حال که بحث انتخابات ۱۴۰۰ داغ است و حتی اصولگرایان نیز از نامزدی مرضیه دستجردی برای جلب مشارکت مردم سخن گفته‌اند، معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری با تأکید بر اینکه این معاونت در برابر ارتقای جایگاه زنان در سطوح مدیریتی مسئولیت دارد، می‌گوید در قبال رئیس‌جمهور‌شدن زنان که عالی‌ترین مقام مدیریتی در کشور است، وظیفه‌ای نداریم.
معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور گفته است: در قبال رئیس‌جمهور‌شدن زنان که عالی‌ترین مقام مدیریتی در کشور است، وظیفه‌ای نداریم.
به گزارش شرق؛ سال‌هاست زنان نقش مهمی در مناصب مهم سیاسی ایران ندارند و اگر این روز‌ها خبر‌هایی از تلاش زنان برای ورود به پاستور منتشر می‌شود، بیشتر جنبه شعاری دارد تا واقعی؛ زیرا زنان رجل سیاسی تلقی نمی‌شوند و امیدی هم نیست که بتوانند از سد شورای نگهبان عبور کنند. بااین‌حال، فقط سد شورای نگهبان نیست و مردان سیاست از اصلاح‌طلب تا اصولگرا، همه فضای سیاست را برای خود می‌خواهند و جایی برای زنان باز نمی‌کنند؛ اگر هم صندلی برای زنان در کابینه کنار می‌گذارند، در حد همین معاونت امور زنانی است که حتی برای حداقل حق زنان، یعنی حق انتخاب‌شدن نیز تلاش نمی‌کند.
برخلاف آنچه از روحانی انتظار می‌رفت، در هر دو دولتش، نه خبری از وزیر زن بود و نه اقدامی عملی و تأثیرگذار در حوزه زنان شکل گرفت. حضور زنان در کابینه روحانی محدود به چند چهره شناخته‌شده است که در معاونت‌های مختلف به صورت چرخشی حضور داشتند و تقریبا بودنشان برای رفع اتهام مردانه‌بودن کابینه بود و بس.
حتی لایحه منع خشونت علیه زنان را نتوانستند به سرمنزل مقصود برسانند و در حد تدوین و خاک‌خوردن در دفاتر نهاد‌های مختلف باقی ماند؛ درحالی‌که پیگیری مستمر، حداقل کاری بود که می‌توانست مانع از بی‌اثرشدن لایحه شود. معاونت امور زنان که می‌توانست نقش مهمی در تلاش برای برقراری حقوق برابر زنان داشته باشد، در دوران برخی چهره‌ها مانند شهیندخت مولاوری عملکرد بهتری داشته، اما تشریفاتی بودن چنین مناصبی، مانع از انجام امور جدی و تأثیرگذار شده است.
حال که بحث انتخابات ۱۴۰۰ داغ است و حتی اصولگرایان نیز از نامزدی مرضیه دستجردی برای جلب مشارکت مردم سخن گفته‌اند، معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری با تأکید بر اینکه این معاونت در برابر ارتقای جایگاه زنان در سطوح مدیریتی مسئولیت دارد، می‌گوید در قبال رئیس‌جمهور‌شدن زنان که عالی‌ترین مقام مدیریتی در کشور است، وظیفه‌ای نداریم.
معصومه ابتکار درباره اینکه معاونت زنان ریاست‌جمهوری تاکنون چه اقدامی برای افزایش جایگاه زنان در عرصه اجتماعی و سیاسی انجام داده است، گفت: دولت برای حضور زنان در عرصه‌های مدیریتی، سهم ۳۰ درصدی را برای آنها در نظر گرفته و این مهم‌ترین تلاشی بوده که دولت برای حضور زنان در تصمیم‌گیری‌ها و مهم‌ترین ارکان قدرت و برنامه‌ریزی‌ها انجام داده است.
او با اشاره به نتایج تخصیص سهم ۳۰درصدی به زنان برای حضور در عرصه‌های مدیریت دولتی افزود: حضور تعداد زیادی از زنان در مدیریت‌ها و تصمیم‌گیری‌ها، نقش زنان را در ارکان مختلف قدرت پررنگ‌تر می‌کند. معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور با تأکید بر اینکه البته در‌حال‌حاضر هم طرح حضور ۳۰ درصدی زنان در عرصه مدیریتی به‌طور کامل اجرا نشده است، تصریح کرد: در‌حال‌حاضر ۲۴ درصد از مدیران دولتی را زنان تشکیل می‌دهند و به این ترتیب زنان در سطوح مختلف برنامه‌ریزی، سیاست‌گذاری و تصمیم‌گیری حضور دارند.
ابتکار در واکنش به اینکه شما به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده و با توجه به اینکه نسبت به سایر زنان در بالاترین مقام سیاسی و اجتماعی قرار دارید، برای حضور زنان در مقام ریاست‌جمهوری چه اقدامی انجام داده‌اید؟ خاطرنشان کرد: در رابطه با ریاست‌جمهوری زنان، وظیفه‌ای ندارم.
البته در برابر ارتقای جایگاه زنان در سطوح مدیریتی وظیفه داریم. معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور در رابطه با اینکه عالی‌ترین سطح مدیریتی در کشور، ریاست‌جمهوری است، معاونت زنان برای حضور زنان در این جایگاه چه اقداماتی انجام داده است؟ یادآور شد: در رابطه با ریاست‌جمهوری زنان، وظیفه خاصی ندارم.
در این بین، با توجه به مناسبت روز زن و اهمیت دانستن مجموعه تلاش‌های معاونت امور زنان برای افکار عمومی به‌خصوص زنان، ابتکار قرار بود به تلویزیون برود و از عملکرد خود دفاع کند که در نهایت او در توییتی از لغو ناگهانی برنامه تلویزیونی خود خبر داد و نوشت: «شبکه‌های ملی سیما مدت‌هاست عنایتی به فعالیت‌های ما در زمینه زنان ندارند. امروز جهت گزارش کار به مناسبت روز زن به برنامه صبح شبکه ۳ دعوت شده بودم که بعد از ۴۵ دقیقه معطلی، هنگام ورود به استودیو گفتند برنامه ندارید... برخورد‌های جناحی و ناراحتی از رأی مردم در سال‌های ۹۲ و ۹۶ ادامه دارد».
ارتقای جایگاه زنان در مدیریت کشور و تسهیل ورود زنان موفق به رده‌های بالای سیاست‌گذاری، امری مغفول مانده است و کل داشته‌های جناح‌های سیاسی به چند نام تکراری ختم می‌شود؛ حال یا این زنان توانایی کمک به همنوعان خود را ندارند یا تمایلی برای این کار ندارند، اما آنچه به وضوح قابل درک است، این است که ناتوانی این تعداد محدود برای ورود به رقابت انتخاباتی ریاست‌جمهوری است و اگر زنان به دنبال رجل سیاسی زن هستند، باید به آینده‌ای چشم بدوزند که نیرو‌های تازه نفس، قوی و توانا وارد عرصه سیاست کشور شوند؛ زنانی که چنان قدرتمند ظاهر شوند که پشت در‌های استودیو معطل نمانند و نیازی به رسانه ملی برای بیان عملکرد خود نداشته باشند؛ زیرا هرچه در امور زنان اجرائی شود، به حدی ملموس و تأثیرگذار است که نیازی به تبلیغ و رسانه ملی ندارد.
