در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۵ برنامه نظامی عجیب نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آشنا کنیم که پس از مدتی رها شدند.
در حالی که به طور سنتی، کمپانی‌هایی مانند بوئینگ یا لاکهید مارتین به پیشنهادات شاخه‌های نظامی مختلف ایالات متحده به منظور توسعه برنامه‌های هواپیما‌های نظامی موفق از لحاظ تجاری پاسخ می‌دهند، برخی از این برنامه‌ها به دلایلی لغو می‌شوند. به طور معمول، این دلیل هزینه خواهد بود، زیرا برنامه‌های آزمایشی می‌توانند بسیار پرهزینه شوند.
به گزارش روزیاتو، در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۵ برنامه نظامی عجیب نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آشنا کنیم که پس از مدتی رها شدند.
نام پروژه: بخشی از پروژه Oxcart
زمان شروع قرارداد: دهه ۱۹۵۰ که به طور رسمی در سال ۱۹۶۴ اعلام شد
زمان ترک قرارداد: ۱۹۷۹
با توسعه SR-۷۱ Blackbird و سلف آن، Lockheed A-۱۲، به عنوان بخشی از پروژه Oxcart، ایالات متحده استفاده از این نوع هواپیما به عنوان یک هواپیمای رهگیر-جنگنده را نیز مورد بررسی قرار داد. به ادعای موزه ملی نیروی هوایی آمریکا، این هواپیما در دهه ۱۹۶۰ به عنوان یک رهگیر در ارتفاع بالا با قابلیت سرعت ۳ ماخ توسعه یافت. هدف اولیه YF-۱۲A رهگیری بمب افکن‌های مافوق صوت بود، در حالی که اولین YF-۱۲A در آگوست ۱۹۶۳ به آسمان رفت. با این حال، تنها پنج سال بعد، این پروژه به دلیل هزینه‌های بالا، تداوم جنگ در ویتنام و اولویت کمتر در دفاع هوایی ایالات متحده کنار گذاشته شد.
با این حال، اداره ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) تا سال ۱۹۷۹ به کار با لاکهید YF-۱۲A ادامه داد، حتی یک فروند از آن را بر اثر آتش سوزی در حین پرواز در سال ۱۹۷۱ از دست داد. به ادعای این سازمان، از این هواپیما برای مطالعه اثرات دمایی، ساختاری و آیرودینامیکی پرواز پایدار و در ارتفاع بالا با سرعت ۳ ماخ استفاده شد. از آنجایی که این هواپیما به رنگ مشکی رنگ شده و از تیتانیوم ساخته شده بود، قادر بود دمای پوسته بیش از ۵۰۰ درجه فارنهایت (۲۶۰ درجه سانتیگراد) را تحمل کند.
نام پروژه: Airborne High Energy Laser (AHEL)
زمان شروع پروژه: ۲۰۱۹
زمان ترک پروژه: ۲۰۲۱
یکی از پروژه‌های اخیر در این فهرست، طرح لیزر پرانرژی هوابرد (AHEL) است که در لاکهید مارتین نهایی شد و این کمپانی اجازه یافت تا امکان قرار دادن سلاح‌های لیزری بر روی AC-۱۳۰J Ghostrider، توسعه‌یافته از لاکهید AC-۱۳۰ را تست کند. به گفته این شرکت، لاکهید مارتین قرارداد یکپارچه سازی، آزمایش و نمایش این هواپیما را در ژانویه ۲۰۱۹ به دست آورد.
در اکتبر ۲۰۲۱، لاکهید مارتین اعلام کرد که با موفقیت یک آزمون پذیرش کارخانه برای پروژه AHEL را در آماده سازی برای آزمایش زمینی و پروازی این سیستم به پایان رسانده است. با این حال، یک سخنگوی فرماندهی عملیات ویژه (AFSOC) نیروی هوایی آمریکا اعلام کرد که پنجره شروع آزمایش‌های هوابرد بسته شده است و به این برنامه پایان می‌دهد. هدف اصلی AHEL تأمین پوشش برای نیرو‌های زمینی و ضربه زدن به اهداف مختلف متخاصم روی زمین با لیزر بود. مزیت اصلی این سیستم پنهان بودن آن بود، زیرا بسیار بی صداتر از بمب‌های پرتاب شده از هواپیما‌های بدون سرنشین یا هواپیما بود.
