نمی‌توان «آنت» را به عنوان فیلمی عاقل یا رک و راست توصیف کرد و به همین دلیل، درایور مجبور می‌شود مجموعه‌ای از رفتار‌های مختلف و متضاد را در عین حال به شیوه‌ای سورئال در نقش‌آفرینی خود کنار هم قرار دهد.
لئوس کاراکس کارگردان فرانسوی که فیلم‌هایی مانند «پولا ایکس» و «موتور‌های مقدس» را در کارنامه خود دارد، در جدیدترین پروژه خود با عنوان «آنِت» با ران و راسل مل از گروه موسیقی اسپارکس همکاری کرده تا یک موزیکال عجیب و خاص را به مخاطبان خود ارایه کند.
اعتماد در ادامه نوشت: داستان این فیلم ۱۴۰ دقیقه‌ای که با بودجه‌ای بیش از ۱۵ میلیون دلار ساخته شده، درباره کمدینی به نام هنری مک‌هنری با نقش‌آفرینی آدام درایور است که عاشق یک خواننده اپرای مشهور در سطح جهانی به نام آن دفرانو با بازی ماریون کوتیار می‌شود. در حالی که پاپارازی‌ها دیوانه‌وار داستان این زوج را دنبال می‌کنند، آن‌ها با هم ازدواج می‌کنند و بچه‌دار می‌شوند. بچه آن‌ها که آنت نام دارد، در قالب یک عروسک چوبی نشان داده می‌شود.
در ادامه، تم موضوعی داستان از عشق و اشتیاق به سمت تراژدی و درد حرکت می‌کند و عشق این زوج تبدیل به مشکل دراماتیک مرکزی فیلم می‌شود. مسیر حرفه‌ای کاری مک‌هنری به سمت خوبی پیش نمی‌رود و او بیش از پیش از شهرت و پول کمتری برخوردار می‌شود. اما در عین حال دفرانو محبوب‌تر می‌شود و درحالی‌که دنیا را می‌گردد تا برای مردم اجرا کند، شوهرش در خانه از بچه‌شان مراقبت می‌کند. این روند باعث شکل‌گیری نفرتی می‌شود که در قلب داستان جای می‌گیرد.
منتقدان نگاه نسبتا مثبتی به «آنت» داشته‌اند و این فیلم توانسته در وبسایت‌های تجمیع نقد «راتن تومیتوز» و «متاکریتیک» به ترتیب امتیاز‌های ۷۰ درصد و ۶۷ درصد را از میان صد‌ها نقد کسب کند.
منتقد «امپایر» می‌گوید می‌توان آثار خودمجذوبی شخصیت مک‌هنری را هم به عنوان نیروی محرکه هنر خود و هم به عنوان پاشنه آشیل روابطش دید. به باور او، به راحتی می‌توان دید که مک‌هنری پرتره‌ای از خود کارگردان است و شاید او دارد نبردش با اهریمن‌های درونی را به تصویر می‌کشد.
اما آتش این اشتیاق به این معنی است که سبک فیلمبرداری کاراکس هم آتشین است و فرمتی خلق شده که هم شعرگونه و هم دیوانه‌وار است. از خشم روی یک قایق تا موتورسواری در جاده‌ها و استادیومی که پر از هزاران مخاطبی شده که برای تماشای نخستین اجرای یک نوزاد عروسکی گردهم آمده‌اند، کاراکس در خلق صحنه‌های این فیلم دنیایی بی‌همتا و اثرگذار درست کرده است.
اما بیشتر منتقدان به تحسین از نقش‌آفرینی‌های این فیلم، مخصوصا بازیگری آدام درایور پرداختند. منتقد «نیو ریپابلیک» نوشت که نمی‌توان «آنت» را به عنوان فیلمی عاقل یا رک و راست توصیف کرد و به همین دلیل، درایور مجبور می‌شود مجموعه‌ای از رفتار‌های مختلف و متضاد را در عین حال به شیوه‌ای سورئال در نقش‌آفرینی خود کنار هم قرار دهد.
او نوشت: «اینکه او در این کار موفق می‌شود به معنی این است که تماشا کردن او نه تنها یک لذت، بلکه یک امتیاز است، همان‌طور که این موضوع در مورد تماشا کردن اجرای یک حرکت هوایی حیرت‌انگیز توسط یک ژیمناست در المپیک صدق می‌کند.»
