چند سوال درباره یک تغییر در دانشگاه پیام‌نور
یادداشت وارده؛ بهمن زندی، رئیس پژوهشکده آموزش پیام نور؛ این‌روزها که بحث تغییر اساسنامه دانشگاه پیام نور تبدیل به موضوعی چالش‌برانگیز برای اعضای علمی، کارکنان و حتی دانشجویان این دانشگاه شده؛ چند سوال اساسی به‌صورت جدی ذهن‌ها را به خود مشغول کرده است:
۱- آیا آمایش غیر هم‌زمان همه دانشگاه‌ها و پافشاری بر تغییر اساسنامه فقط یک دانشگاه، آن هم بدون امکان‌سنجی، نیازسنجی و بررسی تبعات علمی، اجتماعی و اقتصادی با اصول علمی مدیریت آموزش عالی سازگار است؟
۲- آیا بدون در نظر گرفتن شرایط میدانی، ملزومات امنیتی استان‌های مرزی کشور، ظرفیت‌های منطقه‌ای، رقابت‌های دیرینه فرهنگی بین شهرهای کوچک، می‌توان یک‌باره و با شتابزدگی یکی از نهادهای آموزش عالی کشور را دگرگون کرد؟
۳- آیا بدون توجه به تئوری‌های نوین آموزشی به‌ویژه آموزش از دور که دیرزمانی‌است از نسل آموزش مکاتبه‌ای (غیر حضوری)، الکترونیکی محض(در اصطلاح عامه مجازی) گذر کرده و با در ک لزوم تلفیق محاسن دو شیوه حضوری و الکترونیکی به رویکرد نوینی با عنوان آموزش ترکیبی منجر شده است، می‌توان نظام آموزشی یک دانشگاه پهنه‌گستر مانند دانشگاه پیام نور را به‌طور سلیقه‌ای و نه علمی تغییر داد؟
۴-آیا می‌توان بیش از ۱۵۰۰ استاد تمام و دانشیار و استادیار را از امکان تربیت دانشجوی دکتری و انجام پژوهش‌های علمی در این دوره محروم کرد؟ آیا این امر به معنای عدم استفاده از ظرفیت علمی این اساتید نیست و با سیاست‌های اقتصاد مقاومتی سازگاراست؟
۵- پرسش نهایی نیز این است که چرا وزارت طرح اجرایی جامع و کلی آمایش آموزش عالی را یکجا تدوین نمی‌کند و اگر تدوین کرده چرا برای اطلاع دانشگاهیان آن را آشکار نمی‌سازد؟ و چرا آن را هم‌زمان اجرا نمی‌کند؟
