مسعود بهنود بعد از خواندن کتاب «گوشه يي از خاطرات سيدمحمود دعايي» که با محوريت خاطرات اين روحاني از انقلاب و ناگفته هايي از دوران همراهي او با امام خميني منتشر شده است دست به قلم برده و نامه يي به سيدمحمود دعايي نوشته و احوال خودش را بعد از خواندن کتاب شرح داده است.
در نامه مسعود بهنود روزنامه نگار به سيدمحمود دعايي که سال هاست روزنامه اطلاعات را اداره مي کند چنين آمده است؛
سلام و ادب خدمت جناب دعايي
القاب و آداب به کار نبردم که سخن بي پيرايه گفته باشد از صميم دل و شميم جان.
کتاب گوشه يي از خاطرات سيدمحمود دعايي را دوست عاليقدر به من رساند که الحق بهتر نماينده يي است از جانب شما و طرز فکرتان در ديار غريب و خانه استيجاري موقتي ما. کنارش ننهادم تا تمام نشد. و تازه وقتي که نگاه از صفحاتش برگرفتم انگار که همانند فيلمي همه اين سي، چهل از برابر چشمانم گذشت.
من که در جنابعالي جز صداقت و صفا سراغ نکرده ام، البته که عجب نيست که از گفته هاي شما هم همين به مشامم رسيد. اما طرفه حکايتي شخصي هم رخ داد که چون از مرحمت شماست بايد برايتان مي گفتم. وقتي قرائت کتاب به پايان رسيد برگشتم به صفحه شش و نامه يي و گلايه يي را بار ديگري خواندم. ناگهان اشکم سرازير شد. آري غربت همچون زندان است و آدمي در آن بيش از هميشه خود نازک است و سريع التاثر، اما از چه بود اين تاثر؟
اولش از ظلمي بود که بر سيدي مي رفت که باور دارم ظلمي به کس نکرده است. خدايا تو شاهدي اما بعدش آرامشي در درونم حاکم شد. انگار کسي در درون گفت وقتي با کسي چون سيدمحمود دعايي چنين شود، تو چه مي گويي که گلايه داري و شکايت. سعدي تو کيستي که در اين حلقه کمند چندان فتاده اند که ما صيد لاغريم.
من هرگز بر اين گمان نبوده ام که جايگاهي دارم که شاعر آن را بارگه داد ديده است وقتي در گله از سرنوشت تبهکاران را تنبه داده که جز خذلان نصيب نخواهند برد، اما هميشه گمانم اين بود که روزگار به از اين هم مي شد با ما سر کند که نکرد. با خواندن اين نامه و گلايه، انگار باران رحمتي باريد و هرچه گلايه داشتم شست و برد. و به جايش طمانينه يي نشست و نوعي رضايت به داده.
گفتم اگر براي شما ننويسم گناه است. وجود ذيجود شما نخواسته و از دور هم منبع رحمت است.
خداوند همچنان که تا حالا شما را با آبرو و عزت گذاشته، همواره عمر در اين مقام تان بدارد.
زياده جسارت است.
مسعود بهنود