منتقد «ورایتی» می‌گوید بازی آدام درایور در این فیلم در نوع و مقیاس تعهد خود از آن نوع نقش‌آفرینی‌هایی است که آدم ممکن است فقط از امثال دنیل دی-لوییس و رابرت دنیرو انتظار داشته باشد؛ مخلوقی خشمگین که همه‌چیز در راه خود را می‌بلعد.
منتقد «نیویورک‌تایمز» می‌نویسند درایور که تا به حال تعدادی از بهترین نقش‌آفرینی‌های دیگرش هم در قالب شخصیت‌های مشکل‌دار اهل تئاتر در فیلم «داستان ازدواج» و سریال «دخترها» بوده، در این فیلم وقت خود را برای این تلف نمی‌کند که بخواهد کاری کند شخصیت مک‌هنری دوست‌داشتنی یا بیش از حد منفی باشد.
این منتقد نوشت: «به جای آن، او کاملا قابل باور است، نه به خاطر اینکه شما چینش روان‌شناختی مک‌هنری را درک می‌کنید، بلکه دقیقا به خاطر اینکه نمی‌توانید آن را درک کنید. خودبزرگ‌بینی او همه‌چیز را تحریف می‌کند. او از زندگی عادی بزرگ‌تر نیست، اما فکر می‌کند هست و نقش‌آفرینی درایور به‌طور ایده‌آل در مقیاس این تضاد است.»
با درنظر گرفتن این نکته فیلم «آنت» در فستیوال فیلم کن پیش‌نمایش خود را تجربه کرده و با تشویق ایستاده حضار مواجه شد. حالا این فیلم در سینما‌ها اکران و از آمازون پخش می‌شود. بلافاصله بعد از اینکه درایور در کن با کاراکس سیگاری کشید، سوار هواپیما شد تا برای فیلمبرداری «نویز سفید» همراه با نوآ باومباک به اوهایو بازگردد. حالا او خود را غرق این فیلم کرده است.
اما او در مصاحبه‌ای درباره «آنت» گفت این فیلم خیلی حس تک و مفرد بودن داشت و حس می‌کند به احتمال زیاد دیگر هرگز در فیلمی مانند آن نقش‌آفرینی نخواهد کرد. درایور هفت سال پیش و زمانی که شهرتش به حد فعلی نرسیده بود برای ایفای نقش در این فیلم به توافق رسید. کاراکس آن موقع فقط بعد از دیدن او در سریال «دخترها» درایور را انتخاب کرده بود. برای نخستین‌بار، خود درایور تهیه‌کننده فیلم هم هست. درایور می‌گوید: «من هفت سال است که دارم به این فیلم فکر می‌کنم. بنابراین فقط همین که فرد دیگری آن را تماشا کرده به من حس آرامش می‌دهد. خیلی خوشحالم که فیلم پخش می‌شود.»
این بازیگر گفت همیشه سعی می‌کند پروژه‌هایی را انتخاب کند که حضور در آن‌ها برایش خیلی بدیهی است و همکاری با کاراکس هم همین‌طور بود. او گفت: «من همیشه از نظر خودم پیروی نکرده‌ام. اما بالاخره باید بدیهی باشد. مثلا آیا تو می‌خواهی با برادران کوهن کار کنی؟ بله، واضح است. یا اگر اسکورسیزی بخواهد فیلمی در ژاپن بسازد؟ حتما، مسلما. بنابراین متعهد شدن به این پروژه خیلی آسان بود.»
درایور مخصوصا خیلی از فیلم فانتزی سال ۲۰۱۲ «موتور‌های مقدس» کاراکس خوشش آمده بود که مانند «آنت» درباره قوه تخیل و طبیعت اجرا و نقش‌آفرینی روی صحنه است. او گفت: «در تمام فیلم‌هایش به نظر می‌رسد که بازیگران آزادی فراوانی دارند و در نهایت دیدم که این حقیقت دارد. او همچنین در ایجاد توازنی بین این مساله و فیلمبرداری خارق‌العاده خیلی خوب عمل می‌کند. او دوست دارد انگیزه‌هایش را گلچین کند و بعد ناگهان می‌بینید که رقصی را برنامه‌ریزی کرده است. وقتی فیلم‌هایش را تماشا می‌کنم حس آزادی دارند.»