نام پروژه: Nuclear Energy for the Propulsion of Aircraft (NEPA)
زمان شروع پروژه: ۱۹۵۱
زمان ترک پروژه: ۱۹۶۱
چندین سال پس از شروع جنگ سرد، هر دو طرف درگیری شروع به بررسی یک مفهوم غیرقابل تصور کردند: تامین نیروی هواپیما‌ها با راکتور هسته ای. در ایالات متحده، پروژه‌ای به نام انرژی هسته‌ای برای پیشرانه هواپیما (NEPA) این فرآیند تحقیق و توسعه را آغاز کرد، در شرایطی که دولت ایالات متحده به Convair قرارداد تبدیل یکی از B-۳۶ Peacemakers این شرکت به X-۶، و ساخت یک هواپیما برای NEPA را ارائه داد.
اتحاد جماهیر شوروی پروژه مشابهی را با نام توپولف Tu-۹۵LAL راه اندازی کرد. این برنامه در مورد اصلاح هواپیما‌های Tu-۹۵ با موتور‌های هسته‌ای بود. با این حال، هیچ یک از هواپیما‌ها به آن مرحله نرسیدند و راکتور‌های هسته‌ای روی هواپیما فقط برای آزمایش تأثیر تشعشعات روی خدمه‌ای که در Convair X-۶ یا Tupolev Tu-۹۵LAL بودند، روشن شدند.
نام پروژه: Advanced Medium STOL Transport (AMST)
زمان شروع پروژه: ۱۹۷۲
زمان ترک پروژه: ۱۹۸۰
در اوایل دهه ۱۹۷۰، نیروی هوایی ایالات متحده با هدف بهبود تحرک تاکتیکی این بخش به دنبال هواپیمای ترابری جدیدخود بود. این قرارداد منجر به آن شد که بوئینگ و مک دانل داگلاس، دو شرکتی که در سال ۱۹۹۷ ادغام شدند، هواپیما‌های STOL خود را توسعه دادند: Boeing YC-۱۴ و McDonnell Douglas YC-۱۵.
با این حال، در سال ۱۹۸۰، نیروی هوایی برنامه AMST را لغو کرد، زیرا این شاخه از ارتش ایالات متحده تصمیم گرفت که باید تأکید بیشتری بر تحرک استراتژیک به جای تحرک تاکتیکی داشته باشد. با این حال، مک دانل داگلاس YC-۱۵ به ماجراجویی خود ادامه داد و این کمپانی، هواپیمای آزمایشی خود را به C-۱۷ که اکنون توسط بوئینگ تولید می‌شود، توسعه داد.
نام پروژه: MX-۴۷۲
زمان شروع پروژه: ۱۹۴۵
زمان ترک پروژه: ۱۹۴۹
در حالی که برخی از پروژه‌ها خواستار تامین انرژی مورد نیاز بمب افکن‌ها از راکتور‌های هسته‌ای بودند، هدف برخی دیگر توسعه جت‌های جنگنده انگلی بود که توسط بمب‌افکن‌ها در هوا رها می‌شدند؛ و اینچنین بود که McDonnell XF-۸۵ Goblin به وجود آمد. به گفته موزه ملی نیروی هوایی، سازنده این هواپیما، Goblin را برای محافظت از بمب افکن‌های Convair B-۳۶ Peacemaker که فراتر از پوشش جنگنده‌های معمولی پرواز می‌کردند، توسعه داده است. طراحی این هواپیما به گونه‌ای بود که XF-۸۵ در داخل محفظه بمب B-۳۶ قرار می‌گرفت و پس از مشاهده هواپیما‌های دشمن، جنگنده انگل بر روی یک سکو پایین می‌آمد و برای محافظت از بمب افکن‌ها رها می‌شد.
دو فروند هواپیمای آزمایشی از این نوع سفارش داده شد که آزمایش پرواز آن‌ها در سال ۱۹۴۸ آغاز گردید. با این حال، در حالی که خلبانان توانستند مک دانل XF-۸۵ Goblin را با موفقیت رها کنند، هوای متلاطم زیر بدنه بمب افکن مانع از اتصال ایمن آن‌ها به بمب افکن شد و چندین فرود اضطراری را در پی داشت. به همین ترتیب، هیچ بمب افکن B-۳۶ نتوانست با موفقیت XF-۸۵ را حمل کند، تا این که این برنامه در سال ۱۹۴۹ به پایان رسید، زیرا پیشرفت فناوری‌های سوخت گیری هوایی نویدبخش بود. یک XF-۸۵ در سال بعد برای نمایش به موزه نیروی هوایی آورده شد.
