فرارو- فیلم «مقر مخفی» یک کمدی ابرقهرمانی است که بازیگران نسبتا مطرحی دارد و تهیه‌کننده‌اش هم جری بورکهایمر است که سابقه‌ای طولانی در تولید فیلم‌های بزرگ و موفق داشته است (مثل «تاپ گان» یا «دزدان دریایی کارائیب»)؛ بنابراین ظاهر قضیه این است که این فیلم باید اثر تماشایی و قابل توجهی باشد. اما واقعیت این است که فیلم به طرز ناامیدکننده و تعجب‌آوری کلیشه‌ای و بی‌مزه است؛ خیلی کلیشه‌ای‌تر از آن چیزی که بشود انتظار داشت!
به گزارش فرارو؛ شروع داستان با پسر نوجوانی به اسم چارلی (با بازی واکر اسکوبل) است که پدر و مادرش از هم جدا شده‌ند و پدرش (اوون ویلسون) به خاطر مشغلۀ زیاد، وقت کافی برای بودن کنار او را ندارد (احتمالا حساب تعداد فیلم‌هایی که با این مضمون دیده‌اید مدت‌هاست که از دستتان در رفته). در همین احوال سر و کلۀ یک ابرقهرمان به اسم «نگهبان» پیدا شده که دارد با نیرویی فوق‌العاده جلوی هر نوع بحران و جرم را در دنیا می‌گیرد. طبیعتا چارلی هم عاشق این ابرقهرمان نوظهور است.
یک روز چارلی سه دوست هم سن و سالش را به خانۀ پدرش دعوت می‌کند و آن‌ها به صورت تصادفی یک در مخفی در خانه پیدا می‌کنند که به یک مقر مخفی زیرزمینی راه دارد؛ مقری که پر از سلاح‌ها و لباس‌های پیشرفتۀ «نگهبان» است. معلوم می‌شود که پدر چارلی همان ابرقهرمان معروف است (در واقع این چیزی است که از اول فیلم معلوم است و کشف بچه‌ها هیچ هیجانی برای مخاطب ندارد). از اینجا به بعد هم همان کلیشه‌های همیشگی: یک گروه تبهکار به دنبال دست‌یابی به قدرت «نگهبان» هستند و این باعث به خطر افتادن بچه‌ها و استفادۀ آن‌ها از سلاح‌های مخفی می‌شود؛ آخر قصه را هم که هر کسی می‌تواند حدس بزند!
به نظرم اگر جایزه‌ای برای «کلیشه‌ای‌ترین فیلم سال» در بین جوایز اسکار وجود داشت، «مقر مخفی» حتما می‌توانست جزء نامزد‌های درجه‌یک آن باشد. صرف‌نظر از داستان، حتی تکنولوژی‌های مورد استفادۀ ابرقهرمان هم کلیشه‌ای هستند؛ او یک چیزی شبیه به «مرد آهنی» است، البته با کیفیت پایینتر. استفادۀ آماتوری بچه‌ها از لوازم ابرقهرمان هم ما را به یاد سریال «خانم مارول» می‌اندازد.
جلوۀ بصری فیلم هم چیز دندان‌گیری نیست. تقریبا بیشتر زمان فیلم در همان مقر زیرزمینی اتفاق می‌افتد و این باعث می‌شود که احساس خفقان و ملال به ما دست بدهد. تکنولوژی‌های خیالی مورد استفاده در فیلم هم جلوۀ پیش‌پا افتاده‌ای دارند که مثلا در مقایسه با فیلم «بچه‌های جاسوس» اصلا تازه و سطح بالا به حساب نمی‌آیند.
شاید نیم ساعت اول فیلم تا حدی کنجکاوی بیننده را تحریک کند و او را به دنبال خودش بکشاند، اما بعد از ورود آدم بد‌ها و شروع تعقیب و گریز‌های کسالت‌بار بین آن‌ها و بچه‌ها دیگر چیزی برای تماشا کردن و لذت بردن در فیلم وجود ندارد. نه شوخی خنده‌داری در کار هست، نه داستان خاص و گیرایی و نه جلوه‌های ویژۀ عجیب و غریبی. اوون ویلیس تقریبا در کل فیلم غایب است و فقط آخر سر از راه می‌رسد تا نقش قهرمانانه‌اش را ایفا کند.
مخاطب هدف این فیلم قطعا کودکان و نوجوانان هستند، اما به نظر نمی‌رسد که «مقر مخفی» بتواند توجه آن‌ها را هم به خودش جلب کند. به قول برایان لاوری منتقد شبکۀ سی‌ان‌ان، اگر کل ماجرای «مقر مخفی» «مخفی» باقی بماند، هیچ کس چیز زیادی را از دست نخواهد داد.
- کارگردانان: هنری جوست (Henry Joost)، آریل اسکولمن (Ariel Schulman)
- بازیگران: اوون ویلسون (Owen Wilson)، مایکل پنیا (Michael Peña)، واکر اسکوبل (Walker Scobell)
- امتیاز: ۴.۶/۱۰
