هر انسانی اولین نشانه‌های عشق و محبت را از کسانی می‌گیرد که از او مراقبت می‌کنند. این یک حقیقت است که محبت کردن به یک کودک هرگز زیاده روی نیست. با هر لبخند، هر بوسه، هر بغل و هر ابراز علاقه‌ای به او، مسیر رشد سالم و پیشرفت او را هموار می‌کنید. جای هیچ شک و تردیدی نیست که هر دوری، هر بی محبتی و هر عدم ابراز علاقه‌ای مانعی سر راه رشد فرزند شماست.
کودکانی که والدین خود را دوست ندارد، اغلب در برقراری رابطه با دیگران نیز دچار مشکل می‌شوند. منظور از مشکل در اینجا، عدم توانایی در ایجاد یک رابطه دوستانه یا عاطفی و رمانتیک با کسی است که در آن حس خوب، نوعی احساس امنیت و رضایت، داشته باشند.
به گزارش عصرایران، عشق و محبت بین والدین و فرزندان اغلب بدیهی انگاشته می‌شود، در حالی که نباید چنین باشد. زیرا بسیار پیش می‌آید که بچه‌ها پدر و مادر خود را دوست ندارند. این نه یک اختلال است و نه چیزی غیر طبیعی؛ بلکه فقط واقعیتی است که گاهی اتفاق می‌افتد.
اینکه بچه‌ها والدین خود را دوست ندارند را نباید خیلی جدی بگیریم. بچه‌ها همیشه با والدین شان رابطه‌ای عاطفی برقرار می‌کنند، مگر اینکه مسئله یا مشکلی وجود داشته باشد؛ که در این صورت نوعی ارتباط عاطفی منفی شکل می‌گیرد که به صورت حس نفرت، رنجش یا نوعی بی تفاوتی و سردی خود را بروز می‌دهد؛ بنابراین وقتی متوجه می‌شوید فرزندتان از شما فاصله گرفته است یا به نحوی حس رنجش یا نفرتش را به زبان می‌آورد بدانید که مشکلی وجود دارد، در اینجا عواطف به نحوی سرکوب شده اند، یا به خوبی از سوی والدین مدیریت نشده اند. پس عشق و عاطفه وجود دارد، اما ابراز نمی‌شود. اما چرا چنین اتفاقی می‌افتد؟
