اصولگرایان سنتی با حدادعادل چه خواهند کرد؟
حالا سوال مهم این است که این طیف همچنان بنا دارد زیر سایه افراد تصمیم ساز فعلی جناح مانند غلامعلی حدادعادل ، حسین فدایی و پایداری ها باقی بمانند یا اینکه تعداد شکست های ثبت شده برای خود را دلیل کافی می دانند برای پیدا کردن راه جدید سیاست ورزی ؛ دقیقا همان کاری که علی لاریجانی انجام داده است .
به گزارش نامه نیوز، حالا که انتخابات ریاست جمهوری تمام شده است نگاه ها به آرایش سیاسی دوخته شده تا تغییراتی که از پس پیامدهای نتیجه این رقابت مهم حاصل شده را بتوان یافت. اگر از آنچه در جناح اصلاح طلب گذشته عبور کنیم با جناح اصولگرایی مواجه می شویم که در وضعیت منحصر به فردی به سر می برد.
به گزارش نامه نیوز، حالا که انتخابات ریاست جمهوری تمام شده است نگاه ها به آرایش سیاسی دوخته شده تا تغییراتی که از پس پیامدهای نتیجه این رقابت مهم حاصل شده را بتوان یافت. اگر از آنچه در جناح اصلاح طلب گذشته عبور کنیم با جناح اصولگرایی مواجه می شویم که در وضعیت منحصر به فردی به سر می برد.
جناحی که اکنون دوران آشفته ای دارد و چسبندگی مرکز گرای خود را از دست داده است. در جلسات خصوصی که علل شکست واکاوی می شود هر کدام مسئولیت را متوجه دیگری می کنند و از آن مهمتر اینکه برای آینده سیاست ورزی هر کدام نسخه های جداگانه دارند. همین هم موجب شده که در کنار سر و صداهای طیف اقلیت این جناح طیف های اصلی سکوت پیشه کرده و ترجیح دهند با چراغ خاموش از این روزها عبور کنند.
این وسط وضعیت راستگرایان سنتی شاید بیش از سایرین قابل توجه باشد. آنها در یک انتخابات دیگر دل به تئوری های طیف اقلیت سپردند و باز همان نتیجه سابق را دریافت کردند . باید وضعیت آنها را بررسی کرد و به این پیش بینی رسید که آنها چه راهی را برای آینده سیاست ورزی خود انتخاب خواهند کرد.
واقعیت این است که علی لاریجانی که در میان راستگرایان سنتی از هوشمندی خاصی برخوردار است از همان چند سال پیش صف خود را از طیف اقلیت جناح اصولگرا جدا کرده و ترجیح داد ضلع و فضای تازه در شرایط جدید سیاست ایران برای کسانی که نمی خواهند زیر سایه طیف چپ اصولگرایان باشند ایجاد کند.
کسانی که با او در پارلمان همراه شدند اکنون با صفت اعتدال گرایی به سیاست ورزی مشغول اند و پارلمانتاریست هایی شده اند که حسابشان جدا شده از تندروی های برخی ژنرال های منسوب به طیف چپ اصولگرا که اکنون حتی فرصت حضور در پارلمان را هم از دست داده اند.در این میان بخش دیگری از راستگرایان سنتی سرنوشتی متفاوت پیدا کردند.
این وسط وضعیت راستگرایان سنتی شاید بیش از سایرین قابل توجه باشد. آنها در یک انتخابات دیگر دل به تئوری های طیف اقلیت سپردند و باز همان نتیجه سابق را دریافت کردند . باید وضعیت آنها را بررسی کرد و به این پیش بینی رسید که آنها چه راهی را برای آینده سیاست ورزی خود انتخاب خواهند کرد.
واقعیت این است که علی لاریجانی که در میان راستگرایان سنتی از هوشمندی خاصی برخوردار است از همان چند سال پیش صف خود را از طیف اقلیت جناح اصولگرا جدا کرده و ترجیح داد ضلع و فضای تازه در شرایط جدید سیاست ایران برای کسانی که نمی خواهند زیر سایه طیف چپ اصولگرایان باشند ایجاد کند.
