مدل‌هایی که برای آژانس‌های مدلینگ کار می‌کنند، معمولاً برای کسب فرصت رشد حرفه‌ای ماه‌ها یا حتی سال‌ها به کشور‌های دیگر سفر می‌کنند. به همین دلیل به همراه مدل‌های دیگر در آپارتمان‌های مشترک زندگی می‌کنند. با این حال، این آپارتمان‌ها به آن جالبی که شاید تصور می‌کنید نیستند.
هنگام تماشای نمایش‌های مُد شاید به جای آنکه مجذوب آن شوید، از دیدن لباس‌های عجیب و غریبی که قابل پوشیدن نیستند یا چهره‌ی درهم کشیده‌ی مدل‌ها متعجب شوید. اما نمایش‌های مُد بیشتر یک نمایش هنری هستند؛ و شاید در نگاه اول متوجه این موضوع نشویم، اما با پی بردن به اندیشه‌ی طراح، چیز‌های زیادی دستگیرمان خواهد شد.
به گزارش روزیاتو، شاید خوشایند نباشد که بگوییم چهره‌های جدی شیک‌تر از چهره‌های خندان هستند، اما نه به طور کلی، بلکه در صنعت مُد. به گفته‌ی کارشناسان، علت این موضوع آن است که چهره‌ی مدل نباید لباسی که به تن دارد را تحت الشعاع خود قرار دهد. هدف، نمایش لباس‌ها است، نه چهره‌ی مدل؛ بنابراین اگر مدل‌ها لبخند بزنند، توجه را به سمت خود جلب می‌کنند، نه لباس.
به علاوه، گرچه در هنگام خرید لباس قدردان فروشندگانی هستیم که برخورد گرم و دوستانه‌ای دارند، اما برند‌های بزرگ لباس مایل به ایجاد فاصله‌ی اجتماعی برای نشان دادن جایگاه خود هستند، به همین دلیل ترجیح می‌دهد فروشندگانی را استخدام کنند که چهره‌ی بی حالتی دارند.
اما این تنها تصور شرکت‌ها نیست. تحقیقات نیز نشان داده بی حالت بودن چهره‌ی فروشندگان باعث افزایش فاصله‌ی اجتماعی می‌شود و بنابراین ارزش محصول در حال فروش را بالا می‌برد.
گرچه ما به دیدن چهره‌های بی حالت در نمایش‌های مُد عادت کرده ایم، اما تا همین چند دهه پیش مدل‌ها در نمایش‌های مُد لبخند می‌زدند. به گفته‌ی کارشناسان، محبوبیت چهره‌های بی حالت موضوعی نسبتاً تازه است. تا پیش از دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی، زنان زیبارو لبخندزنان در نمایش‌های مُد حاضر می‌شدند.
آن‌هایی که در صنعت مُد مشغول کارند می‌گویند طراحان به دنبال خنثی‌ترین چهره‌ها و اندام‌های ممکن برای نمایش آثار خود هستند و دیگر به مدل‌ها به چشم ایده آل زیبایی نگاه نمی‌کنند.
علاوه بر اینکه حالا همه نوع چهره‌ای را در صنعت مُد می‌توان دید، این صنعت استاندارد‌های جدیدی از رنگ پوست و سایز اندام را ارائه کرده که مردم عادی بالاخره در آن‌ها می‌گنجند. در حقیقت، بر اساس تحقیقات، مدل‌های سایز بزرگ تأثیر فزاینده‌ای بر شبکه‌های اجتماعی دارند.
مدل‌هایی که برای آژانس‌های مدلینگ کار می‌کنند، معمولاً برای کسب فرصت رشد حرفه‌ای ماه‌ها یا حتی سال‌ها به کشور‌های دیگر سفر می‌کنند. به همین دلیل به همراه مدل‌های دیگر در آپارتمان‌های مشترک زندگی می‌کنند. با این حال، این آپارتمان‌ها به آن جالبی که شاید تصور می‌کنید نیستند.
بعضی از این آپارتمان‌ها حتی ممکن است مملوء از حشره باشند و مدل‌ها باید بر روی تختخواب‌های دو طبقه‌ای که راحت نیستند یا کاناپه بخوابند. علاوه بر این، آن‌ها باید اجاره‌ی این آپارتمان‌ها را هم بپردازند و هزینه‌ی آن از دستمزدشان کسر می‌شود.
همانطور که ما زیر یک پیراهن سفید سوتین مشکی به تن نمی‌کنیم، مدل‌ها هم باید مراقب باشند رنگ لباس زیرشان شانس انتخاب شدن شان را کم نکند.
