فرارو- آقای افشین داورپناه، مدیر گروه پژوهش هنر پژوهشکده فرهنگ و هنر با ارسال یادداشتی برای فرارو نسبت به نحوه نمایش آثار استاد حسن کسایی در صدا و سیما اعتراض کرده است.
این یادداشت را در ادامه می خوانید:
ننه ! .... ننه وا ! ... ننه وا ! .... ننه !
خار !
بِچِه تو کا چیزیش نیس
اما بِچِه مَه
می گن سوتونی فقرات
نَدَرِد
نَدَرِد
نَدَرِد
در صدا و سیما، و به ویژه سیما، در طول سی و اندی سال اخیر، خبری و یادی از زنده یاد استاد حسن کسایی نبود؛ نه نامی و نه نشانی! حتی پس از آنکه در سال 1387 نشان درجه یک فرهنگ و هنر به این استاد مسلم موسیقی ایرانی اهدا شد، یک گفتگو یا یک تصویر از او پخش نشد.
حالا شبکه جدیدالتاسیس «نسیم» ـ که برای خنده و نشاط (شادی) راه اندازی شده است ـ مدتی است دو قطعه از استاد حسن کسایی پخش می کند که در آن استاد، شیرین کاری می کنند! یکی از این قطعات در طول چند ماه اخیر آنقدر پی در پی از این کانال تلوزیونی پخش شده است که استاد کسایی را برای نسل جوان تا حد یک مقلد صدا و مجلس گرم کن، پایین آورده است؛ یعنی هیچ برنامه ای نمی توانست چنین به شان و شخصیت این هنرمند درجه یک کشور توهین کند؛ قطعه شیرین کاری استاد که در یک برنامه نیمه خصوصی اجرا شده در این مدت آنقدر از کانال نسیم پخش شده است که ناخواسته هر کسی را از دیدن تصویر صدا و تصویر استاد کسایی دلزده می کند ـ به ویژه نسل های جدیدتر را که استاد و هنرش را کمتر می شناسند.
هنرمندان موسیقی، گاهی شیرین کاری هایی می کنند که البته در حاشیه هنر آنها قرار دارد؛ این شیرین کاری های سازی یا آوازی به ندرت و به ویژه در میان هنرمندان پیشکسوت موسیقی سنتی صرفا در برخی مجالس خاص به نمایش گذاشته می شود و البته در کنار اجراهای جدی. اما سیمای ملی، اینک قطعه ای از آن را به دفعات مکرر و خسته کننده پخش می کند. این در حالی است که هیچگاه به شکل تصویری، اجراهای جدی استاد کسایی را برای مخاطبان پخش نمی کند!
استادی که همه او را پدر ساز نی می دانند و نوازندگان نی خود را مستقیم و غیر مستقیم شاگرد او می دانند. اگر «نائب اسدالله» به قول خودش، نی را از آغل گوسفندان به عنوان سازی جدی در موسیقی ایرانی مطرح کرد، استاد حسن کسایی، این ساز را با حال و هوایی عرفانی به اوج رساند و به عنوان میراثی از فرهنگ موسیقی ایران به موسیقی جهان معرفی کرد. زنده یاد کسایی، ردیف دان و نوازنده ای توانا، اثرگذار و صاحب سبک بود که بعد از درگذشت استاد تاج اصفهانی طلایه دار مکتب موسیقی اصفهان بود. او ساز «نی» را به منزلت یک ساز کامل رساند.
استاد کسایی در سال ۱۳۲۹ با ارکستر رادیو ارتش اصفهان همکاری خود را شروع کرد و برای نخستین بار نی را به طور جدی در ترکیب ارکستری به کار گرفت. در سال‌های بعد با ارکسترهای متعدد رادیو به سرپرستی هنرمندانی چون ابوالحسن صبا، حسین یاحقی، حبیب‌الله بدیعی، محمد میرنقیبی، همایون خرم و دیگران همکاری داشت. در سال ۱۳۳۵ به دعوت داوود پیرنیا به برنامه گل‌ها راه یافت و تا برنامه موسیقی گلچین هفته در سال ۱۳۵۷ به همکاری خود با رادیو ادامه داد. از سال 1346، نیر آثاری از او در خارج از کشور منتشر شد؛ از این رو او و ساز نی به عنوان چهره‌ای از موسیقی ایرانی به موسیقی جهان معرفی شد.
در سال ۱۳۷۸ نشان درجه یک فرهنگ و هنر به استاد کسایی اهدا شد و در سال ۱۳۸1، نیز به عنوان چهرهٔ ماندگار موسیقی انتخاب و از او قدردانی شد! او همچنین در دیدار مقام معظم رهبری با نخبگان و اساتید استان اصفهان، حضور داشت و مورد توجه معظم له قرار گرفت.
اما صدا و سیما از این چهره ماندگار و دارای درجه یک فرهنگ و هنر کشور به چه شکل یاد می کند؟ رسانه ملی از آنچه از استاد کسایی به عنوان میراثی ماندگار برای فرهنگ و هنر ایرانی مانده است چگونه استفاده می کند؟ چگونه او را به جوانان و نوجوانان معرفی می کند؟ از میان این همه هنرنمایی کم نظیر، صرفا قطعاتی از شیرین کاری های او پخش می کند؛ آن هم به عنوان میان برنامه ای در بین برنامه های دوربین مخفی و حرکات خنده دار کودکان و حیوانات!
این عاقبت زمامداری سرهنگان فرهنگی بر سر فرهنگ و هنر این ملک و مملکت است.