دختر ایرانی چطور لژیونر شد؟

ماندانا دهقان تنها بانوي لژيونر دوچرخه‌سواري ايران است که به‌تازگي به عضويت يک تيم اروپايي درآمده است. او در چند سال اخير يکي از سه زن برتر دوچرخه‌سواري کشور در رشته جاده بوده که باوجود همه محدوديت‌هاي پيش‌روي زنان اين رشته و اعزام‌هاي محدود بين‌المللي توانسته است پيشرفت چشمگیری داشته باشد.

به گزارش شرق، لژيونرشدن ماندانا به مسابقات دوگانه (دو و دوچرخه‌سواري) برمي‌گردد. او پيش از اينکه به صورت حرفه‌اي در دوچرخه‌سواري فعاليتش را شروع کند، به ورزش‌هاي دوگانه روي آورد. بعد از ورودش به اين رشته تصميم گرفت در رشته دوچرخه‌سواري هم حضور حرفه‌اي داشته باشد.

او در پنج، شش سال گذشته به صورت هم‌زمان هم در مسابقات دوگانه شرکت کرد و هم در مسابقات دوچرخه‌سواري. سال 95 و 96 در سه مرحله از رقابت‌هاي کاپ جهاني دوگانه (پاورمن) در مالزي، فيليپين و تايلند شرکت کرد که رکوردهاي خوبي را در بخش دوچرخه به دست آورد. مجموع عملکردش در اين سه مسابقه که سه عنوان سوم، پنجم و هفتمي بود، باعث شد رنکينگ 14 جهان را در دوگانه به دست بياورد. اين‌طور شد که مسئولان باشگاه‌ الاصيل امارات با توجه به اين رکوردها نظرشان به بانوي دوچرخه‌سوار ايراني جلب شد و پيشنهاد لژيونرشدن را به او دادند.

او در يک سال گذشته براي اين تيم اماراتي مسابقه داد تا اينکه حضورش در بازي‌هاي آسيايي 2018 جاکارتا، مهم‌ترين رويداد ورزشي قاره کهن سکوي پرتابي براي ترقي دوباره‌اش شد. دهقان به عنوان اولين زن دوچرخه‌سوار ايران در رشته جاده حضور در اين بازي را تجربه کرد و به دو عنوان ششم (تايم تريل) و هفتمي (استقامت) دست يافت.

حضور او در بازي‌هاي آسيايي باعث شد تا بيشتر از گذشته مورد توجه تيم‌هاي خارجي قرار بگيرد و راه براي رسيدنش به تيم‌هاي سطح بالاي اروپايي هموار شود. «مکس واترزلي» نام تيمي هلندي است که دهقان به آن پيوسته است. اين براي دومين‌بار است که مسئولان تيم بين‌المللي «مکس واترزلي» خواهان به‌خدمت‌گرفتن يک زن رکاب‌زن آسيايي در تيم خود هستند. طبق توافقات صورت‌گرفته قرار است ماندانا از ماه مارس 2019 تا پايان اين سال براي اين تيم در مسابقات مختلف رکاب بزند.

دهقان از مسيري که طي کرده تا به عضويت اين تيم اروپايي دربيايد به «شرق» مي‌گويد: «حضورم در تيم اماراتي خيلي کمک کرد تا بتوانم هر چه زودتر راهي اروپا شوم. البته اين را هم بگويم براي لژيونرشدن در تيم‌هاي اروپايي بايد حتما ارتباطات و لابي‌هاي خوبي داشته باشي که کارت پيش برود.

من هم از ارتباطاتي که داشتم استفاده کردم و خدا را شکر توانستم به هدفم برسم. آنها براي اينکه من را به خدمت بگيرند، فيلم‌هاي تمرينات و مسابقات مرا ديدند و در نهايت رأي به حضورم در اين تيم دادند. خوشحالم که اين اتفاق افتاد. هلند مهد دوچرخه‌سواري دنياست و برترين دوچرخه‌سواران دنيا در باشگاه‌هاي اين کشور رکاب مي‌زنند. در‌حال‌حاضر در تيم «مکس واترزلي» 18 دوچرخه‌سوار از کشورهاي اتريش، هلند،آلمان، دانمارک، سنگاپور، استراليا، نيوزلند و بلژيک حضور دارند که من هم در جمع آنها قرار دارم».

