فرارو- مهرماه سال 1359، محمدعلی رجایی به عنوان نخستین مقام بلندپایه نظام تازه تاسیس جمهوری اسلامی ایران، جهت شرکت در جلسه شورای امنیت سازمان ملل به نیویورک سفر کرد.
این سفر در مقطعی حساس از تاریخ ایران، یعنی آغاز جنگ ایران و عراق، و هم‌چنین ادامه بحران تسخیر سفارت آمریکا توسط دانشجویان خط امام، انجام شد؛ جهان مشتاق شنیدن سخنان نماینده‌ی یک نظام ناشناخته بود.
شهید رجایی، سخنرانی مفصلی در جلسه شورای امنیت ایراد کرد و ضمن محکوم کردن اقدام رژیم بعث عراق و حامیانش، بر حقانیت جمهوری اسلامی تأکید کرد. اما آن‌چه باعث ماندگاری این سفر شد، اقدام نخست‌وزیر جمهوری اسلامی ایران در دومین کنفرانس مطبوعاتی‌اش در حاشیه این اجلاس بود.
آن‌جا که شهید رجایی درحال تببین مواضع جمهوری اسلامی درباره سیاست خارجی و بحث گروگان‌های آمریکایی، پای برهنه خود را بر روی میز گذاشت: "من به مدت دو سال در زندان‌های رژیم شاه معدوم، زندانی کارتر و امریکا بودم. آثار شکنجه و سختی‌هایی که در زندان بر من روا شد، بعد از چهار سال هنوز بر بدنم نمایان است... من دو سال تمام ضربات شلاق‌های کارتر را بر پای خود احساس کردم و این در حالی است که ما با گروگان‌ها در جاسوس‌خانه، رفتاری کاملاً انسانی داریم."
