سعید جلیلی: ونزوئلایی‌ها ایران را به نام تراکتور می‌شناسند

یکی از بحث‌های بسیار مهمی که وجود دارد در کار دولت و اصولا سیاست، این تخصیص بهینه منابع قدرت است. یعنی شما آن منابعی که دارید باید بتوانید این را خوب مدیریت کنید، خوب استفاده کنید، با کمترین هزینه بیشترین فایده را داشته باشید، من دو تا مثال بزنم، مثلا من در زمانی که در بازرسی وزارت خارجه بودم این دو مدل عمل می‌شد صورت بگیرد، این که شما ۱۰۰-۱۲۰ تا سفارت در خارج از کشور دارید هر روز بروید به یکی از این کشور‌های دنیا، مثلا بازرسی کنید و بیایید این را ... این می‌دانید هزینه زیادی دارد، چون سفر‌های خارجی و این‌ها که شما می‌بینید خیلی هزینه هایش ارزی می‌شود و کار‌های آن زیاد می‌شود، این یک کاری است که هم هزینه می‌برد و هم زمان می‌برد، چون تا یک کشور بروید و برگردید کلی مشکلات و ... و زمان را از دست می‌دهید.

 

یک وقت این است که نه، شما با یک برنامه ریزی که می‌کنید می‌توانید با استفاده از بسیاری از امکاناتی که وجود دارد که الان این امکانات خیلی بیشتر شده، من یادم هست زمانی که من این مسئولیت را عهده دار شدم در سال ۷۱ که تا سال ۷۷ هم ادامه داشت، من مثلا به جز یک مورد دیگر خودم هیچ سفر خارجی نرفتم برای بازرسی این بحث‌ها، در صورتی که همه می‌گفتند خوب است برویم و چندین کشور را ببینیم و کارمان را هم انجام می‌دهیم.

 

در همان دوره شش ساله ما بیشترین اشراف را بر نمایندگی‌ها با یک ساز و کاری توانستیم ایجاد کنیم که برخی از آثار هم داشت که اگر کسانی مشکلاتی داشتند به موقع به آن مشکلات رسیدگی بشود، اگر تخلفاتی بود با آن برخورد شود، عرض بنده این است که یعنی برخی اوقات شما باید این هنر را داشته باشید که با کمترین هزینه بیشترین فایده را برسانید.

 

بله، لازمه این جا این است که برخی از منافع شخصی که جاذبه‌ها هست کنار بگذارید، این در یک سطح اداره بود، بحث من این است که مثلا ما در آن چند سالی که عهده دار شورای عالی امنیت ملی بودیم، قبل از آن یک زمانی من معاون اروپا و آمریکا وزارت خارجه شدم، منتها در آن سلسله مراتب که رئیس شدم و بعد از یک مدتی مدیر کل در دفتر رهبری شدم و بعد معاون وزارت خارجه شدم آن جا این سیل مسیر وقتی که شما از پایین می‌آیید نشان می‌داد که اشراف دارید یعنی می‌دانید که در این سیر چه خبر است، لذا با یک قدرت بیشتر، با یک اشرافی که به مسائل داشتید تصمیم گیری می‌کردید.

 

لذا من یادم هست من در دوران معاونت اروپا و آمریکا با این نگاه که ما باید تعامل گسترده و سازنده با همه جهان داشته باشیم، آنجا باز توانستیم با استفاده بهینه از هزینه‌ها خیلی جا‌ها حضورمان را بیشتر و موثرتر کنیم ضمن این که هزینه هایمان افزایش پیدا نکند، این خودش بحث خیلی مهمی است یعنی مثلا شما در برخی از نمایندگی‌ها و سفارتخانه‌ها که زیاد در آن جا امکان پیشبرد روابط نبود مثلا، چون به دلیل این که شرایط زندگی در آنجا خوب بود، ۱۰ تا کارمند داشتید، در برخی از جا‌ها اصلا سفارت نداشتید، چرا؟ در صورتی که اگر شما این را یک مدیریت خوب می‌کردید آن جا‌هایی که سفارت نداشتید با استفاده از این که همین نیرو‌ها را منتقل کنید آنجا، می‌توانستید یک روابط خیلی بهتری شکل بگیرد، من یادم هست ما یک نگاهی که به آمریکای لاتین در آن زمان داشتیم در چند کشور جدید که نمایندگی ایجاد شد، این از چه هزینه‌ای بود؟ از چه منبعی صورت می‌گرفت؟ از این که بعضی از کارمند‌ها را از جای دیگر می‌گفتید که این جا دو تا را کم می‌کنم و آن جا اضافه می‌کنم، هزینه‌های کشور را زیاد نمی‌کردید، بعد چقدر آثار خوبی داشت .

 

یعنی مثلا ما با برخی از کشور‌هایی که حتی روابط نداشتیم یک دفعه رفت در این که شما مثلا صادرات بسیار زیاد داشته باشید یا برخی از کشور‌هایی مثلا یادم هست در همان زمان ما با ونزوئلا روابطی داشتیم، در حد چند میلیارد دلار توافق‌های جدی آنهم از صادرات از ایران به آنجا، الان هم مثلا به دنبال همان کار‌ها، در ونزوئلا ایران را به نام تراکتور می‌شناسند و به خاطر صادرات تراکتوری که در آنجا صورت گرفت، تراکتور ایرانی، همین خودرو‌های داخلی ما که آنجا صادر می‌شد، مثلا چند هزار از پروژه‌های مسکونی آنها را باز پیمانکاران ایرانی توانستند بروند آنجا و برنده بشوند این باعث می‌شد هم اشتغال شما و هم ارز آوری شما زیاد شود و آن زمان در جایی شما سرمایه گذاری کردید که آن زمان برای مردم این همه منافع زیاد داشت.