زننده تنها گل تاریخ فوتبال ایران به برزیل با وجود داشتن سه مدرک مربیگری از کار در فوتبال گریزان است و می‌گوید محیط این رشته سالم نیست.
مجید حلوایی بازیکن سال‌های دور تیم ملی فوتبال در حالی که پا به سن گذاشته همچنان به ورزش و بازی کردن آن علاقمند است. او در یکی از سالن‌های ورزشی خرم آباد با جوان‌ترها ورزش می‌کند و از قضا شوق زیادی برای رهبری تیمش دارد. او جلوی دروازه‌بان تیم خودشان می‌ایستد و تیم را جمع می‌کند، مسائل تاکتیکی را در حین بازی بارها گوشزد می‌کند و معلوم است از آن دسته بازیکن‌هایی بوده که تاکتیک برایش مهم بوده و روی آن تأکید داشته است. هرچند قوای بدنی زیادی ندارد اما در چند صحنه دریبل‌های خوبی می‌زند و تکنیک خوزستانی‌اش را به رخ می‌کشد.
پس از پایان بازی با زننده تک‌گل تاریخ فوتبال ایران برابر برزیل گفت‌وگو کردیم.
* آقای حلوایی نظرتان درباره بازی‌های تیم ملی در مسیر جام جهانی ۲۰۱۸ چیست؟با توجه به شرایط و امکاناتی که در اختیار کارلوس کی‌روش گذاشته شده و فدراسیون نهایت سعی و تلاش خودش را در این زمینه به کار گرفته، نوید این را می‌دهد که تیم ملی موفق می‌شود. نباید از اتفاقاتی که همیشه گریبان‌گیر ما بوده، غافل شویم. زحمات زیادی برای این تیم کشیده شده و نباید به راحتی فرصت‌ها را هدر بدهیم و به نظر من راه صعود به جام جهانی برای ما هموار است و خیلی راحت می‌توانیم صعود کنیم. تیم‌های آسیایی در سطحی نیستند که جلوی ما دوام بیاورند چون بازیکن‌ها و لژیونرهای خوبی داریم، مربی، تماشاگر و... هم خوب هستند و انتظار داریم راحت به جام جهانی صعود کنیم. در بازی با قطر اگرچه نتیجه خوبی گرفتیم اما از بازی راضی نیستم و انتظار نمایش بهتری داشتم. یک مقدار به نظر می‌رسد که بچه‌ها احساسی بازی می‌کردند، بازیکن‌های ما همه میدان‌دیده هستند و کوله‌باری از تجربه را دارند. در بازی با چین بهتر بودیم اما نتوانستیم از موقعیت‌ها استفاده کنیم.
* فوتبال امروز با زمان شما چه تفاوت‌هایی دارد؟این موضوع را از دو جنبه می‌توان بررسی کرد؛ فوتبال امروزی از لحاظ تکنیک، تاکتیک و سرعت رشد خیلی خوبی داشته و با زمانی که ما بازی می‌کردیم خیلی فاصله دارد ولی در عوض اشتباه‌ها هم زیادتر شده است. آن‌موقع ما در زمین برای هر توپ و پاس ارزش قائل بودیم و اگر توپی لو می‌دادیم، خیلی ناراحت می‌شدیم. الان بعضی از توپ‌هایی که زمان جوانی از دست داده یا اشتباه کرده‌ام در خاطرم هستند و افسوس می‌خورم که چرا پاس ندادم، این کار را نکردم و... یعنی روی کارهای خودمان حساس بودیم و عرق و تعصب زیادی داشتیم که همه این‌ها در زمین پیاده می‌شد. الان هم فوتبال خوب است ولی ما مثل سایر کشورها پیشرفت نکرده‌ایم و در کل فوتبال آسیا از دنیا عقب مانده است.
* چرا لقب "مجید سیم‌خاردار" و "یل خوزستان" را به شما داده بودند؟آن زمان با غیرت و تعصب زیادی بازی می‌کردیم و اجازه نفوذ به مهاجمان را نمی‌دادم. یا توپ را می‌گرفتم یا بازیکن حریف را (با خنده)
* کل درآمد شما از فوتبال چقدر بود؟ما آن موقع پولی نمی‌گرفتیم و حتی لباس‌های ورزشی را خودمان می‌خریدیم. زمانی که در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ بازی می‌کردم، مربی حین صحبت‌هایش به پای من خیره شده بود و وقتی نگاه کردم، دیدم کفشم وصله دارد و همین تعجب مربی را درپی داشت. ما با آن شرایط بازی می‌کردیم، آن زمان فوتبال خیلی آماتور بود و تمام هزینه‌ها را خودمان می‌دادیم ولی الان وضعیت تغییر کرده است.
* درباره گلی که به برزیل زدید، صحبت می‌کنید؟آن گل خیلی مهم است و نقطه عطفی در زندگی من و تاریخ فوتبال کشورمان است. در المپیک و بازی رسمی آن گل را زدم و تا قبل از آن دیدار رسمی با برزیل نداشتیم و با همان گل یک بر صفر برزیل را شکست دادیم. در المپیک مونیخ ۹ گل از مجارستان و دانمارک خوردیم و فقط یک بار توانستیم گل بزنیم که زحمات بچه‌ها و کادر فنی را من تکمیل کردم و همه در آن گل سهیم بودند. به بایرن مونیخ، شیلی در جام جهانی کوچک و مرحوم ناصر حجازی هم گل زده‌ام و خیلی گل به ثمر رسانده‌ام اما گلم به برزیل با بقیه فرق می‌کند.
* چرا بعد از دوران بازی از فوتبال فاصله گرفتید؟آخرین بازی رسمی‌ام سال ۵۷ فکر کنم برابر پرسپولیس در جام تخت جمشید بود که آن زمان بازیکن پاس بودم و قهرمان شدیم. بعد از شش ماه انقلاب شد و عملا دیگر فوتبالی نبود که جنگ شروع شد و همه چیز را تحت الشعاع قرار داد و چند سال کل ورزش مملکت از رقابت دور شد و من هم کنار گذاشتم.
* چرا به صورت جدی وارد حیطه مربیگری نشدید؟در حال حاضر سه کارت مربیگری و یک کارت مدیریت کنفدراسیون آسیا را دارم. موقعیت زیاد بود که تیم بگیرم اما راستش خسته شده بودم و فاصله‌ای که بین کارم و فوتبال افتاد و درگیری‌های شغل‌های حساسم از جمله رئیس پلیس، گذرنامه و... باعث شد که نتوانم به سمت فوتبال بروم. ضمن اینکه به اعتقاد بنده در حال حاضر محیط فوتبال، سالم نیست و علت اصلی‌اش این بود.
* صحبت پایانی؟آرزو دارم همه بیمارها شفا پیدا کنند، زندانی‌ها آزاد شوند و گرفتاری برای هیچ کس به وجود نیاید و تیم ملی ایران به جام جهانی ۲۰۱۸ صعود کند.