کسانی که با او در پارلمان همراه شدند اکنون با صفت اعتدال گرایی به سیاست ورزی مشغول اند و پارلمانتاریست هایی شده اند که حسابشان جدا شده از تندروی های برخی ژنرال های منسوب به طیف چپ اصولگرا که اکنون حتی فرصت حضور در پارلمان را هم از دست داده اند.در این میان بخش دیگری از راستگرایان سنتی سرنوشتی متفاوت پیدا کردند.
آنها کسانی هستند که همچنان معتقد بودند جناح با همان ساز و کار قبلی می تواند تداوم حیات داشته باشد. تلاش همه جانبه ای را آغاز کردند برای آوردن جناح به همان راهی که خودشان درست می پنداشتند. توان مقابله با طیف چپ اما برای آن ها میسر نبود.
تلاش های افرادی مانند محمد رضا باهنر ، غلامرضا مصباحی مقدم و حتی مرتصی نبوی برای متقاعد کردن جناح برای عدم ورود به کانال غیر قابل بازگشت و هزینه ساز هیچ کدام به نتیجه نرسید. در بهار سال گذشته محمد رضا باهنر چند باری از احتمال حمایت اصولگرایان از روحانی سخن گفت و حتی مصباحی مقدم هم در این سخن به او پیوست تا که شاید بابی باز بماند برای تعاملات سیاسی در شرایطی که اصولگرایان انتخابات را ببازند یا که شاید تلاش می کردند تا آن دو قطبی رای ساز دوباره شکل نگیرد.
تلاش های افرادی مانند محمد رضا باهنر ، غلامرضا مصباحی مقدم و حتی مرتصی نبوی برای متقاعد کردن جناح برای عدم ورود به کانال غیر قابل بازگشت و هزینه ساز هیچ کدام به نتیجه نرسید. در بهار سال گذشته محمد رضا باهنر چند باری از احتمال حمایت اصولگرایان از روحانی سخن گفت و حتی مصباحی مقدم هم در این سخن به او پیوست تا که شاید بابی باز بماند برای تعاملات سیاسی در شرایطی که اصولگرایان انتخابات را ببازند یا که شاید تلاش می کردند تا آن دو قطبی رای ساز دوباره شکل نگیرد.
مصباحی مقدم گفته بود: « این را بگویم که اینطور نیست که شرایط آقای روحانی شرایطی باشد که مورد اقبال اصولگرایان قرار نگیرد و محتمل است مجموعه اصولگرایان در انتخابات ریاست‌جمهوری از ایشان حمایت کند و اگر گزینه بهتری نداشته باشیم حتما وارد گفت‌وگو با ایشان خواهیم شد. من این موضوع را نفی نمی‌کنم اما اگر شرایط اقتضا کند و کسی به میدان رقابت با آقای روحانی بیاید، حتما باید به‌گونه‌ای باشد که همه اصولگرایان پشت او باشند که اگر این اتفاق بیفتد برنده انتخابات خواهیم بود.»
حتی مرتضی نبوی هم تمام تلاشش را کرد تا اصولگرایان آن دو قطبی دردسر سار برای جناح را ایجاد نکنند. او رک و صریح گفت: «درباره انتخابات ٩٦ هم حرفی از جانب اصولگرایان ندارم ولی از نظر توصیه‌ای بهتر می‌دانم اصولگرایان سرمایه‌گذاریشان را روی انتخابات شوراها انجام دهند تا ریاست‌جمهوری. چراکه به‌هرحال آقای روحانی دور دومش است و کاندیدای اصلی ریاست‌جمهوری دور دوازدهم، ایشان است. برداشت من این است که روحانی بر کرسی ریاست‌جمهوری می‌نشیند. مردم ایران به هر رئیس‌جمهوری دو دوره فرصت ریاست‌جمهوری می‌دهند.»
آن تلاش اما به جایی نرسید. راستگرایان سنتی در میان شلوغ کاری طیف چپ اصلا دیگر دیده نشدند. پیش بینی مرتضی نبوی درست بود اصولگرایان انتخابات را باختند. حالا سوال مهم این است که این طیف همچنان بنا دارد زیر سایه افراد تصمیم ساز فعلی جناح مانند غلامعلی حدادعادل، حسین فدایی و پایداری ها باقی بمانند یا اینکه تعداد شکست های ثبت شده برای خود را دلیل کافی می دانند برای پیدا کردن راه جدید سیاست ورزی؛ دقیقا همان کاری که علی لاریجانی انجام داده است.
