(تصاویر) چرا برخی اوکراینی‌ها از تیررس حملات روسیه فرار نمی‌کنند؟

پس از حمله موشکی روسیه به کراماتورسک، شهری در شرق اوکراین، خودرو‌های سوخته و درختان خرد شده در حال سوختن هستند. جسدی روی زمین افتاده و با یک ملحفه پوشیده شده است. ساکنان زخمی گیج و غرق در خون نشسته اند و حفره‌ای بزرگ در مرکز حیاط خانه‌ای که زمانی آرام بود به وجود آمده است.

به گزارش فرارو، والری ایلچنکو زیر سایه درختان نشسته و روی جدول کلمات متقاطع کار می‌کند. این پیرمرد ۷۰ ساله اکنون در راه رفتن مشکل دارد.

فرماندار استان دونتسک از ۳۵۰ هزار ساکن باقیمانده آن خواسته به مکان‌های امن در غرب اوکراین نقل مکان کنند. اما مانند بسیاری از غیرنظامیان دیگر که در جنگ تقریباً پنج ماهه زیر آتش قرار گرفته اند، والری قصد ترک را ندارد، برای او مهم نیست که جنگ چقدر طول بکشد.

او می‌گوید: من جایی برای رفتن ندارم و نمی‌خواهم. آنجا چه کار کنم؟ اینجا حداقل می‌توانم روی نیمکت بنشینم، تلویزیون ببینم.

از زمان شروع جنگ، والری نتوانسته با پسر و نوه خود که در مسکو زندگی می‌کنند تماس بگیرد. اگرچه والری هنوز تا حدودی خودکفا است، اما تقریباً بی حرکت است. داوطلبان اطمینان حاصل می‌کنند که او به طور منظم نان، آب و سیگار تحویل می‌گیرد. همسایه‌ها هم هر از گاهی تماس می‌گیرند.

همانطور که او صحبت می‌کرد، آژیر حمله هوایی به صدا درآمد. اما والری لبخندی زد و شانه هایش را بالا انداخت: وقتی آژیر‌ها شروع می‌شوند به کجا بدوم؟ من زیرزمین ندارم پس کجا؟ در این ساختمان، همه ما همین جا می‌مانیم.

پاولو کیریلنکو، فرماندار دونتسک با تاکید به تخلیه شهر گفت که این کار به ارتش اوکراین امکان می‌دهد بهتر از شهر‌ها دفاع کند و افزود که حدود ۸۰ درصد منطقه را ترک کرده اند.

با این حال، برای بسیاری، میل به ماندن قوی است، زیرا آن‌ها بازنشسته هستند یا درآمد آنقدر پایین است که می‌ترسند نتوانند زندگی خود را دور از آنچه که کیریلنکو "منطقه آسایش" نامیده است، تامین کنند.

برخی دیگر نگرانند که در غرب اوکراین مورد استقبال قرار نگیرند، این نگرانی مبتنی بر این تصور است که برخی از هموطنانشان از شرقی‌های عمدتا روسی‌زبان خشمگین هستند و آن‌ها را مقصر جنگ می‌دانند.

وادیم لیاخ، شهردار اسلوویانسک، گفت که انگیزه کسانی که می‌مانند هرچه باشد، می‌بینیم که وقتی خانه‌هایشان ویران می‌شود تنها دمپایی‌هایی در پای خود دارند آنجا را ترک می‌کنند. آن‌ها به پول فکر نمی‌کنند.

ماریا ساون ۸۵ ساله نیز مانند والری قصد ترک کراماتورسک را ندارد. او گفت: چرا باید ترک کنم؟ جایی که آدم به دنیا می‌آید، باید بمیرد. این سرزمین ماست. ماریا می‌گوید: پیرمردها، تا آنجا که من می‌دانم، حتی قبل از مرگ، زمین مادری خود را درخواست می‌کنند.

او گفت که می‌خواهد در کشوری زندگی کند که توسط اوکراینی‌ها اداره می‌شود، نه روس‌ها، اما به غرب نیز مشکوک است. او از ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور می‌خواهد که روابط خود را با جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا و اروپا قطع کند و با آتش بس با مسکو موافقت کند.

یک بازنشسته در حال ماهیگیری در رودخانه گفت که او زادگاهش را دوست دارد، اما برای جنگیدن پیرتر از آن است: البته، شرم آور است که ترک کنم. بدون آپارتمان چه چیزی برای فرزندانم باقی می‌گذارم؟ ما تا پایان این موضوع صبر خواهیم کرد.

خیابان‌های کراماتورسک به طرز وحشتناکی ساکت هستند. اکثر مغازه‌ها بسته شده‌اند و آخرین کافه‌ها تعطیل شده‌اند. این شهر که زمانی پرجنب‌وجوش بود، با جمعیتی حدود ۱۵۰ هزار نفری قبل از جنگ، عمدتاً در انتظار پیشروی روسیه خالی است.