یکی از داوطلبان نامزدی انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری، گفت: برای پیشگیری از تشدید مسائل و بحران‌ها می‌آیم؛ برای گشایش‌گری عملی آمده‌ام؛ آمدن من، ولی کافی نیست بلکه حضور مردم هم تعیین کننده است.
اسحاق جهانگیری با تاکید بر اینکه باور دارم و می‌توانم با همه کسانی که در اندیشه ایرانند و حتی با من متفاوت می‌اندیشند کار کنم، گفت: من آمده‌ام تا نظام مدیریتی کشور را به جای تکیه بر تبلیغات و صنعت دستاوردسازی به ضرورتِ مهم درد‌ها و دغدغه‌های واقعی مردم، از قبیل کوچک شدنِ سفره و رنجِ بیماری، و بیکاری و بی آینده‌گی و مداخله گری در زندگی آنها، به تلاش برای کاهش و حل آنها سوق بدهم.
به گزارش ایسنا، وی ظهر دوشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ پس از ثبت نام به عنوان داوطلب کاندیداتوری انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری در جمع خبرنگاران مستقر در ستاد انتخابات کشور، اظهار کرد: مردم ایران همواره در پی آزادی، استقلال، عدالت و پیشرفت بوده‌اند و در تمام این سال‌ها تلاش شده است تا این اهداف محقق شود. علیرغم همه این تلاش‌ها و دستاوردهایِ حاصله، امروز، نتیجه رضایت بخش نیست، و روشن است که کشور در شرایط پیچیده، و مردم در وضعیت سختی قرار دارند.
وی با ابراز این عقیده که «حال ایران خوب نیست»، افزود: همه دستاورد‌های متنوعی که کسب کرده ایم، نتوانسته است احساس بالندگی، رشد و توسعه، را ایجاد کند. تا نتوانیم از این واقعیت تلخ پرده‌برداری کنیم و درک درستی از چرایی مسائل پیدا کنیم، درب بر همان پاشنه می‌چرخد؛ پایداری مسائلی، چون افزایش فزاینده تورم، رشد فقر و حاشیه نشینی، کاهش ارزش پول ملی و قدرت خرید مردم، ناترازی‌های نگران کننده در همه بخش‌ها از جمله انرژی، بودجه و نظام بانکی، احساس بی عدالتی، تبعیض و فساد، کاهش سرمایه اجتماعی و مشارکت جامعه دانشگاهی و نخبگان و افزایش پدیده مهاجرت، رویکرد‌های تنگ‌نظرانه و تبعیض‌آمیزِ جناحی؛ ایران امروز می‌تواند این تنگنا‌ها و چالش‌ها و حتی بحران‌ها را پشت سر بگذارد و چشم انداز راهگشا و امید بخشی را پیش روی خود ببیند.
این داوطلب نامزدی انتخابات ریاست جمهوری گفت: تحقق این امر مشروط این است که مدل حل مسائل بنیادین و ابرچالش‌ها باید بر اجماع سازی در میان همه ارکان نظام و تامین مشارکت فعال آنان بر وجود مساله و راه‌حل آنها و به کارگیری تیم مدیریتی کاردان، مبتنی باشد، بهره‌گیری از روش‌های علمی و تجربه‌های موفق ملی و جهانی صورت بگیرد، سرمایه اجتماعی و جلب اعتماد عمومی احیاء شود و همه ظرفیت‌های مادی و انسانی کشور به‌کار گرفته شود. تکیه بر توان ملی، قدرت بازدارندگی و تعامل با جهان و حل مساله تحریم‌های ظالمانه با تاکید بر اصل عزت، حکمت و مصلحت و همچنین رعایت عزت و شرافت و کرامت انسان، به ویژه نسل جوان و زنان و دختران از دیگر شروط پشت‌سر گذاشتن بحران‌ها است.
جهانگیری تاکید کرد: من با آگاهی به همه این مسائل پیچیده و سخت و با امید به برداشتن قدم‌هایی در جهت اصلاح رویکرد‌ها و رویه‌های غلط، و خلق ظرفیت‌های تازه وارد عرصه انتخابات شدم. من آمده‌ام تا به اعتبار تجربه‌هایی که در سطوح مختلف اجرایی از اداره شهرستان و استان و بخش‌های میانی و کلان کشور داشته‌ام، قدم در راهِ حل مسائل مردم بگذارم. من به رغم تنوع و تعدد مسائل و مشکلات کشور، امکان کاهش و حل آنها را با مشارکت و اعتماد مردم میسر می‌دانم.
وی گفت: اولویت‌های اصلی ما، معیشت مردم، توسعه همه‌جانبه، برطرف کردن ناترازی‌ها، گسترش اشتغال، ایجاد توازن منطقه‌ای، تأمین سلامت، آموزش و امنیت مردم و حفظ محیط زیست خواهد بود. فناوری‌های نوظهور و مبتنی بر اینترنت را نه تنها تهدید نمی‌پنداریم، که آن را فرصتی برای توسعه کشور می‌دانیم. مبارزه با فساد را از مسیر گسترش شفافیت، تعهد نسبت به مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی، میدان دادن به مراقبت اجتماعی، پذیرش سوت‌زنی و نقش‌آفرینی رسانه‌ها پیگیری می‌کنم.
این داوطلب کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری اظهار کرد: من آمده‌ام تا نظام مدیریتی کشور را به جای تکیه بر تبلیغات و صنعت دستاوردسازی به ضرورتِ مهم درد‌ها و دغدغه‌های واقعی مردم، از قبیل کوچک شدنِ سفره و رنجِ بیماری، و بیکاری و بی آینده‌گی و مداخله‌گری در زندگی آنها، به تلاش برای کاهش و حل آنها سوق بدهم. من باور دارم و می‌توانم با همه کسانی که در اندیشه ایرانند و حتی با من متفاوت می‌اندیشند کار کنم؛ می‌آیم تا رای کسانی را جلب کنم که از شعار و منازعه خسته و دنبال گشایش عملی‌اند. می‌آیم تا از ایرانیانی رای بگیرم که خواهان زندگی بهتر هستند. می‌آیم تا رای ایرانیانی را طلب کنم که رفع تحریم‌ها، مدیران تواناتر، توسعه فراگیر و پایدار، اقتصاد شکوفا و نابرابریِ کمتر می‌خواهند و می‌دانند که لازمه همه این‌ها، اجماع‌سازی در همه سطوح است.
جهانگیری در پایان گفت: برای پیشگیری از تشدید مسائل و بحران‌ها می‌آیم؛ برای گشایش‌گری عملی آمده‌ام؛ آمدن من، ولی کافی نیست بلکه حضور مردم هم تعیین کننده است.
