عباس آخوندی در پیام نوروزی عنوان کرد: بی‌تدبیری‌ها و اختلاف‌های میان مجلس و دولت تاثیر زیادی بر سخت ترشدن اوضاع داشته و بسیاری از مردم را خسته و بی انگیزه کرده‌است.
عباس آخوندی در پیام نوروزی که به مناسبت آغاز سال ۱۴۰۰ منتشر کرده معتقد است که بی‌تدبیری‌ها و اختلاف‌های میان مجلس و دولت تاثیر زیادی بر سخت‌ترشدن اوضاع داشته و بسیاری از مردم را خسته و بی‌انگیزه کرده است.
در پیام نوروزی عباس آخوندی آمده است:
نوروز را به هموطنان عزیزم و همه‌ی کسانی که در حوزه تمدنی ایران این روز را گرامی می‌دارند تبریک می‌گویم.
سال ۱۳۹۹ سال سخت و تلخی بود. کرونا بسیاری از خانواده‌های عزیز را داغدار کرد. بسیاری از بزرگان کشور را از دست دادیم و در سوگ آنان نشستیم. با تعطیلی بسیاری از کسب و کار‌ها فقر و تنگدستی کم سابقه‌ای بر ایران چیره شد؛ و سطح عمومی قیمت همه کالا‌ها و خدمات افزایش یافت. به نحوی که زندگی برای بسیاری از هموطنان بسیار سخت شده‌است. البته بی‌تدبیری‌ها و اختلاف‌های میان مجلس و دولت نیز تاثیر زیادی بر سخت ترشدن اوضاع داشته و بسیاری از مردم را خسته و بی انگیزه کرده‌است.
با این وجود، بر من و توست که برای آبادانی و سرفرازی ایران عزیزمان کمر همت ببندیم و خسته نشویم. کشور و سرنوشت فرزندانمان چیزی نیست که با بی‌توجهی بتوانیم از کنار آن بگذریم. نوروز برای من نشانی از سلام دوباره خدا به آفریده‌گان گنه‌کارش بر روی کره خاکی دارد؛ و یادآور آفرینش دوباره‌ی هستی است. از همین رو، همواره همراه با شور و شوق بوده‌است. خدای بزرگ با خلق دوباره‌اش به ما راه نشان میدهد که همیشه می‌شود اصلاح کرد و همواره می‌تون شادی را دوباره بوجود آورد.
ایران نه تنها به مثابه خاک و سرزمین که به مفهوم میراث معنوی و ثروت تمدنی ما مدتی است که به تاریکخانه ذهن بسیاری از ما سپرده شده‌است. ساختمانهای بدقواره، شهر‌های عبوس، محیط‌های ناآشنا، فضا‌های رها از ارتباط انسانی، گذرگاه‌های بی‌روح، کوچه‌های بی‌شادی، طبیعت دست‌کاری شده، چرخ‌های زنگ‌زده و از حرکت بازمانده، رابطه‌های تلخ و سرکش آدم‌ها، همه نشانه از حال بد روزگار دارند. حالا، نورز صلای بیدار باش میدهد که‌ای همه ایرانیان بیدار شوید. از ایران عزیزی که شما را در دامان مهر خویش پرورش داده نگهبانی کنید. با تمام سختی‌ها با دل‌هایی شاد و چشمانی باز و لبانی خندان و زبان‌هایی پر از مهر و محبت و دل‌هایی پُرشور و شسته از کینه به دیدار یکدیگر برویم.
من آسمان آبی حوزه تمدنی ایران را دوست دارم. هنوز بلخ و بخارا، خجند و سمرقند، لاهور و هرات، مرو و نیشابور، توس و بسطام، سیستان و گرگان، دشتی و بلوچ، یزد و کاشان، تبریز و گنجه، ایروان و باکو، شوش و همدان، تخت سلیمان و مدائن، شیراز و اصفهان ستاره‌های آسمان اندیشه‌ی من‌اند. البته آسمان ایران ستارگانی به مراتب بیش از این دارد.
اینک نوروز با بانگ بلند بیدارباش میدهد که از حوزه تمدنی خودتان مراقبت و قدری به اطرافتان نگاه کنید. چرا همه جا جنگ و خشونت و درگیری و نزاع است؟ به افغانستان، به عراق، به یمن، به سوریه، به قفقاز توجه نمایید. چرا این قدر برادرکشی؟ به ایران بنگرید. چرا این همه به هم بدگمان شده‌اید؟ شما که بدین سان نبودید؟ پس چرا این گونه شده‌اید؟ بدگمانی و کینه توزی جز فقر و بی خانمانی ثمری ندارد. یکبار دیگر به اندیشه‌ی ایرانی و مسلمانی بازگردیم. نوروز خود بزرگترین میراث معنوی این سرزمین است. با نوروز نه تنها صلح و آرامش که عشق و دوستی و روشنایی و امید را با بهره‌گیری از سلام خدایی سکه روزگارمان کنیم.
نوروز بر همه‌گان شما خجسته باد.
