فراموشی استراتژیک!

نفهمیدنِ نسل جوان، در میان پیرپسرانِ سیاسی، همواره یکی از ضعف‌های جدی هر دولتی در ایران بوده است.

این بی‌توجهی مزمن، که در قالب نشنیدن، گفت‌وگو نکردن و حذف جوانان از فرآیند تصمیم‌گیری نمود پیدا کرده، بار دیگر در دولت جدید نیز خود را نشان داده است. نتیجه آن هم، چیزی جز انزجارِ نسل‌های جوان از ساختار سیاسی کشور و احساس بیگانگی عمیق با نظام تصمیم‌سازی نیست.

در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست‌جمهوری، همین انزجار یا بیگانگی را می‌توان در آمار و ارقام مشارکت دید. حتی آن‌هایی که در این کارزار حضور یافتند، نه از روی علاقه، که از روی بغض پای صندوق رفتند.

اکنون تصمیم با رئیس‌جمهور است:

اینکه این پیوند گسسته را ترمیم کند یا مانند پیشینیان، از آن عبور کند. عبوری که شاید در کوتاه‌مدت هزینه‌ای نداشته باشد، اما در بلندمدت، کشور را با بحران مشروعیت و بی‌اعتمادی عمیق‌تری روبه‌رو خواهد کرد.

و وای از روزی که دولت به یاری نسل جوان نیازمند شود، اما دیگر صدایی برنخیزد؛ چرا که آن زمان که باید پل ارتباطی ساخته می‌شد، جوانان در کشاکش بحران‌های معیشتی، اجتماعی و روانی رها شده بودند و دیگر تعلقی به دولت و نظام سیاسی نداشتند.

آقای پزشکیان،

صدای ما را بشنوید.

این فقط یک درخواست نیست؛ یک هشدار است. این فقط یک خواهش نیست؛ فریادی‌ست که از گلوگاه نسلی بلند شده که دیگر امیدی به شنیده شدن ندارد.

رگه‌های ارتباط ما با دولت شما، از همان فردای انتخابات، قطع شده است.

و این قطع ارتباط، روزی به سیلی بدل خواهد شد که دامن شما، هم‌قطاران‌تان و کل ساختار سیاسی کشور را خواهد گرفت.

پیشنهاد، روشن است:

۱_ تشکیل معاونت جوانان و دانشجویان؛

۲_ انتخاب مشاور عالی جوانان از میان نسل دهه ۷۰ یا ۸۰، با اختیار اجرایی واقعی؛

۳_ برگزاری جلسات ماهانه با جوانان نخبه و پایبندی به خروجی آن؛

۴_ الزام مدیران اجرایی به داشتن مشاور جوان؛

۵_ اجرای وعده‌های انتخاباتی و استفاده مؤثر از جوانان در دولت؛

۶_ کنار زدن پیرپسرانِ سیاسی که نه تخصص به‌روز دارند، نه انگیزه‌ای جز حفظ قدرت!

جوان‌گرایی، شعار نیست. اگر به آن باور دارید، باید آن را زندگی کنید.

سفرهای استانی را به فرصتی برای گفت‌وگو با نخبگان جوان خارج از پایتخت تبدیل کنید، نه دیدارهای نمایشی در دانشگاه‌های تکراری و ازپیش‌تعیین‌شده.

یقین داشته باشید، جوانان این سرزمین راه‌حل‌هایی در آستین دارند که نه در ذهن مدیران سالخورده شما می‌گنجد، نه در جلسات رسمی و ازپیش‌تعیین‌شده.

آینده ایران، با آینده‌سازانش ساخته می‌شود. و اگر شما نتوانید با آنان ارتباط بگیرید، کشوری را از بزرگ‌ترین سرمایه‌اش محروم کرده‌اید.

و این، خیانتی نابخشودنی‌ست.

نویسنده: محمد شهریاری بناب