فرارو- یک سال از درگذشت محمدرضا لطفی گذشت. صرف نظر از وجوه متنوع شخصیت موسیقایی او، لطفی یکی از پرکارترین معلمان تاریخ موسیقی ایران است. چه آن زمان که گروه شیدا را بنیان گذاشت و اعضای جوان آن را زیر بال و پر آموزش خود گرفت و چه در غربت و چه در بازگشتش به ایران در سال 85 یکی از عمده فعالیت های او آموزش بود.
به گزارش فرارو، لطفی در سال 53 اعضای جدید گروه شیدا (عبدالنقی افشارنیا، اسماعیل صدقی آسا، زیدالله طلوعی، بیژن کامکار، ارژنگ کامکار، مجید درخشانی، جمال سماواتی و هادی منتظری) را در کنار اجراهای متعدد رادیویی و زنده تحت آموزش خود می گیرد و یک دوره ردیف را با ایشان مرور می کند.
پس از انقلاب لطفی پس از یک دوره رفت و برگشت سرانجام در سال ۱۳۶۵ به آمریکا رفت. علاوه بر کنسرت‌های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی هنری شیدا را در واشنگتن بنیان گذاشت. او در آنجا نیز به تربیت شاگرد پرداخت اما حاصل آن هیچگاه چشمگیر نبوده است.
در همین دوران او در سال 72 هنرستان آزاد موسیقی (مکتب‌خانه میرزا عبدالله) را بنیان گذاشت. او دراین مکتب‌خانه به تعلیم ساز و آواز ایرانی با متد تاریخی آن یعنی سینه به سینه (شفاهی) پرداخت. محتوای دروس بر پایهٔ ردیف میرزا عبدالله فراهانی بود که تحت نام "متن و حاشیه ردیف" شناخته می شد. لطفی در کنار آموزش ردیف به پیشرفت فن (تکنیک) نوازندگی هنرجویان، با متد برگرفته از ردیف نیز توجه می‌کرد.
با بازگشت محمدرضا لطفی به ایران در سال ۱۳۸۵ موسسه فرهنگی و هنری آوای شیدا دوره جدید فعالیت خود را آغاز کرد. او با فراخوانی جوانان مستعد از میان آنان سه گروه (همنوازان، بازسازی و بانوان) تشکیل داد که پس از آموزش های تکمیلی در اولین اجرا از هر سه گروه بهره برد.
فعالیت های او اما در تربیت و تکمیل آموزه های شاگردان منحصر نشد. او در دو برنامه رادیویی مجزا در خصوص تاریخ موسیقی ایران و شناخت و تحلیل ردیف موسیقی ایرانی ساعت ها صحبت کرد.
آنچه در ادامه می بینید فیلمی است که عطاالله امیدوار از مکتب خانه تهیه کرده است. امیدوار از همشاگردی های لطفی در کلاس استاد سعید هرمزی بوده است.
که زباني چو بيان تو ندارد سخنم
شعر من با مدد ساز تو آوازي داشت
کي بود باز که شوري به جهان در فکنم
بي تو آري غزل «سايه» ندارد «لطفي»
باز راهي بزن اي دوست که آهي بزنم
تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید
امیدوارم ادامه نشر این آثار را در همین سایت شاهد باشیم.