فاجعه در میانمار

 
به گزارش فرادید به نقل از اکونومیست، شاید بتوان گفت که در حق هیچ یک از مردم دنیا به اندازه مردم روهینگیا جفا نشده است. مردم روهینگیا مسلمان بوده و قرن‌ها در ایالت راخین در غرب میانمار زندگی می‌کنند، با این حال دولت میانمار حق شهروندی آن‌ها را نپذیرفته است.
 
عمق فاجعه به همین‌جا ختم نمی‌شود. اقلیت روهینگیا حتی در فهرست 125 قومیت رسمی میانمار هم جایی ندارد. دهه‌ها است که مردم مسلمان و مظلوم روهینگیا از داشتن هرگونه حمايت‌ و امنیتی محروم بوده و همواره قربانی خشونت‌ و تبعیض بودائیان ضد مسلمان راخین و همچنین ماموران دولت مرکزی بوده‌اند. وجه مشترک قوم راخین و قوم برمه این است که هر دو از «بنگلادشی‌ها» متنفر هستند و آن‌ها به راحتی برچسب بنگلادشی بودن را به مردم روهینگیا می‌زنند.

مردم روهینگیا شاید روزی با خود فکر می‌کردند که شرایطشان از آنچه بود بدتر نشود، اما الآن می‌بینیم که شرایطشان روز به روز وخیم‌تر می‌شود. پس از دو تلاش ملی‌گرایان راخین برای پاکسازی قومیِ مردم روهینگیا در سال 2012، حدود 140 هزار نفر از جمعیت حدودا 1.1 میلیون نفری مردم روهینگیا روانه اردوگاه‌های پناهندگی شدند. به آن‌ها اجازه خروج داده نشد. افراد بسیاری نیز تلاش کردند که از طریق دریا به مالزی، اندونزی و تایلند فرار کنند. به شکلی کاملا بی‌سابقه، حدود 25 هزار نفر از مردم روهینگیا که مسلمانان روهینگیای بنگلادش نیز بین آن‌ها بودند هم سعی کردند در سه ماه نخست امسال و قبل از شروع باد و باران موسمی آنجا را ترک کنند، زیرا  باران موسمی هر نوع سفری را غیرممکن می‌سازد. در طول این جابجایی‌ها نیز حدودا 300 نفر بین ماه ژانویه و مارس جان خود را از دست داده و این رقم از ماه مارس با افزایش همراه بوده است.
 
محمد حیروت نام پسری 15 ساله است که در یکی از این اردوگاه‌ها زندگی می‌کرده است. او حالا می‌خواهد روایت کند که چگونه خودش به همراه هفت عضو دیگر خانواده‌اش تلاش کردند به مالزی بروند. هر کدام از آن‌ها باید 500 دلار به قاچاقچیان پرداخت می‌کردند تا سوار یک قایق پارویی شوند. سپس 2000 دلار دیگر نیز پرداخت می‌کردند تا از قایق پارویی به یک کشتی بزرگ منتقل شوند. این مبلغ برای اکثر مردم روهینگیا خیلی سنگین است. حدود 300 نفر دیگر سوار همان قایق پارویی شده بودند و آب و غذایی نداشتند.

پس از آنکه یک هفته روی دریا حرکت می‌کردند، یک کشتی متعلق به نیروی دریایی جلوی آن‌ها را گرفت و آن‌ها را وادار کرد تا به «سیتوی» در ایالت راخین میانمار برگردند. محمد از اینکه برگشته خوشحال است و می‌گوید که قطعا در آینده دوباره امتحان خواهد کرد. محمد حرف یکی از بزرگ‌ترهای روهینگیا را نقل می‌کند: «مردم خیلی خوب سختی‌های دریا و کشتی را می‌دانند، اما علاوه بر آن می‌دانند که شرایط روی خشکی از آن شرایط هم سخت‌تر است.»
 
از سال 2012، ارتباط تمام اردوگاه‌ها و روستاهای روهینگیا با شهرهای مهم ایالت راخین مانند سیتوی قطع شده است. این شرایط سختی زندگی را برای ساکنان این آن روستاها و اردوگاه‌ها دوچندان کرده است. همچنین قرار است حصارهای فلزی بلندی بین آن کشیده شود تا انزوای مردم روهینگیا بیش از پیش شود. یکی از اهالی روهینگیا به خاطر دارد که روزی در سیتوی صاحب یک تاکسی تلفنی بوده و زندگی خوبی هم داشته است، اما حالا باید با موتورش کار کند و برخی از مشتریان را بین روستاهای آنجا جابجا کند. او در حال حاضر درآمدش یک سوم قبل شده است.

اکثر مردم روهینگیا کشاورز یا ماهیگیر هستند. کشاورزان نمی‌توانند سرزمین‌های خودشان بروند و ماهیگیران نیز تنها چند قایق دارند. علاوه بر آن، اگر ماهیگیران روهینگیایی بتوانند به دریا برسند، بودائیان راخین آن‌ها را از مناطق ماهیگیری دور می‌کنند.
 
مقامات محلی پافشاری می‌کنند که انزوای به وجود آمده به نفع خود مردم روهینگیا بوده و به نوعی آن‌ها را از حملات احتمالی آینده مصون نگاه خواهد داشت، اما مردم روهینگیا نظر متفاوتی دارند. آن‌ها می‌گویند که خیلی وقت است که آپارتاید در میانمار وجود داشته است و اقدامات اخیر غایت آن آپارتاید دیرینه در میانمار را نشان می‌دهد. آن‌ها حالا از حداقل‌های زندگی محروم هستند. در سه سال گذشته، هیچ دانش‌آموز روهینگیایی نتوانسته وارد دانشگاهی در سیتوی شود. هیچ یک از مردم روهینگیا در بیمارستان‌ها شهری پذیرش نمی‌شوند، مگر اینکه شرایط مرگ و زندگی باشد. یکی از اهالی مسن روهینگیا می‌گوید: «اوضاع کاملا ناجوانمردانه و غیرانسانی است.»
 
پس از دهه‌ها دیکتاتوری نظامی در میانمار بالاخره در سال 2011 قوانین شبه مدنی در میانمار حاکم شد. سطح زندگی برای اکثر مردم میانمار بهبود یافت، اما اوضاع زندگی مردم روهینگیا بدتر شد. برخی از برمه‌ای به دنبال یک «میانمار نوین» هستند و مردم روهینگیا قربانی بازی سیاسی آن‌ها شده‌اند. تمام مردم میانمار منهای مردم روهینگیا آماده انتخابات ماه نوامبر می‌شوند، اما دست‌هایی پشت پرده است که حتی حق رای را هم از مردم روهینگیا گرفته است. پس از 25 سال این انتخابات اولین نمود دموکراسی در میانمار است. سال گذشته پس از مدت‌ها یک سرشماری ملی در میانمار صورت گرفت و به مردم روهینگیا تنها اجازه داده شد که تحت عنوان «بنگلادشی» سرشماری شوند. اکثر مردم روهینگیا نیز در اعتراض به این حرکت تصمیم گرفتند که در سرشماری حاضر نشوند.