پیوند اعضا برای عمر جاودانه؛ آیا سر نخی در مکالمه شی و پوتین بود؟
شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهوری چین، و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، در حالی که میکروفونی ناخواسته باز مانده بود، درباره استفاده از پیوند اعضا برای طولانی‌تر شدن عمر انسان‌ها صحبت کردند.
آیا می‌توان با پیوند اعضا به جاودانگی رسید؟ این موضوع غیر منتظره این هفته در دیدار شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهوری چین، و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، در جریان یک رژه نظامی در پکن مطرح شد.
به گزارش بی بی سی؛ یک مترجم که صحبت‌های پوتین را به زبان ماندارین ترجمه می‌کرد، برای شی توضیح داد که اندام‌های انسانی می‌توانند بارها پیوند زده شوند «تا فرد جوان‌تر و جوان‌تر شود» و حتی شاید بتوان «برای همیشه» از پیری جلوگیری کرد.
او افزود: «پیش‌بینی می‌شود که در این قرن شاید امکان زندگی تا ۱۵۰ سالگی فراهم شود.»
لبخندها و خنده‌های دو رهبر نشان می‌داد که این مکالمه تا حدی شوخی بوده است، اما آیا ممکن است آنها واقعا به نکته‌ای قابل توجه اشاره کرده باشند؟
پیوند اعضا بدون شک جان انسان‌ها را نجات می‌دهد، اما جراحی آن عملی بسیار دشوار و پرمخاطره است
توضیح تصویر،پیوند اعضا بدون شک جان انسان‌ها را نجات می‌دهد، اما جراحی آن عملی بسیار دشوار و پرمخاطره است
پیوند اعضا بی‌شک جان انسان‌ها را نجات می‌دهد. بر اساس آمار بخش خدمات خون و پیوند سازمان ملی بهداشت و سلامت بریتانیا جان بیش از ۱۰۰ هزار نفر در ۳۰ سال گذشته با پیوند عضو نجات یافته است.
شی جین‌پینگ، رئیس‌جمهوری چین، و ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه، در حالی که میکروفونی ناخواسته باز مانده بود، درباره استفاده از پیوند اعضا برای طولانی‌تر شدن عمر انسان‌ها صحبت کردند
پیوند اعضا برای عمر جاودانه؛ آیا سر نخی در مکالمه شی و پوتین بود؟
آنجلا رینر، معاون نخست وزیر بریتانیا از سمتش کناره گیری کرد
آنجلا رینر، معاون نخست‌وزیر بریتانیا به دلیل نپرداختن مالیات کافی برای خرید خانه کناره‌گیری کرد
پیشرفت‌های مداوم در پزشکی و فناوری همچنین به این معناست که اندام‌های پیوندی پس از قرار گرفتن در بدن افراد، مدت طولانی‌تری به کار ادامه می‌دهند.
برخی بیماران کلیه‌هایی دریافت کرده‌اند که بیش از ۵۰ سال همچنان کار می‌کند.
طول عمر یک عضو بستگی دارد به میزان سلامت اهداکننده و گیرنده عضو، و همچنین به اینکه تا چه اندازه از آن به خوبی مراقبت شود.
برای مثال اگر کلیه جدیدی از یک اهداکننده زنده دریافت کنید، می‌توانید انتظار داشته باشید که ۲۰ تا ۲۵ سال دوام بیاورد.
اگر آن را از یک اهداکننده فوت‌شده بگیرید، این مدت به ۱۵ تا ۲۰ سال کاهش می‌یابد.
نوع عضو هم اهمیت دارد.
طبق پژوهشی که در نشریه اقتصاد پزشکی منتشر شده، کبد ممکن است حدود ۲۰ سال، قلب ۱۵ سال و ریه‌ها نزدیک به ۱۰ سال دوام بیاورند.
بلیت زندگی جاودانه؟
پوتین و شی ممکن است درباره پیوند چندین اندام و حتی انجام مکرر آن صحبت کرده باشند.
اما جراحی کاری بزرگ و پرخطر است. هر بار که زیر تیغ جراحی می‌روید، در واقع بخت خود را به دست شانس می‌سپارید.
در حال حاضر افرادی که اندام تازه‌ای دریافت می‌کنند باید تا آخر عمر داروهای قوی ضد پس‌زدگی مصرف کنند که سرکوب‌کننده سیستم ایمنی هستند. این داروها می‌توانند عوارضی مانند فشار خون بالا داشته باشند و خطر عفونت را افزایش دهند.
پس‌زدگی ــ زمانی که سیستم ایمنی شما اندام پیوندی را به‌عنوان عضوی بیگانه تشخیص می‌دهد و به آن حمله می‌کند ــ گاهی حتی با وجود مصرف دارو نیز رخ می‌دهد.
اندام‌های سفارشی
دانشمندان با استفاده از خوک‌های دست‌کاری‌شده ژنتیکی به عنوان اهداکننده، در حال کار روی تولید اندام‌هایی هستند که دچار پس‌زدگی نمی‌شوند.
آنها از ابزاری به نام «کریسپر» برای ویرایش ژن استفاده می‌کنند تا برخی از ژن‌های خوک را حذف و ژن‌های انسانی خاصی اضافه کنند تا اندام برای بدن انسان سازگارتر شود.
