حذیفه، تک تیراندازی که در پلیس کار می‌کرد، گفت که او و همکارانش ابتدا از زنانی که برای کمک به آن‌ها مراجعه می‌کردند پنهان می‌شدند، زیرا "در تمام زندگی هرگز با زنان غریبه صحبت نکرده‌اند.
برخی از جنگجویان طالبان از ۹ تا ۵ خشمگین هستند و شکایت دارند که با میز کار برای اداره افغانستان به زندگی شهری کشیده شده‌اند.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از بیزینس اینسایدر، ترافیک، مشکلات اجاره‌بها، گشتن در توییتر در تمام طول روز، و صحبت با زنان - همه این‌ها بخشی از یک زندگی جدید عجیب برای مردانی است که کابل را فتح کردند.
طالبان پایتخت کشورشان را به تصرف خود درآوردند و قدرت را در سال ۲۰۲۱ به دست گرفتند. آن‌ها در آن زمان قول داده بودند که رویکرد مترقی تری را در مقایسه با زمانی که در اواخر دهه ۱۹۹۰ حکومت می‌کردند، در پیش بگیرند و گفتند که به زنان آزادی‌های بیشتری می‌دهند و با شهروندان آن رفتار منصفانه می‌کنند.
در عوض، حکومت طالبان به طور مداوم اجازه حضور زنان در مدارس و دانشگاه‌ها را کاهش داده است و در طول سال گذشته معترضان را به قتل رسانده است. ژنرال بازنشسته آمریکایی جک کین گفت که تحت حاکمیت طالبان، شرایط در افغانستان به آنچه در سال ۲۰۰۱ قبل از حمله آمریکا بود، بازگشته است.
برخی از سربازان طالبان در مواضع ممتاز دولت مستقر شده اند. اما بر اساس گزارشی از صباوون صمیم، یک محقق مستقل، پنج سرباز طالبان که از زندگی روستایی خود به عنوان جنگجویان مقدس دور شده‌اند و اکنون وقت خود را در خودرو سپری می‌کنند، می‌گویند که از زندگی شهری خسته شده‌اند.
مصاحبه‌های صمیم در اواخر سال ۲۰۲۲ با این پنج مرد - یک فرمانده، یک تک تیرانداز، یک معاون فرمانده و دو جنگجو - در ۲ فوریه توسط سازمان غیرانتفاعی شبکه تحلیلگران افغانستان یا AAN منتشر شد.
آن‌ها به تصویر می‌کشند که چگونه این پنج جنگجو، ۲۴ تا ۳۲ ساله، از تماشای آسمان برای حملات هواپیما‌های بدون سرنشین به دست و پنجه نرم کردن با نبرد‌های روزمره شهری مانند اعتیاد به اینترنت و کارفرمایان دشوار رسیده اند. صمیم در گزارش خود نوشت: «تأثیر اجتماعی زندگی در بافت شهری بر طالبان قابل توجه است.
حذیفه، یک تک تیرانداز ۲۴ ساله که اکنون در یک منطقه پلیس کار می‌کند، گفت: «طالبان قبلاً بدون محدودیت بودند، اما اکنون ما ۲۴ ساعت شبانه روز و هفت روز هفته در یک مکان، پشت میز و کامپیوتر در کابل می‌نشینیم. وی به صمیم گفت. "زندگی بسیار خسته کننده شده است، شما هر روز همان کار‌ها را انجام می‌دهید. "
حذیفه مانند چهار برادر خود متاهل و دارای فرزندانی است. زمانی که نیرو‌های تحت رهبری ایالات متحده طالبان را در سال ۲۰۰۱ سرنگون کردند، هر پنج کودک یا حتی به دنیا نیامده بودند. اکثر آن‌ها تا سال ۲۰۲۱ هرگز کابل را ندیده بودند. صمیم نوشت، آن‌ها بین ۶ تا ۱۱ سال را صرف جنگیدن برای طالبان کرده بودند و در نوجوانی به آن‌ها پیوستند. بر اساس گزارش AAN، او گفت که اکنون در وزارت کشور کار می‌کند، کامران ۲۷ ساله، معاون فرمانده گروه، هنوز "زمان جهاد" را از دست می‌دهد.