به نظر می رسد آنها بحث ها و لابی های سنگین پشت پرده را میان خود آغاز کرده اند شاید مهمترین نشانه اش هم همین حرف های اخیر محمد رضا باهنرباشد که در مورد تداوم حیات جمنا ابراز تردید کرده است. آنها اکنون چند را پیش روی خود دارند:
1- ادامه همراهی با وضعیت فعلی جناح و زیر سایه جمنا یا تشکیلاتی مشابه آن بودن
2- پیوستن به طیف علی لاریجانی و تشکیل بدنه حزبی پیرامون او در خارج از مجلس
3- اعلام استقلال و سامان دادن یک تشکیلات جدید مانند همان حزب سراسری و بزرگی که برخی راستگرایان بارها از تمایلشان برای به وجود آوردن آن سخن گفته اند
4- باز کردن کانال هایی برای نزدیک شدن به دولت برای حضور در کابینه
شرایط منحصر به فردی است؛ راستگرایان سنتی باید در این مورد تصمیم بگیرند. فعلا شاید بتوان این پیش بینی را داشته که تداوم همنشینی و همچسبی آنها با طیف چپ جناح مشکل تر از قبل شده است.
حتی مرتضی نبوی هم تمام تلاشش را کرد تا اصولگرایان آن دو قطبی دردسر سار برای جناح را ایجاد نکنند. او رک و صریح گفت: «درباره انتخابات ٩٦ هم حرفی از جانب اصولگرایان ندارم ولی از نظر توصیه‌ای بهتر می‌دانم اصولگرایان سرمایه‌گذاریشان را روی انتخابات شوراها انجام دهند تا ریاست‌جمهوری. چراکه به‌هرحال آقای روحانی دور دومش است و کاندیدای اصلی ریاست‌جمهوری دور دوازدهم، ایشان است. برداشت من این است که روحانی بر کرسی ریاست‌جمهوری می‌نشیند. مردم ایران به هر رئیس‌جمهوری دو دوره فرصت ریاست‌جمهوری می‌دهند.»
آن تلاش اما به جایی نرسید. راستگرایان سنتی در میان شلوغ کاری طیف چپ اصلا دیگر دیده نشدند. پیش بینی مرتضی نبوی درست بود اصولگرایان انتخابات را باختند. حالا سوال مهم این است که این طیف همچنان بنا دارد زیر سایه افراد تصمیم ساز فعلی جناح مانند غلامعلی حدادعادل، حسین فدایی و پایداری ها باقی بمانند یا اینکه تعداد شکست های ثبت شده برای خود را دلیل کافی می دانند برای پیدا کردن راه جدید سیاست ورزی؛ دقیقا همان کاری که علی لاریجانی انجام داده است.
به نظر می رسد آنها بحث ها و لابی های سنگین پشت پرده را میان خود آغاز کرده اند شاید مهمترین نشانه اش هم همین حرف های اخیر محمد رضا باهنرباشد که در مورد تداوم حیات جمنا ابراز تردید کرده است. آنها اکنون چند را پیش روی خود دارند:
1- ادامه همراهی با وضعیت فعلی جناح و زیر سایه جمنا یا تشکیلاتی مشابه آن بودن
2- پیوستن به طیف علی لاریجانی و تشکیل بدنه حزبی پیرامون او در خارج از مجلس
3- اعلام استقلال و سامان دادن یک تشکیلات جدید مانند همان حزب سراسری و بزرگی که برخی راستگرایان بارها از تمایلشان برای به وجود آوردن آن سخن گفته اند
4- باز کردن کانال هایی برای نزدیک شدن به دولت برای حضور در کابینه
شرایط منحصر به فردی است؛ راستگرایان سنتی باید در این مورد تصمیم بگیرند. فعلا شاید بتوان این پیش بینی را داشته که تداوم همنشینی و همچسبی آنها با طیف چپ جناح مشکل تر از قبل شده است.
