در مورد
در فرارو بیشتر بخوانید
۳۹۵۱ مطلب
سه کشور اروپایی با فعال‌سازی «مکانیسم ماشه» روند بازگشت تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران را آغاز کردند. این تحریم‌ها ظرف یک ماه بازمی‌گردند و هرچند فشار اقتصادی مستقیم کمتری نسبت به تحریم‌های آمریکا دارند، اما پیامدهایی دارند. تحلیلگران می‌گویند دیپلماسی در آستانه پایان است و باخت–باختی برای جامعه جهانی رقم می‌خورد.
به تازگی وجود شایعات در خصوص مرگ ترامپ بار دیگر توجه‌ها را به پیشبینی سیمپسون‌ها برانگیخته است.
سه کشور اروپایی با ارسال نامه‌ای به شورای امنیت روند فعال‌سازی «مکانیزم ماشه» را آغاز کردند تا تحریم‌های تعلیق‌شده علیه ایران طی ۳۰ روز بازگردد، همزمان اما از آمادگی برای مذاکره سخن گفتند. آمریکا از این اقدام استقبال کرد و ایران آن را «تنش‌زا» خواند و هشدار داد همکاری با آژانس در خطر است. تحلیلگران معتقدند اسنپ‌بک فشار اقتصادی و سیاسی ایران را دوچندان می‌کند و احتمالاً مسیر را به سمت تقابل و حتی رویارویی نظامی سوق می‌دهد.
نشست ۸ اوت میان نخست‌وزیر ارمنستان و رئیس‌جمهور آذربایجان در واشنگتن به توافقی چارچوبی انجامید که می‌تواند به دهه‌ها منازعه پایان دهد و زمینه‌ساز صلح پایدار در قفقاز جنوبی شود. این توافق، با حمایت آمریکا، فرصت‌های اقتصادی و ژئوپلیتیکی تازه‌ای می‌گشاید، اما چالش‌هایی جدی همچون کریدور نخجوان، اصلاح قانون اساسی ارمنستان، بی‌اعتمادی متقابل و مخالفت روسیه و ایران پیش‌ِروست.
با نزدیک شدن به «روز خاتمه» در اکتبر ۲۰۲۵، اروپا میان فعال‌سازی اسنپ‌بک یا تعویق آن گرفتار شده است. تهران مشروعیت این مکانیسم را رد و آن را معادل حمله نظامی می‌داند، در حالی که برخی کارشناسان داخلی خواستار تشدید تنش و برخی دیگر حامی مذاکره با آمریکا هستند. پیشنهاد اروپا برای تعویق شش‌ماهه، در ایران امتیازدهی یک‌طرفه تلقی می‌شود. گزینه واقع‌بینانه، ترسیم نقشه راهی تدریجی با آژانس و واشنگتن برای جلوگیری از فروپاشی کامل دیپلماسی است.
در ژوئن، ترامپ با صدور مجوز حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران، یکی از آرزوهای دیرینه نتانیاهو را محقق کرد. اکنون نخست‌وزیر اسرائیل خواستار حمله‌ای گسترده‌تر است؛ در حالی‌که ایران هشدار داده این بار پاسخ سختی خواهد داد. تحلیلگران می‌گویند جنگ دوم خونین‌تر از گذشته خواهد بود و آمریکا را درگیر بحرانی تمام‌عیار می‌کند. با وجود فشار تل‌آویو، منافع واشنگتن با اسرائیل همسو نیست و ترامپ باید انتخاب کند: موافقت با جنگ یا پرهیز از ورود به جنگ.
دونالد ترامپ این گزاره که باراک اوباما جایزه صلح نوبل را دریافت کرده اما او هنوز این جایزه را کسب نکرده، غیرقابل تحمل می یابد. با این حال، اگرچه جایزه صلح اهدایی به اوباما پایه مستحکمی نداشت و تنها چند ماه پس از روی کار آمدنش به وی اهدا شد، دادنِ این جایزه به ترامپ مضحک است و عملا این جایزه را به امری مسخره در جهان تبدیل خواهد کرد.
اسرائیل در چارچوب راهبرد قدیمی خود برای تجزیه سوریه، طرح‌هایی مانند «کریدور داوود» و «دیوار دروزی» را دنبال می‌کند. این پروژه‌ها بر ایجاد موجودیت‌های قومی-فرقه‌ای در جنوب و شرق سوریه، تجهیز و سازماندهی نیروهای دروزی، فشار بر ساکنان مرزی، ارائه تابعیت و کمک‌های معیشتی به دروزی‌ها و ایجاد زیرساخت‌های نظامی استوار است. هدف، تضعیف دولت مرکزی و جداسازی جغرافیایی سوریه است. مقابله دمشق نیازمند بازتعریف سیاست‌های داخلی، گسترش گفت‌وگو و تقویت نیروهای ملی برای حفظ وحدت سرزمینی است.
دونالد ترامپ پس از دیدار با پوتین در آلاسکا وعده پایان جنگ اوکراین را داد، اما هیچ پیشرفتی حاصل نشد و مواضع متناقض او سردرگمی ایجاد کرده است. ترامپ گاه خود را میانجی معرفی می‌کند و گاه بر تضمین امنیت اوکراین تأکید دارد؛ در حالی که روسیه خواهان حضور در نیروی حافظ صلح است. ترامپ با تعیین ضرب‌الاجل‌های کوتاه‌مدت و اظهارات متغیر، بیشتر نمایش دیپلماتیک ارائه می‌دهد تا راهکار عملی، امری که بی‌اعتمادی اوکراین و تردید متحدان غربی نسبت به جدیت آمریکا را تشدید کرده است.
