به گزارش خبرآنلاین، رضا نصری در پاسخ به اینکه آیا تندروهای آمریکا به دنبال سیاه نمایی دولت رئیسی هستند گفت: آقای رئیسی با لحن و موضع‌گیری‌های تاکتیکی اولیه خود نشان دهد رویکرد دولت بعدی مبتنی بر کاهش تنش است و نه تشدید شکاف‌ها و اختلافات. در واقع، اگر از مواضع دولت رئیسی اینطور برداشت شود که ایران وارد بازی «اهرم‌سازی» شده، طرف مقابل نیز - به جای تسلیم یا تعدیل مواضع خود و امتیازدهی در مذاکرات (آنطور که عده‌ای تصور می‌کنند) - متقابلاً به «اهرم‌سازی»های خود مبادرت خواهد ورزید و در این صورت وارد دینامیک زیان‌باری خواهیم شد. «فراموش نکنیم اهرم‌سازی‌های ایران غالبأ یک هزینه سیاسی و روانی برای طرف مقابل در پی دارد؛ یعنی با تشدید فعالیت‌های هسته‌ای ایران آقای بایدن در نهایت باید به افکار عمومی خود پاسخ دهد چرا در تعدیل فعالیت‌های ایران ناکام بوده؛ یا در بدترین حالت باید با جریان جنگ‌طلب وارد تعامل شود و کشورش را به سمت یک ماجراجویی جدید سوق دهد. اما اهرم‌سازی آمریکا و طرف مقابل برای ایران در عمل - و در مدت کوتاهی - حاوی میلیاردها دلار زیان مالی و تطویل بحران‌های اقتصادی و اجتماعی کشور تا چند دهه خواهد بود. یعنی هزینه آن‌ها در بازی «اهرم‌سازی» غالبأ انتزاعی و سیاسی و هزینه ایران حقیقی و به شدت آسیب‌زا خواهد بود. به بیان دیگر، ورود به این فضا بیش از اینکه دست‌کم در میان‌مدت مزاحمت قابل ملاحظه‌ای برای آمریکا بوجود بیاورد، ایران را دچار آسیب‌های عینی، سنگین و قابل لمس برای همه سطوح جامعه خواهد کرد. پس مهم است از ابتدای امر دولت رئیسی باشد که به فضای حاکم میان دو کشور شکل و سامان بخشد، نه اینکه این امر خطیر را به لابی‌ها و جریان‌های تندروی کنگره واگذار کند.»
نصری با تاکید بر اینکه دولت رئیسی باید اگاه باشد که به تندروهای کنگره مجوز تقابل شدید با ایران را ندهد افزود: لازم است مجلس شورای اسلامی نیز قید و بندهایی را که به دست و پای دولت روحانی و تیم مذاکره‌کننده بسته است از دست و پای دولت رئیسی بگشاید! یعنی در عمل اجازه دهد دولت و تیم مذاکره‌کننده وزارت خارجه در موقعیتی قرار بگیرد که بتواند به تشخیص خود - و متناسب با مواضع طرف مقابل بر سر میز مذاکرات - دست به اقدامات تشویقی یا تنبیهی بزند. درشرایط فعلی، مجلس با تحمیل اقدامات از پیش‌تعیین‌شده پیشاپیش مسیر مذاکرات را ریل‌گذاری کرده است. حال اینکه هیچ نهادی در تهران به اندازه تیمی که در وین بر سر میز مذاکره نشسته به ظرافت‌های مذاکرات آگاه و مسلط نیست و صلاحیت تعیین مسیر را ندارد.در این راستا، معتقدم لازم است دولت رئیسی هم برای مذاکره مستقیم با آمریکا صاحب اختیار تام شود و هم در اجرای سیاست «چماق و هویج» در برابر آمریکا ابتکار عمل را کاملاً در دست داشته باشد. یعنی دست‌کم شیرفلکه برنامه هسته‌ای دست دولت باشد و نه نهادهایی که حضور مستقیم بر سر میز مذاکره ندارند.