درایور در «آنت» تقریبا تمام مدت در حال آواز خواندن است، چون این فیلم دیالوگ خیلی کمی دارد و بیشتر روی آواز تمرکز می‌کند. او پیش از این هم در «داستان ازدواج» ساخته باومباک بازی کرده بود که در آن شخصیتش آهنگ «زنده بودن» استیون سوندهایم را می‌خواند. او همچنین به خاطر این بازی نامزد دریافت جایزه اسکار شد. پیش از آن، نخستین تجربه موزیکال سینمایی او در فیلم «درون لویین دیویس» برادران کوئن و حین جلسه ضبط آهنگ «خواهش می‌کنم آقای کندی» کسب شده بود.
درایور می‌گوید: «من برنامه‌ای یا ضرورتا علاقه‌ای به آواز خواندن در فیلم‌های آینده ندارم. اما همیشه این کار را در فیلم‌ها دوست دارم. مردم در زندگی آواز میخوانند، اما ما از طریق آهنگ ارتباط برقرار نمی‌کنیم. شاید به نحوی مناسب‌تر به نظر برسد. این کار خاصیتی آسیب‌پذیرتر در خود دارد.»
ماریون کوتیار بازیگر فرانسوی درباره «آنت» در مصاحبه‌ای گفت حس نمی‌کرد نیاز دارد تصور کند فیلم در نهایت چطور از آب در خواهد آمد، اما وقتی همه‌چیز کنار هم آمد به‌شدت تحت‌تاثیر قرار گرفته بود. او گفت: «من می‌دانم که لئوس دنیایی بصری دارد که بسیار صمیمی است و در عین حال فیلمبرداری آن عظیم است. این را می‌توانید در خیلی از فیلم‌های او ببینید، اما مخصوصا این در مورد «آنت» صدق می‌کند. من این را به عنوان چیزی بیشتر از یک فیلم، بیشتر از یک موزیکال و بیشتر از یک اپرا می‌بینم. او فیلمی تحویل داد که بسیار هنری است و مزه‌ای شاعرانه در خود دارد.»
به باور کوتیار، هر بیننده از «آنت» برداشت متفاوتی خواهد داشت و می‌تواند با یک جنبه آن ارتباطی با زندگی خصوصی خود پیدا کند. از این منظر، او فیلم را با تجربه‌ای مانند «سرآغاز» کریستوفر نولان مقایسه کرد که به مخاطب خود یک تجربه فیلمبرداری خاص و هوشمندانه ارایه می‌کند.
این بازیگر توضیح داد که برای شخصیت‌های مک‌هنری و دفرانو، داستان عاشقانه‌شان جلوی چشمان مخاطبان شکل گرفته و پیش می‌رود. به همین دلیل اینکه او و درایور از قبل یکدیگر را نمی‌شناختند تا حدی به بازی‌شان کمک کرد. او گفت: «به نظرم اگر فیلم درباره داستان افرادی بود که ۱۰ سال قبل با هم ازدواج کرده بودند کاملا متفاوت می‌شد. ما از این ایده استفاده کردیم که شما روز اول روی صحنه با فردی آشنا می‌شوید، به درون چشمانش نگاه می‌کنید و این نقش را ایفا می‌کنید که عاشق شده‌اید. ما با این بازی کردیم. البته که آدم بعد از کار کردن با همبازی خود آشنا می‌شود، اما سعی کردیم آن حس را حفظ کنیم.»
با توجه به اینکه «آنت» موزیکال است، همه بازیگران باید قابلیت خوانندگی می‌داشتند و این کار باید سر صحنه فیلمبرداری و نه بعد از آن انجام می‌شد که یک چالش اضافی بود. کوتیار و درایور سعی کردند از این مساله به نفع خود استفاده کنند. کوتیار گفت: «آدام خواننده نیست و من هم خواننده نیستم، بنابراین ما با یک نوع اضطراب مشابه در این مورد روی صحنه آمدیم، مخصوصا با توجه به اینکه تمام خوانندگی‌ها زنده بود. اما از یکدیگر حمایت کردیم. آدام انسانی بسیار عمیق و فوق‌العاده است، بنابراین برقرار کردن این ارتباط بسیار آسان بود.»
کوتیار می‌گوید فیلمبرداری این پروژه تجربه‌ای فراموش‌نشدنی بود و او می‌خواهد مخاطبان هر جور که خودشان می‌خواهند به اکتشاف در آن بپردازند. او گفت: «نمی‌خواهم خیلی درباره خود شخصیت صحبت کنم، چون می‌خواهم مردم به اکتشاف در این بخش از ماجرا بپردازند. معمولا وقتی فیلمی را تمام می‌کنم همه‌چیز در مورد آن را فراموش می‌کنم، اما این یکی متفاوت بود.»
