یک دستاورد جدید علمی از ابر‌های ضخیم و مولکولی که مرکز کهکشانی را پوشانده اند، وجود تعداد قابل توجهی از مولکول‌های پیش ساز را نشان می‌دهد که می‌تواند درک ما از چگونگی پیدایش حیات را کیهان را تغییر دهد.
فرارو- یک دستاورد جدید علمی می‌گوید قلب کهکشان راه شیری ظاهراً کانونی برای مولکول‌هایی است که با هم ترکیب می‌شوند و RNA را تشکیل می‌دهند. این بررسی جدید از ابر‌های ضخیم و مولکولی که مرکز کهکشانی را پوشانده اند، وجود طیف وسیعی از نیتریل‌ها را نشان داده است. نیترال ها، مولکول‌های آلی هستند که بلوک‌های سازنده مولکول‌های ضروری برای حیات را تشکیل می‌دهند.
به گزارش فرارو، دانشمندان معتقدند افزایش مولکول‌های پری‌بیوتیک (مولکول‌های دخیل در پیدایش حیات) شناسایی‌شده در مرکز کهکشانی، به‌ویژه مولکول‌های مرتبط با RNA، پیامد‌هایی برای درک ما از چگونگی پیدایش حیات در کیهان و البته در روی زمین دارد. ویکتور ریویلا، اختر زیست شناس شورای ملی تحقیقات اسپانیا و موسسه ملی فناوری هوافضای اسپانیا توضیح داد: «در این دستاورد ما نشان می‌دهیم که شیمی که در محیط بین ستاره‌ای اتفاق می‌افتد، قادر است به طور موثری نیتریل‌های متعددی را تشکیل دهد که پیش ساز‌های مولکولی RNA هستند.
چگونگی پیدایش حیات بر روی زمین رازی است که دانشمندان به شدت مشتاق رسیدن به آن هستند. این اطلاعات سرنخ‌های مهمی برای کشف سیارات فراخورشیدی به دست می‌دهد که احتمالاً حیات را در خود جای داده اند. به احتمال زیاد هرگز شواهد مستقیمی در این خصوص از زمین به دست نمی‌آوریم، اما می‌توانیم سرنخ‌های بیشتر و بهتری را از جا‌های دیگر جمع آوری کنیم تا بفهمیم چگونه این فرآیند رخ داده است. یکی از سوالات مطرح شده توسط این فرضیه در خصوص منبع مولکول‌های پری بیوتیک RNA مانند نیتریل‌ها است. آیا آن‌ها از ابتدا روی زمین بودند یا اینکه از فضا با شهاب سنگ‌ها و سیارک‌ها آورده شده اند؟
ما می‌دانیم که منظومه شمسی داخلی، از جمله زمین، در اوایل تاریخ خود در معرض یک دوره بمباران شدید سیارک‌ها بوده است. ما همچنین مولکول‌های پری بیوتیکی را بر روی شهاب‌ها، دنباله‌دار‌ها و سیارک‌هایی که در اطراف منظومه شمسی معلق هستند، پیدا کرده‌ایم. اما شهاب‌ها، دنباله‌دار‌ها و سیارک‌ها آن‌ها را از کجا آورده اند؟ دانشمندان می‌گویند احتمالا از همان ابر‌هایی که سیارک‌ها و ستاره‌ها از آن تشکیل شده اند. هنگامی که یک ستاره از قسمتی از این ابر‌ها تشکیل می‌شود، باقیمانده ابر به شکل دهی چیز‌های دیگری مانند سیارات، دنباله دارها، سیارک ها، سیارات کوتوله و ... در یک منظومه سیاره‌ای ادامه می‌دهد.
دانشمندان می‌گویند ابری که منظومه شمسی را به وجود آورد مدت هاست که از بین رفته است، اما مرکز کهکشان هنوز پر از ابر‌های مولکولی است. دانشمندان در این منطقه که منطقه مولکولی مرکزی نامیده می‌شود، تعداد قابل توجهی از مولکول‌های پری بیوتیک را پیدا کرده اند. در این منطقه یک ابر خاص به نام G+۰.۶۹۳-۰.۰۲۷ بسیار حائز اهمیت است. هنوز هیچ مدرکی دال بر تشکیل ستاره در آنجا وجود ندارد، اما دانشمندان بر این باورند که ستاره یا ستاره‌هایی در آینده در آنجا شکل خواهند گرفت.
ریویلا گفت: «محتوای شیمیایی G+۰.۶۹۳-۰.۰۲۷ شبیه به سایر مناطق ستاره‌زایی در کهکشان ما و همچنین اجسام منظومه شمسی مانند دنباله‌دار‌ها است». این بدان معناست که مطالعه آن می‌تواند بینش مهمی در مورد مواد شیمیایی موجود در سحابی که منظومه سیاره‌ای ما را ایجاد می‌کنند، به ما بدهد. محققان از دو تلسکوپ برای مطالعه طیف نوری که از این ابر می‌آید استفاده کردند. هنگامی که عناصر یا مولکول‌های خاصی نور را جذب می‌کنند و دوباره ساطع می‌کنند، می‌تواند در طیف به صورت یک خط تیره‌تر یا روشن‌تر دیده شود. تفسیر این خطوط جذب و انتشار می‌تواند دشوار باشد، اما می‌توان از آن برای شناسایی مولکول‌های موجود نیز استفاده کرد، زیرا هر کدام دارای امضای طیفی خاص خود هستند.
ریویلا و همکارانش با مطالعه و تجزیه و تحلیل دقیق ویژگی‌های انتشار از G+۰.۶۹۳-۰.۰۲۷ طیفی از نیتریل‌ها از جمله اسید سیانیک، سیانوآلن، پروپارگیل سیانید و سیانوپروپین را شناسایی کردند. مشاهدات قبلی نیز وجود سیانوفرمالدئید و گلیکولونیتریل را تأیید کرده بود. این نشان می‌دهد که نیتریل‌ها از فراوان‌ترین عناصر شیمیایی در کهکشان راه شیری هستند و اساسی‌ترین بلوک‌های سازنده RNA را می‌توان در ابر‌هایی یافت که ستارگان و سیارات را به دنیا می‌آورند.
با این همه، دانشمندان می‌گویند هنوز مولکول‌های کلیدی گم شده‌ای وجود دارند که به سختی می‌توان آن‌ها را شناسایی کرد. به عنوان مثال، ما می‌دانیم که منشاء حیات روی زمین احتمالاً به مولکول‌های دیگری مانند لیپید‌ها نیز نیاز دارد که مسئول تشکیل اولین سلول‌ها هستند؛ بنابراین دانشمندان هنوز معما‌های بی پاسخ زیادی برای درک فرآیند شکل گیری حیات در پیش رو دارند. درک اینکه چگونه لیپید‌ها می‌توانند از پیش ساز‌های ساده‌تر موجود در محیط بین ستاره‌ای تشکیل شوند، یکی از این معماهاست. این تحقیق در مجله Frontiers in Astronomy and Space Sciences منتشر شده است.
منبع: sciencealert
ترجمه: مصطفی جرفی-فرارو
