب سنگ نشان می‌دهد که آب روی زمین ممکن است از صخره‌های فضایی باستانی آمده باشد.
زمین و بقیه سیارات صخره‌ای درونی منظومه شمسی محصول تعداد بی‌شماری از سیاره‌های کوچک (سنگریزه‌ها و غبار کیهانی اولیه) هستند که بیش از ۴ میلیارد سال پیش کنار هم جمع شدند. اکنون، یک تحلیل جدید نشان می‌دهد که آن سیاره‌های کوچک قبلاً حاوی آب بودند.
به گزارش فارس، محققان نمونه‌هایی از شهاب‌سنگ‌هایی را آزمایش کردند که به گفته آنها به اندازه آن سیاره‌های کوچک قدیمی هستند. با انجام این کار، ردپای واکنش‌های شیمیایی را یافتند که در حضور آب اتفاق می‌افتد.
امروزه هیچ آبی در این نمونه‌ها یافت نمی‌شود، اما دانشمندان هنوز هم می‌توانند اثرات آبی را که زمانی آن بودند ردیابی کنند.
اگر آب در حضور عناصر دیگر باشد، با گذشت زمان، اتم‌های اکسیژن مولکول‌های آب از هم جدا می‌شوند و به همان عناصر می‌پیوندند. به عنوان مثال، آب و آهن باعث تولید اکسید آهن می‌شود. این ماده‌ای است که سطح مریخ را به رنگ قرمز زنگ زده کرده است.
با این حال، حتی آن اکسید آهن هم اکنون مدت‌ها است که در شهاب‌سنگ‌ها از بین رفته، اما وقتی محو شد، مقدار کمی از آهن شهاب‌سنگ‌ها را از بین برد. بنابراین، دانشمندان می‌توانند با اندازه گیری سطح آهن یک شهاب سنگ در مقایسه با سایر عناصر سنگ فضایی، آزمایش‌هایی را برای وجود آب انجام دهند.
محققان انتظار داشتند به اندازه نیکل و کبالت، آهن پیدا کنند. اما در عوض، آنها مقدار زیادی آهن از دست رفته پیدا کردند که دلالت بر وجود اکسیژن و در نتیجه آب دارد. به طور خلاصه، آنها به این نتیجه رسیدند که مواد اولیه تشکیل دهنده منظومه شمسی داخلی احتمالاً شامل آب است.
پل آسیمو، زمین‌شناس و ژئوشیمی‌دان موسسه فناوری کالیفرنیا، در بیانیه‌ای گفت: «تفاوت بین آنچه در شهاب‌سنگ‌های درونی منظومه شمسی اندازه‌گیری کردیم و آنچه انتظار داشتیم، نشان‌دهنده فعالیت اکسیژن حدود ۱۰ هزار برابر بیشتر است».
اگر هیدروژن و اکسیژن آب در این سنگ‌ها وجود داشته باشد، نشانه خوبی است که عناصر دیگری (کربن و نیتروژن که برای ایجاد حیات حیاتی هستند) در ابتدا نیز وجود داشته‌اند.
