تیم ملی کشتی آزاد ایران رقابت‌های قهرمانی آسیا را با بدترین نتیجه‌ای که قابل تصور بود، به پایان رساند و روی سکوی سوم ایستاد. به فدراسیونی که رئیسش از هیچ روشی برای توضیح آنچه در باطنش جریان دارد دریغ نمی‌کند، باید یادآوری کرد که این اعداد و ارقام و قهرمانی‌ها هستند که شما را معرفی می‌کنند؛ نه ژست‌های پوپولیستی.
دنیای اقتصاد نوشت: سی و ششمین دوره رقابت‌های کشتی آزاد قهرمانی آسیا روز‌های ۲۴ و ۲۵ فروردین ماه در شهر آستانه قزاقستان برگزار شد و در پایان تیم ایران توسط رحمان عموزاد در وزن ۶۵ کیلوگرم به مدال طلا، علیرضا کریمی در وزن ۸۶ کیلوگرم به مدال نقره و یاسین رضایی در وزن ۶۱ کیلوگرم، امیرحسین کاووسی در وزن ۷۹ کیلوگرم و مجتبی گلیج در وزن ۹۷ کیلوگرم به مدال برنز دست یافت. کسب تنها یک مدال طلا و قرار گرفتن پایین‌تر از کشور‌های قزاقستان و ژاپن یعنی یک شکست تاریخی.
تا پیش از امسال، در تمام دوره‌هایی که رقابت‌های قهرمانی کشتی آزاد آسیا برگزار شده تنها ۶ مرتبه قهرمانی به کشوری غیر از ایران رسیده بود و اصلا لازم نیست بر فاصله فضایی کشتی آزاد ایران با سایر کشور‌های قاره تاکید کنیم؛ بنابراین وقتی چنین نتایجی مثل امسال به دست می‌آید، باید زنگ خطر را به صدا درآورد. اگر مدافعان وضع کنونی از عدم حضور ستاره‌های آزادکار در این رقابت‌ها سخن بگویند، باید به آن‌ها یادآوری کرد که در دوره‌های پیشین هم مهره‌های اصلی به رقابت‌های قهرمانی آسیا اعزام نمی‌شدند و همواره این میدان، محل کسب تجربه برای آیندگان کشتی ایران بود. ولو اینکه در ترکیب این دوره ایران هم نفراتی مانند رحمان عموزاد، علیرضا کریمی، مجتبی گلیج و مرتضی قیاسی سابقه حضور در تورنمنت‌های مهم نظیر المپیک را داشته و برخی مدال‌های جهانی هم در کارنامه دارند.
تمام نفرات فوق از چرخه انتخابی‌ای که فدراسیون مدنظر داشت عبور کردند؛ بگذریم از اینکه در نخستین مرحله چرخه که مسابقات قهرمانی کشور محسوب می‌شد، پژمان درستکار به عنوان سرمربی تیم ملی غیبت داشت! البته عدم حضور یار قدیمی علیرضا دبیر به همین یک رویداد ختم نشد و سرمربی کشتی آزاد در رویداد‌های بین‌المللی مصر و کرواسی هم غایب بود. حالا چند روز پس از قهرمانی کشتی فرنگی در رقابت‌های قهرمانی آسیا، آزادکاران نتایج بسیار ضعیفی گرفتند تا مشخص شود این تیم برای تورنمنت‌های بازی‌های آسیایی و جهانی بلگراد خیلی کار دارد.
اگر متهم به «کتک زدن» رئیس فدراسیون نشویم، با یک توصیه دوستانه به وی شاید بتوان اوضاع ورزش اول کشور را بهبود بخشید. خوب است که دبیر به دنبال بودجه برای کشتی‌گیران بگردد، قابل درک است که برای احقاق حق این رشته مظلوم به کسی باج ندهد و عالی است که به فکر پیشرفت سخت‌افزاری گوش‌شکسته‌ها باشد، اما مهم‌تر از همه این‌ها توجه به کسانی است که بیرون گود نشسته‌اند و دلسوزانه و نه از روی مصلحت‌اندیشی، از فدراسیون فعلی و دستاوردهایش انتقاد می‌کنند.
آقای رئیس باید بداند دوستان واقعی او، همان کسانی هستند که ایراداتش را به وی گوشزد می‌کنند نه کسانی که فیلم نماز مستحبی آقای رئیس را می‌گیرند و پخش می‌کنند. ابتدای مهرماه سال قبل و ۵ روز پس از نایب قهرمانی تیم کشتی آزاد در رقابت‌های قهرمانی صربستان ۲۰۲۲، علیرضا دبیر در یک برنامه تلویزیونی حاضر شد. در واکنش به نتایج بد فرنگی‌کاران ادعا کرد که نام این رشته کشتی فرنگی است و از خارج آمده و هنگامی که از دلایل نایب قهرمانی آزادکاران صحبت شد - آن‌هم با وجود غیبت اصلی‌ترین رقیب ایران یعنی روسیه - دبیر ادعا کرد که اگر روسیه بود، ایران قهرمان می‌شد! با استدلال‌هایی در این سطح، باید نگران وضعیت کشتی ایران بود. حقیقتا ما دلتنگ آن دبیری هستیم که فیلم‌های زیرگیری‌اش در باشگاه‌های کشتی دنیا پخش می‌شد؛ نه کسی که پوشیدن شلوار شش جیب خاکی را فضیلت می‌داند.