عضو تيم ملي دوچرخه‌سواري بانوان اين روزها اما در ترکيه مشغول تمرين و مسابقه‌دادن است تا با آمادگي هر چه بهتري راهي هلند شود.

او در اين باره مي‌گويد: «اولين سري از مسابقاتي که من بايد براي تيم «مکس واترزلي» رکاب بزنم، فروردين ماه شروع مي‌شود. براي همين با هزينه شخصي به ترکيه آمده‌ام تا در چند مسابقه شرکت کنم که با آمادگي بالايي به هلند بروم. تاکنون در دو مرحله مسابقه که از سري رقابت‌هاي اروپايي است شرکت کردم که سطح خيلي بالايي هم داشت. در يک مسابقه بين 75 نفر، بیست‌وهشتم شدم. نايب قهرمان المپيک، نفر دوم جهان و اروپا از شرکت‌کنندگان حاضر در اين رقابت‌ها بودند. در يک مرحله ديگر بين 75 نفر، چهلم شدم. در اين مسابقه متأسفانه نتوانستم عملکرد خوبي داشته باشم. هم شرايط جوي خراب بود و هم اينکه نياز به يک کار تيمي بود. چون من تنها بودم و انفرادي مسابقه دادم نتوانستم نتيجه خوبي بگيرم. ان‌شاءالله اگر کارم را در تيم «مکس واترزلي» شروع کنم شرايطم بهتر خواهد شد».

تنها بانوي لژيونر دوچرخه‌سواري ايران اما هدف مهم‌تري از لژيونرشدن در سر دارد و آن چيزي نيست جز کسب سهميه بازي‌هاي المپيک. اتفاقي که اگر صورت بگيرد دستاورد بزرگي در ورزش زنان ايران خواهد بود: «براي کسب سهميه المپيک دو راه وجود دارد؛ يکي اينکه به طور مستقيم طلاي آسيا را بگيري که واقعا کار سختي است. به‌خصوص امسال که با تغيير مليت دوچرخه‌سوار روسي شرايط براي ما خيلي سخت‌تر شده است. اين دوچرخه‌سوار دو مدال المپيک دارد و به تازگي تغيير مليت داده و به عضويت تيم ملي ازبکستان درآمده است. طبيعي است که ما شرايط رقابت با او را نداريم. يک راه ديگر امتياز جمع‌کردن از مسابقات مختلف است که من اميدوارم از اين راه بتوانم سهميه بگيرم. اگر سال گذشته شرايطي فراهم مي‌شد که من بتوانم در مسابقات بيشتري شرکت کنم، قطعا شرايط بهتري داشتم و جلوتر بودم اما متأسفانه نشد. با اين حال اما حالا هم اميدوارم و تمام تلاشم را مي‌کنم».

ماندانا هم مثل ساير بانوان ورزشکار از بي‌توجهي‌هاي مسئولان ارشد ورزش کشور رنج مي‌برد. او از آنها مي‌خواهد که حداقل مسئولان براي تأمين هزينه‌هاي جانبي دوچرخه‌سواران زن کمک کنند: «متأسفانه هميشه شرايط براي تيم‌هاي ملي دوچرخه‌سواري بانوان اين‌گونه بوده که در سال فقط يک‌بار در مسابقات، آن هم مسابقات قهرماني آسيا شرکت کرده‌اند. اين در حالي است که دوچرخه‌سواري رشته‌اي است که فقط با مسابقه‌دادن و قرارگرفتن در مسيرهاي مختلف فرد را باتجربه مي‌کند. رقباي ما در سال بين 70 تا 80 روز را در مسابقه هستند. ما در يک شرايط نابرابر با آنها رقابت مي‌کنيم.

در‌حال‌حاضر هم که با گراني ارز عرصه خيلي تنگ‌تر شده است. من از مسئولان مي‌خواهم حداقل در اين وضعيت تدبيري بينديشند که به ما در تأمين تجهيزات کمک کنند. دوچرخه‌اي که ما مي‌توانستيم با 15 ميليون بخريم، اکنون قیمتش 50 ميليون شده است. ورزشکاران که هيچ درآمد و شغلي ندارند نمي‌توانند از جيب خرج کنند. بنابراین يا بايد اسپانسر کمک کند که اسپانسري هم وجود ندارد يا اينکه مسئولان کمک کنند».