فیلم «کُرال»؛ لذت‌های ساده یک بعدازظهر جمعه

فرارو- فیلم «The Choral» با بازی رالف فاینس، ترکیبی از کمدی و درام آرام است که لحظاتی دلنشین و موسیقایی را برای تماشاگر فراهم می‌کند.

به گزارش فرارو به نقل از گاردین، فیلم کمدی-درام «کورال» لذت‌های ساده یک بعدازظهر جمعه را به مخاطب ارائه می‌دهد و جدیدترین همکاری نیکلاس هایتنر و آلن بنت است. همکاری پیشین آن‌ها، «The Lady in the Van» محصول ۲۰۱۵، فیلمی سبک و عمدتاً فراموش‌شدنی بود که با بازی تیز و متفاوت مگی اسمیت ستوده شد، اما به دلیل تناقض در لحن فیلم با مشکل مواجه بود. برخلاف آن فیلم و دو اثر قبلی این دو همکار در سینما، «کورال» بر اساس یک نمایشنامه ساخته نشده است، اما در بسیاری از لحظات حس می‌شود که می‌توانست نمایشنامه‌ای باشد. برخی از دیالوگ‌های مستقیم و صحنه‌های کمدی، حس تماشای زنده و مخاطب خاص را القا می‌کنند، چیزی که در سینما کمی دور از انتظار به نظر می‌رسد.

در صفحه بزرگ سینما، «کورال» کمی ناهمخوان است و تنها لحظات واقعی سینمایی آن به مناظر خیره‌کننده یورکشایر تعلق دارد. البته این فیلم وقتی رالف فاینس نقش‌آفرینی می‌کند، جلوه‌ای متفاوت پیدا می‌کند. فاینس نه تنها وزن و کلاس به فیلم می‌آورد، بلکه با بازی دقیق و ظریف خود، جلوه‌ای فراتر از دیگر بازیگران ارائه می‌دهد. پس از آثار اخیر او همچون «Conclave» و «28 Years Later»، این پروژه هرچند در سطحی پایین‌تری است، باز هم شاهد انعطاف‌پذیری فوق‌العاده این بازیگر هستیم.

او در نقش دکتر گاتری، رهبر گروه کر، ظاهر می‌شود؛ شخصیتی که در سال ۱۹۱۶ توسط اهالی شهر استخدام شده است، در زمانی که جنگ و بحران، نظم اجتماعی را بر هم زده و بسیاری از مردم کشته یا مفقود شده‌اند و بسیاری دیگر در انتظار اعزام به جبهه هستند. گاتری مسئولیت ساختن و هدایت گروه کر را بر عهده دارد و این گروه، فرصتی برای بیان صدای کسانی است که پیش از آن فرصت شنیده شدن نداشته‌اند.

انتخاب گاتری به عنوان رهبر گروه کر، انتخابی بحث‌برانگیز است؛ متخصصی که اعتبارش پس از جنگ کاهش یافته است. سال‌ها زندگی او در آلمان (جایی که به گفته خودش، مردم به هنر احترام بیشتری  نسبت به بریتانیایی‌ها می‌گذاشتند) و ویژگی‌های شخصی‌اش او را در زمانی که ملی‌گرایی و دین اهمیت زیادی دارند، به ریسکی بزرگ تبدیل می‌کند. اما استعداد بی‌نظیر او به سرعت شهر را تحت تاثیر قرار می‌دهد، صداهایی را بالا می‌برد که پیش از آن شنیده نمی‌شدند و امید را به کسانی که به شدت نیازمند آن هستند، بازمی‌گرداند.

فیلم با تعداد زیادی شخصیت سروکار دارد و سعی می‌کند داستان آن‌ها را در زمان محدود روایت کند. از جمله راجر آلام در نقش صاحب کارخانه‌ای که با عشق به موسیقی اما بدون استعداد دست و پنجه نرم می‌کند، رابرت امز به عنوان پیانیستی که شیفته رهبر گروه کر است، آلن آرمسترانگ در نقش مدیر مراسم تشییع جنازه با طنز تلخ، امیلی فیرن در نقش همسری که شوهرش بازگشته و او را مرده فرض کرده بود، آمارا اوکرکه به عنوان عضوی از ارتش نجات با احساسات عاشقانه درگیر و مارک آدی به عنوان عکاسی باز و لیندزی مارشال در نقش روسپی محلی.

این حجم از شخصیت‌ها باعث شده برخی از داستان‌ها بیش از حد طولانی و برخی دیگر کمتر پرداخته شوند و تعادل روایت کمی به هم بخورد. مشکل دیگر این است که هرگاه بنت به مسائل پیچیده یا تاریک می‌پردازد، سریع به مناطق امن بازمی‌گردد. مؤثرترین لحظات فیلم، سخت‌ترین‌ها هستند؛ مانند غم پنهان گاتری برای عشق آلمانی خود، یا سربازی زخمی که از همسر سابقش برای یک لحظه آخر محبت می‌طلبد. این لحظات کوتاه هستند و فرصت کافی برای ایجاد اثر احساسی عمیق را ندارند. در عوض، حس کلی درباره تخریب جنگ و اهمیت جامعه برجسته شده اما به جزئیات کافی پرداخته نشده است تا واکنش عاطفی بزرگ‌تری ایجاد شود.

فیلم «کورال» حس راحت و دلپذیری را القا می‌کند و از سختی‌ها و تعصبات  عبور می‌کند، اما نگاه آن کمی خوش‌بینانه و رویایی است؛ بیشتر شبیه تبلیغی برای محصولی دلنشین تا واقعیت زندگی. زمانی که اجرای بزرگ گروه کر می‌رسد، سبک فیلمبرداری و نورپردازی هایتنر کمی ضعیف و غیرمهیج به نظر می‌رسد و پایان‌بندی بنت نیز با ترکیبی نامنسجم ارائه می‌شود. انتظار می‌رود   تماشاگران با هیجان برخیزند، اما انرژی کافی در فیلم برای این واکنش فراهم نشده است.

به طور کلی، «کورال» فیلمی دلنشین با لحظات کمدی و موسیقیایی جذاب است و بازی رالف فاینس نقطه قوت اصلی آن به شمار می‌رود. اما تراکم شخصیت‌ها، روایت محدود و پایان‌بندی نامنسجم باعث شده که اثر نتواند به تمام پتانسیل احساسی و درام خود دست یابد. با این حال، تماشای مناظر زیبای یورکشایر و اجرای قابل توجه فاینس همچنان تجربه‌ای خوشایند برای علاقه‌مندان به درام‌های سبک و کمدی-درام فراهم می‌کند.