کامران به صمیم می‌گوید: «حالا وقتی کسی برای یک کار دولتی نامزد می‌شود، ابتدا می‌پرسد که آیا آن سمت ماشین دارد یا نه. ما قبلاً در میان مردم زندگی می‌کردیم. بسیاری از ما اکنون خود را در دفاتر و کاخ‌های خود حبس کرده‌ایم و این زندگی ساده را رها کرده‌ایم.»
بر اساس گزارش AAN، عبدالنافی، ۲۵ ساله، مبارزی که اکنون به عنوان مدیر اجرایی در دولت کار می‌کند، گفت که باید یاد بگیرد که چگونه از رایانه برای شغل جدید خود استفاده کند. او به صمیم گفت، با این حال کار زیادی برای او وجود ندارد، و بنابراین بیشتر وقت خود را در توییتر می‌گذراند. او گفت: "ما به وای فای و اینترنت پرسرعت متصل هستیم. بسیاری از مجاهدین، از جمله من، به اینترنت، به ویژه توییتر معتاد هستیم. "
به گفته صمیم، یکی دیگر از منبع نگرانی‌های جدید عبدالنافی، صحبت با زنانی است که به گفته سازمان‌های بین المللی از زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، حقوق آن‌ها مکرراً زیر پا گذاشته شده است. تفسیر دقیق طالبان از قوانین اسلامی بدین معناست که رهبران آن معتقدند که مردان و زنان باید در فضا‌های عمومی جدا شوند.
بر اساس این گزارش، عبدالنافی تعجب خود را از داشتن زنی در کلاس کامپیوتر با او توصیف کرد و گفت که به دلیل ملاقات با زنان از نزدیک شدن به بازار محلی می‌ترسید.
حذیفه، تک تیراندازی که در پلیس کار می‌کرد، گفت که او و همکارانش ابتدا از زنانی که برای کمک به آن‌ها مراجعه می‌کردند پنهان می‌شدند، زیرا "در تمام زندگی ما هرگز با زنان غریبه صحبت نکرده ایم. " حذیفه به صمیم گفت که مقامات طالبان باید به آن‌ها می‌گفتند که در قوانین اسلامی صحبت با زنان قانونی است، زیرا این وظیفه آن‌ها به عنوان مجری قانون است.
برای عمر منصور، یک فرمانده ۳۲ ساله که به یک مقام بلندپایه دولتی دست یافته است، ترافیک و اجاره دو مورد از بزرگترین مشکلات او در کابل است. او به صمیم گفت: "چیزی که من در مورد کابل دوست ندارم، توقف روزافزون ترافیک آن است. سال گذشته، قابل تحمل بود، اما در چند ماه گذشته، بیشتر و بیشتر ازدحام شده است. " عمر منصور ماهانه ۱۸۰ دلار درآمد دارد و گفت که اجاره خانه برای او بسیار زیاد است که بتواند در این سطح از پست نیز خانواده اش را به کابل بیاورد.
عبدالسلام، ۲۶ ساله، دهقانی که چندین بار برای طالبان جنگید، اکنون پست‌های بازرسی جاده‌ها را در اختیار دارد و شکایت می‌کند که احساس می‌کند رفتار طالبان با جنگجویان بدتر شده است، زیرا سربازان دیگر نیروی انسانی ارزشمندی در زمان صلح نیستند.
او به صمیم می‌گوید: در منطقه ما ضرب المثلی هست که پول مثل غل و زنجیر است، حالا اگر شکایت کنیم یا سر کار نیاییم یا قوانین را رعایت نکنیم، حقوق ما را قطع می‌کنند.
سلام، همراه با چند جنگجوی دیگر طالبان که با آن‌ها مصاحبه شد، احساس کرد که مردم نیز از احترام به آن‌ها دست کشیده اند.