کارشناسان می‌گویند پرورش خوک‌های ویژه برای این کار ایده‌آل است، زیرا اندام‌هایشان تقریبا هم‌اندازه اندام‌های انسان است.
این علم همچنان در مرحله‌ای کاملا آزمایشی قرار دارد و تاکنون عمل پیوند یک قلب و یک کلیه انجام شده است.
دو مردی که با انجام این عمل‌ها موافقت کردند، نخستین داوطلبان این شاخه جدید از علم پیوند پزشکی بودند.
هر دو بعدا درگذشتند، اما به پیشبرد «بیگانه‌پیوندی» ــ یعنی پیوند سلول‌ها، بافت‌ها یا اندام‌های زنده از یک گونه به گونه‌ای دیگر ــ کمک کردند.
راه دیگری که در حال بررسی است، رشد اندام‌های کاملا جدید با استفاده از سلول‌های انسانی است.
سلول‌های بنیادی توانایی تبدیل شدن به هر نوع سلول یا بافت موجود در بدن را دارند.
هیچ گروه پژوهشی تاکنون نتوانسته اندام انسانی کاملا کارآمد و قابل پیوند بسازد، اما دانشمندان روز به روز به این هدف نزدیک‌تر می‌شوند.
در دسامبر ۲۰۲۰ پژوهشگران بریتانیایی در کالج دانشگاهی لندن و موسسه فرانسیس کریک، تیموس انسانی را که اندامی حیاتی در سیستم ایمنی است، با استفاده از سلول‌های بنیادی انسانی و قالب زیست‌مهندسی‌شده بازسازی کردند.
وقتی این عضو برای آزمایش در بدن موش‌ها پیوند زده شد، به نظر می‌رسید که کار می‌کند.
پژوهشگران در بیمارستان «گریت اورموند استریت» لندن می‌گویند پیوندهای روده انسانی را با استفاده از سلول‌های بنیادی که از بافت بیماران گرفته شده، پرورش داده‌اند. این فرایند روزی می‌تواند به پیوندهای شخصی‌سازی‌شده برای کودکان با نارسایی روده منجر شود.
اما این پیشرفت‌ها برای درمان بیماری‌هاست، نه برای زنده نگه داشتن انسان‌ها تا ۱۵۰ سالگی.
در همین حال برایان جانسون، کارآفرین حوزه فناوری، هر سال میلیون‌ها دلار خرج می‌کند تا سن زیستی خود را کاهش دهد.
تا جایی که می‌دانیم او هنوز اندام تازه‌ای دریافت نکرده است، اما پلاسمای پسر ۱۷ ساله‌اش را به بدن خود تزریق کرده است.
او پس از مدتی این کار را متوقف کرد، چون نه‌تنها نتیجه‌‌ای از آن نگرفت، بلکه با نظارت و سخت‌گیری‌های پزشکی از سوی نهادهایی مانند سازمان غذا و داروی آمریکا روبه‌رو شد.
دکتر جولیان موتز از کینگز کالج لندن گفت فراتر از پیوند اندام، روش‌هایی مانند جایگزینی پلاسما نیز در حال بررسی است، اما همچنان در مرحله آزمایشی قرار دارد.
او افزود: «اینکه چنین راهبردهایی تاثیری معنادار بر طول عمر داشته باشند، به ویژه بر حداکثر طول عمر انسان، همچنان نامعلوم است، هرچند این حوزه توجه علمی بسیاری را به خود جلب کرده است.»
پروفسور نیل مبوت، کارشناس آسیب‌شناسی ایمنی در موسسه رزلین دانشگاه ادینبورگ، بر این باور است که سقف طول عمر انسان شاید ۱۲۵ سال باشد.
او به بی‌بی‌سی گفت: «مسن‌ترین فردی که سن او به طور رسمی تایید شد، زنی فرانسوی به نام ژان کالمان بود که بین سال‌های ۱۸۷۵ تا ۱۹۹۷ زندگی کرد و هنگام مرگ ۱۲۲ سال داشت.»
او توضیح داد که اگرچه اندام‌های آسیب‌دیده و بیمار ممکن است با پیوند جایگزین شوند، اما با افزایش سن، تاب‌آوری بدن ما بسیار کمتر می‌شود و توانایی مقابله با فشارهای جسمانی را از دست می‌دهد.
«پاسخ ما به عفونت‌ها ضعیف‌تر می‌شود، بدن‌مان شکننده‌تر و بیشتر مستعد آسیب می‌شود و توانایی کمتری برای ترمیم و بازیابی دارد. استرس، آسیب و پیامدهای جراحی پیوند، همراه با مصرف مداوم داروهای سرکوبگر ایمنی برای جلوگیری از پس‌زدگی اعضا، برای بیمارانی با چنین سن بالایی بیش از حد شدید خواهد بود.»
او می‌گوید به جای تمرکز بر طولانی‌تر کردن عمر، باید بکوشیم سال‌هایی را که زندگی می‌کنیم با سلامت سپری کنیم.
پروفسور مبوت افزود: «خیلی بیشتر عمر کردن، اما رنج بردن از بیماری‌های متعدد ناشی از پیری و رفت‌وآمد مداوم به بیمارستان برای یک پیوند دیگر، راه جذابی برای گذراندن دوران بازنشستگی به نظر نمی‌رسد!»