کلید حل این مشکل استفاده از لباس زیر‌های رنگ بدن است که برای هر نوع لباسی مناسب اند. مدل‌ها همچنین باید بسیار مراقب باشند تا سوتین شان خیلی تنگ یا خیلی گشاد نباشد، بلکه باید دقیقاً اندازه‌ی بدن شان باشد. از قرار معلوم هر قدر هم که زیبا باشید، اینگونه نیست که با لباس زیبایی بیرون بزنید و صنعت مُد را قبضه کنید.
هنگام انتخاب مدل‌ها از آن‌ها خواسته می‌شود صفحات خود در شبکه‌های اجتماعی را هم ذکر کنند؛ و البته این کار برای دیدن پست‌های مدل‌ها نیست، بلکه برای بررسی تعداد دنبال کنندگان آن‌ها است. مدل‌ها هر چه دنبال کنندگان بیشتری در شبکه‌های اجتماعی داشته باشند، از شانس بیشتری برای انتخاب شدن برخوردار می‌شوند. به همین دلیل باید در شبکه‌های اجتماعی شهرت و محبوبیت داشته باشند، یعنی آن‌ها نباید تنها مدل، بلکه باید به نوعی اینفلوئنسر هم باشند.
بیشتر زنان خاطراتی از پریود شدن بی موقع خود دارند، مثل زمانی که لباس نامناسبی به تن داشتند یا در سفر بودند. گرچه تجربه‌ی خوشایندی نیست، اما همیشه راه حلی برای آن هست.
در مورد مدل‌ها اگر در روز شرکت در یک نمایش مُد یا یک جلسه‌ی عکاسی پریود شوند، نمی‌توانند از پوشیدن لباس‌های تنگ یا لباس شنا خودداری کنند. به جای آن، باید از تامپون استفاده کنند و مراقب باشند تا نخ آن از لباس شان بیرون نزند.
کفش‌های مدل‌ها شاید عالی به نظر برسد، اما پوشیدن شان نه. در نمایش‌های مُد افرادی که مسئول لباس‌ها هستند به اندازه بودن کفش‌ها برای مدل‌ها فکر نمی‌کنند، به همین دلیل ممکن است مدل‌ها مجبور به پوشیدن کفشی بسیار بزرگ‌تر یا بسیار کوچک‌تر از پا‌های خود شوند. در اینصورت برای پوشیدن کفش‌ها ممکن است به کمی خلاقیت نیاز باشد، مثلاً در صورت گشاد بودن کفش، چسباندن پا‌ها و کفش‌ها با چسب به همدیگر، یا در صورت تنگ بودن کفش، جا دادن پا‌ها در کفش ها.
در حقیقت، اندازه نبودن کفش‌های مدل‌ها یکی از مشکلات بزرگ صنعت مُد است. این موضوع می‌تواند بر روی راه رفتن آن‌ها تأثیر بگذارد و حتی بعضی مدل‌ها به دلیل آسیب‌های وارده بر اثر افتادن روی زمین که راحت نبودن کفش‌ها عامل آن است، مجبور می‌شوند مدتی از مدلینگ فاصله بگیرند.
راه رفتن در نمایش‌های مُد بیشتر شبیه به رقصیدن است تا راه رفتن. این کار به ریتم و ظرافتی نیاز دارد که دستیابی به آن تنها با تمرین امکان پذیر است. به علاوه، در صورت راحت نبودن کفش‌ها یا تنگ بودن لباس ها، مدل‌ها باید تلاش زیادی کنند تا در آن‌ها راحت و طبیعی به نظر برسند. به همین دلیل است که سرشناس‌ترین مدل‌ها هم باید راه رفتن با کفش پاشنه بلند را نه تنها بر روی زمین، بلکه روی تردمیل هم تمرین کنند.
احتمالاً شما هم با دیدن نمایش‌های مُد این سؤال را از خود پرسیده اید که چه کسی حاضر است چنین لباس‌هایی را در خیابان بپوشد. اما حقیقت آن است که این لباس‌ها برای فروش در فروشگاه‌های لباس ساخته نمی‌شوند. طراحان، مُد را یک هنر می‌دانند. به همین دلیل در زمان تماشای یک نمایش مُد در حقیقت شاهد یک نمایش هنری هستید.
البته نمایش‌های مُدی هم هستند که کاملاً جنبه‌ی تجاری دارند و لباس‌هایی که در آن‌ها به نمایش درمی آیند در فروشگاه‌ها هم به فروش می‌رسند و ما را از ترند بعدی دنیای مُد باخبر می‌کنند.
