کنار گذاشته شدن «الساندرا کمپدلی» از سرمربیگری تیم ملی والیبال نشان داد فدراسیون در جذب مربیان خارجی مسیر اشتباهی را طی می‌کند.
الساندرا کمپدلی، مربی ایتالیایی که حدود یکسال سرمربی تیم ملی والیبال زنان ایران بود به همکاری خود با فدراسیون والیبال پایان داد. او که با تبلیغات زیادی به ایران آمده بود توانست با تیم ملی بانوان، نایب قهرمان بازی‌های کشور‌های اسلامی شود. این نایب قهرمانی از جهات زیادی با ارزش بود؛ اما سطح رقابت‌های والیبال بانوان کشور‌های اسلامی به گونه‌ای بود که با مربیان داخلی هم می‌شد همین نتیجه را کسب کرد.
در خصوص اینکه چرا فدراسیون والیبال قید کمپدلی را زد دلایل مختلفی مطرح شد. میلاد تقوی، دبیر فدراسیون والیبال در این خصوص گفت: «یک سالی که گذشت فرصت خوبی بود که هم کمپدلی تیم ملی زنان ایران را بشناسند و هم فدراسیون از توانمندی‌های فنی این مربی آگاه شود. نتایجی که حاصل شد شاید با توجه به سرمایه گذاری‌ای که انجام شده، توقعات فدراسیون را به صورت کامل برآورد نکرد، اما اتفاقات خوبی هم در این مسیر رخ داد که جا دارد از زحمات این مربی ارزشمند ایتالیایی تقدیر و تشکر کنیم. پس از مسابقات جام کنفدراسیون والیبال زنان آسیا با توجه به بررسی‌های کمیته فنی و تخصص و سابقه خانم الساندرا، تصمیم گرفتیم هدایت تیم ملی زیر ۱۶ سال دختر کشورمان را بر عهده این مربی ایتالیایی بگذاریم.»
تقوی اشاره مستقیمی در خصوص دلایل پایان همکاری با کمپدلی نکرد. هر چند شنیده می‌شود فدراسیون قصد داشت از این مربی تنها برای تیم زیر ۱۶ سال استفاده کند و او دیگر به عنوان سرمربی تیم ملی بانوان فعالیت نکند؛ اما کمپدلی حاضر به پذیرش این پیشنهاد نشد.
کمپدلی یکی دیگر از مربیان خارجی والیبال ایران است که در نهایت کنار گذاشته شد؛ مربیانی که نمی‌توان گفت همه آن‌ها ضعیف بوده‌اند یا کارنامه موفقی نداشته‌اند. محمدرضا داورزنی از سال ۱۳۸۵ تا به امروز حدود ۱۵ سال ریاست فدراسیون والیبال را بر عهده داشته و در این مدت ۸ مربی هدایت تیم ملی را بر عهده داشته‌اند و با یک حساب سرانگشتی مشخص می‌شود که به هر کدام از این مربیان کمتر از ۲ سال فرصت داده شده است. عجیب اینکه بر خلاف ثبات مدیریت در مدیریت فدراسیون والیبال که یکی از مهمترین عوامل موفقیت والیبال ایران محسوب می‌شود کادرفنی تیم‌های ملی و به خصوص تیم ملی مردان دارای چنین ثباتی نبوده است.
پروسه جذب و در نهایت قطع همکاری با سرمربیانی که پیش از بهروز عطایی سرمربیگری تیم ملی را بر عهده داشتند از ۲ حالت خارج نیست. اگر این مربیان در حد و اندازه‌های هدایت تیم ملی نبودند یا اینکه عملکرد خوبی نداشتند پس فدراسیون والیبال در جذب آن‌ها اشتباه کرده است. اگر هم سرمربیان پیشین و خارجی تیم ملی جزو برترین‌های دنیا بودند و می‌توانستند به تیم ملی کمک کنند پس فدراسیون در قطع همکاری با آن‌ها اشتباه کرده است.
به جز ولاسکو که خودش درخواست کناره‌گیری از سرمربیگری تیم ملی والیبال را کرد، گاییچ، کواچ، لوزانو، کولاکوویچ و آلکنو مربیانی بودند که همچون مربیان ناکام از ایران رفتند. در این که داورزنی در بسیاری از جهات عملکرد خوبی در والیبال ایران داشته شک و شبهه‌ای وجود ندارد؛ اما باید بپذیرد که کادر فنی تیم ملی والیبال هیچگاه دارای ثبات نبوده است. این مسئله می‌تواند تجربه بزرگی برای وی و حتی روسای آینده فدراسیون والیبال باشد تا تحت تاثیر افکار عمومی و البته خارجی بودن آن‌ها مربیانی را استخدام و در نهایت خیلی زودتر از حد تصور با آن‌ها قطعا همکاری نکند.
