تفال به حافظ جمعه ۱۷ آذرماه ۱۴۰۲؛ صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی

ور نه هر فتنه که بینی همه از خود بینی

به خدایی که تویی بنده بگزیده او

که بر این چاکر دیرینه کسی نگزینی

گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست

بی دلی سهل بود گر نبود بی‌دینی

ادب و شرم تو را خسرو مه‌رویان کرد

آفرین بر تو که شایسته صد چندینی

عجب از لطف تو ای گل که نشستی با خار

ظاهرا مصلحت وقت در آن می‌بینی

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

عاشقان را نبود چاره به جز مسکینی

باد صبحی به هوایت ز گلستان برخاست

که تو خوشتر ز گل و تازه‌تر از نسرینی

شیشه‌بازی سرشکم نگری از چپ و راست

گر بر این منظر بینش نفسی بنشینی

سخنی بی‌غرض از بنده مخلص بشنو

ای که منظور بزرگان حقیقت بینی

نازنینی چو تو پاکیزه‌دل و پاک‌نهاد

بهتر آن است که با مردم بد ننشینی

سیل این اشک روان صبر و دل حافظ برد

بلغ الطاقه یا مقله عینی بینی

تو بدین نازکی و سرکشی ای شمع چگل

لایق بندگی خواجه جلال‌الدینی

شرح لغت: باد صبحی: نسیم بامدادی / نازکی: فربهی معتدل و ظرافت / سرگشی: گردن فرازی

تفسیر عرفانی:

مگر اینکه‌ای محبوبم! هوس کنی و بر لب جویی نشینی. در غیر این صورت، هر سختی و آشوبی که ببینی از سوی خودت است. در مفهوم این شعر می‌توان گفت، سالکان راه دوست که در راه عشق عاجز گشته اند، می‌توانند امانت الهی را که از ازل بر گردنشان حمایل گشته، در اختیار معشوق قرار دهند واینچنین به لقایش نایل آیند.

تعبیر غزل:

اگر به سرنوشت و قسمت معتقدی، به دنبال کار‌هایی که می‌دانی نتیجه یی برات ندارد! مرو