این که چه تعدادی از سیارات قابلیت میزبانی از تمدنی هوشمند را دارند، این که روند‌های تکامل آن‌ها برای بدل شدن به سکونتگاه تمدن هوشمند چگونه است و رسیدن آن‌ها به توانایی ارسال پیام به فضا نیازمند طی چه فرایندی است، کاملا نامشخص و غیرقابل پیش‌بینی است.
مصطفی جرفی. فرارو- اگر انسان‌های روی زمین تنها موجودات تمدن‌ساز در جهان هستی نیستند، پس چرا تا کنون رد و نشانی از تمدن‌های دیگر پیدا نشده است؟ این سوالی است که گروهی از دانشمندان با انتشار یک مقاله علمی، پاسخی جسورانه به آن داده‌اند.
به گزارش یورونیوز، وِنجی سونگ و هی گائو در مقاله‌ای که در نشریه علمی آستروفیزیکال (The Astrophysical Journal) منتشر کردند، با استفاده از دو پارامتر، تعداد تمدن‌های هوشمند فرازمینی را که قابلیت برقراری ارتباط با آن‌ها وجود دارد، تخمین زدند: نخست، احتمال وجود حیات در سیاره‌های شبیه زمین و دیگری، میزان تکامل ستاره‌ای که سیاره میزبان تمدن احتمالی به دور آن می‌چرخد.
این دو محقق ۹ سناریوی مختلف را در مورد وجود تمدن‌های هوشمند فرازمینی طرح کردند که طیفِ نادر تا رایج بودن وجود آن‌ها را پوشش می‌داد.
در قالب، بدبینانه‌ترین سناریوی آن‌ها در مورد وجود تمدن‌های هوشمند فرازمینی، تخمین زده شده که احتمال دارد تنها ۱۱۰ تمدن در سراسر کهکشان راه شیری وجود داشته باشد. بر اساس این سناریو، احتمال این که تمدنی از تمدن دیگر پیامی دریافت کند، مستلزم این است که این تمدن‌ها تا پیش از دریافت پیام حداقل ۴۰۰ هزار سال عمر داشته و موجودیت خود را حفظ کرده باشند.
البته در خوشبینانه‌ترین سناریوی آن‌ها که احتمال داده حدود ۴۳ هزار تمدن هوشمند فرازمینی در کهکشان راه شیری وجود داشته باشد، حداقل ۲ هزار سال طول می‌کشد که یک تمدن نخستین پیام خود را از تمدنی دیگر دریافت کند. بر پایه سناریو‌های بررسی شده در این مقاله، این فرضیه مطرح شده است که شاید دلیل عدم دریافت پیامِ تمدن‌های بیگانه فرازمینی توسط انسان‌ها این باشد که عمر تمدن بشری هنوز به اندازه لازم طولانی نشده است.
همچنین، این احتمال هم مطرح شده که در صورت رخداد پیش‌بینی‌های آخرالزمانی در مورد نابودی تمدن بشری به دلیل انفجار اتمی، برخورد شهاب‌سنگ یا تغییرات آب و هوایی، انسان‌ها هیچ وقت موفق به دریافت پیام تمدن‌های فرازمینی نشوند.
نویسندگان این مقاله تاکید کرده‌اند: «این که چه تعدادی از سیارات قابلیت میزبانی از تمدنی هوشمند را دارند، این که روند‌های تکامل آن‌ها برای بدل شدن به سکونتگاه تمدن هوشمند چگونه است و رسیدن آن‌ها به توانایی ارسال پیام به فضا نیازمند طی چه فرایندی است، کاملا نامشخص و غیرقابل پیش‌بینی است.»
البته در این میان یک عدم قطعیت بزرگ هم در قالب فرضیه «جنگل‌های تاریک» مطرح شده است که نباید از نظر دور داشت و آن این که شاید تمدن‌های هوشمند معدودی وجود داشته باشد، ولی هیچ علاقه‌ای به برقراری تماس با ما نداشته باشند.
