چگونه موشهای حفار برهنه دچار پیری و سرطان نمیشوند؟
موش حفار پیر: راز جاودانگی بر ملا میشود!

اسمیت میگوید: "در ۳۸ سالگی با یک موش حفار برهنه ۳۷ ساله آشنا شدم. من در موهایم رگههای خاکستری و چین و چروک روی صورت ام داشتم، اما موش حفار برهنه عالی به نظر میرسید"!
نام لاتین این حیوان Heterocephalus glaber است که به معنی "چیز سر طاس متفاوت" است. این موجودات تنها پستانداران خونسرد شناخته شده در جهان هستند و صدایی شبیه یک پرنده را از خود تولید میکنند و با دندانهای شان حفاری میکنند. این موجودات مانند زنبورها و موریانهها در کلنیهای بزرگی زندگی میکنند و تحت سلطه یک موش ماده هستند. حدود ۸۰ موش حفار برهنه میتوانند در کنار یکدیگر در حفرههای زیرزمینی زندگی کنند.
او میگوید: "پژوهش ما یک تنوع ژنتیکی را در موش حفار برهنه شناسایی کرد که بدان معناست که اسید مانند یک بی حس کننده برای اعصاب آنان عمل میکند. ما فکر میکنیم علت آن زندگی این حیوانات در زیر زمین است جایی که دی اکسید کربن بازدمی آنان جمع میشود و به رطوبت واکنش نشان میدهد تا اسید کربنیک بسازد. چنین شرایطی برای زندگی باعث شده تا آنان تکامل پیدا کنند و اسید باعث ایجاد درد آنان نشود و بتوانند در لانههای خود ایمن باقی بمانند".
هم چنین، موشهای حفار برهنه دارای یک ناهنجاری پیری هستند. این موشها علاوه بر این که برای بیش از سه دهه قادر به زندگی کردن هستند اندازه و شکل شان نیز ثابت باقی میماند. مسنترین موش حفار برهنه شناخته شده در سن ۳۹ سالگی فوت کرد. موشهای حفار برهنه به قدری ظاهرشان حفظ میشود که تشخیص یک موش سه ساله و ۳۰ ساله و تمایز و تفاوت آن دو از یکدیگر برای پژوهشگران دشوار است.
اسمیت میگوید: "در ۳۸ سالگی با یک موش حفار برهنه ۳۷ ساله آشنا شدم. من در موهایم رگههای خاکستری و چین و چروک روی صورت ام داشتم، اما موش حفار برهنه عالی به نظر میرسید"!
این موشها معمولا "سالم" پیر میشوند و معمولا علت مرگ شان در جریان نزاع با حیوانی دیگر است و نه به دلیل ابتلا بیماری.
هم چنین، به نظر نمیرسد موشهای حفار برهنه به بیماری سرطان مبتلا شوند و تنها چند مورد از ابتلای آنان به سرطان مشاهده شده است. این در حالیست که بسیاری از حیوانات کوچک مانند موشها حتی بیشتر از انسانها در معرض خطر ابتلا به سرطان قرار دارند.
تیم پژوهشی بر این باور است که جهش در دی ان ای موش حفار برهنه احتمالا با سرعت کمتری نسبت به دی ان ای موش و انسان رخ میدهد. این امر میتواند پیامدهایی برای درمان پزشکی انسان داشته باشد.
اسمیت میگوید: "زمانی که دانش مان بیشتر شد میتوانیم این دانش را به انسانها یا حیوانات دچار مشکلاتی مانند درد التهابی، آرتریت و سرطان انتقال دهیم".