با پولی که از جیب ملت ایران صرف دور زدن تحریم‌ها شد و در واقع هدر رفت، می‌شد بیش از ۳ ایستگاه بین المللی فضایی ساخت یا نزدیک ۶ سال تمام خرج کل کشور مالزی را داد یا ۶۲ ابر پروژه در حد تونل مانش اجرا کرد یا ۳۳۳ برج مانند بلندترین برج دنیا ساخت و یا ۴۱۶ استادیوم در حد و قواره ومبلی احداث کرد. حال بماند که چقدر می‌شد جنگل کاری کرد و تجهیزات مدیریت منابع آب خرید یا ساخت و ایران را از ابربحران بی آبی رهانید و هزاران مورد دیگر! حالا چرا وقتی صحبت از برجام و لغو تحریم‌ها و عادی شدن شرایط اقتصادی ایران می‌شود بعضی‌ها کهیر می‌زنند؟ علتش در همین عدد عجیب و غریب است.
جعفر محمد طی یادداشتی در عصر ایران نوشت: وقتی مسعود پزشکیان در مناظره اول به تحریم‌ها و عوامل داخلی و خارجی آن تاخت و گفت که تحریم جنگی است که کشته‌های آن فقرا هستند، چند نفر از کاندیدا‌های اصولگرا در برابر او موضع گرفتند که مشکل اقتصاد ایران تحریم نیست!
قبل‌تر هم یکی از آن‌ها با افتخار گفته بود که راه دور زدن تحریم‌ها و فروش نفت را، او به دولت یاد داده است!
البته که تحریم ها، برای برخی نه تنها مشکل نیست که دریچه‌ای به سوی ثروتی است که خود و نیاکان و نوادگانشان در خواب هم نمی‌دیدند!
بیایید کلی گویی نکنیم و عدد و رقم دهیم. برآورد‌ها حاکی از آن است که در ۱۰ سال اخیر، حدود ۵۰۰ میلیارد دلار از منابع مالی مردم ایران صرف پدیده "دور زدن تحریم ها" شده است یعنی به پول امروز ۳۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ تومان (یک ۳ و ۱۶ صفر جلوی آن؟!)
این عدد عجیب و غریب که از جیب مردم ایران رفته و از نظر برخی کاندیداها، مشکل خاصی نیست بدان معناست که در طول این چند سال، از هر خانواده ایرانی، برای دور زدن تحریم‌ها یک میلیارد و دویست میلیون تومان پول گرفته اند. بله! درست خوانده اید: "یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان! "
با این پول می‌شد یک بار برای همیشه بسیاری از مشکلات کلان کشور را به طور کامل حل کرد؛ مثلاً:
می‌شد برای همه ۵ میلیون خانواده ایرانی فاقد مسکن خانه ساخت به طوری که حتی یک نفر هم در سراسر ایران مستاجر نباشد.
می‌شد همه مدارس کشور را در حد و اندازه مدارس اسکاندیناوی نوسازی کرد.
می‌شد همه کارخانه‌های راکد را فعال کرد و تولید و اشتغال و صادرات را رونق داد.
می‌شد همه ۴ میلیون خانوار تحت پوشش بهزیستی و کمیته امداد را با ارقام میلیارد تومانی، برای همیشه از فقر رهاند.
می‌شد دارو‌های تمام بیماران مبتلا به سرطان و بیماری‌های صعب العلاج را از بهترین داروسازان جهان تهیه کرد و به طور کاملاً رایگان در اختیارشان قرار داد.
می‌شد همه خودرو‌های غیراستاندارد کشور را با خودرو‌های روز جهان جایگزین کرد.
می‌شد همه نقاط خطرخیز جاده‌های ایران را اصلاح کرد و جان‌های زیادی را نجات داد.
می‌شد همه هواپیما‌های قدیمی را کنار گذاشت و ناوگان هوایی ایران را کاملاً نوسازی کرد؛ و خودتان فکر کنید که دیگر چه کار‌هایی می‌شد با این پول بزرگ انجام داد!
۵۰۰ میلیارد دلار، در اقتصاد جهانی هم رقمی افسانه‌ای است.
برای تبیین بزرگی این عدد کافی است بدانید گران‌ترین سازه‌ای که بشر ساخته، ایستگاه فضایی بین المللی است که ۱۶۰ میلیارد دلار برای ساخت و نگهداری آن در دو دهه هزینه شده است و آنقدر این عدد بزرگ است که ۱۵ کشور ثروتمند جهان طی سال‌ها آن را تامین کرده اند.
کل بودجه سالیانه مالزی با آن همه رونق اقتصادی ۸۵ میلیارد دلار است؛ تونل مانش بزرگترین پروژه عمرانی تاریخ اروپا که دو کشور فرانسه و بریتانیا را از زیر دریا به هم وصل می‌کند و اتومبیل و کامیون و قطار در آن تردد می‌کنند، ۸ میلیارد دلار هزینه داشته است و برج خلیفه که به عنوان بلندترین برج کره زمین، نماد امارات متحده عربی است، با ۱.۵ میلیارد دلار و استادیوم عظیم ومبلی انگلیس هم با هزینه ۱.۲ میلیارد دلار ساخته شده است.
با این اوصاف، با پولی که از جیب ملت ایران صرف دور زدن تحریم‌ها شد و در واقع هدر رفت، می‌شد بیش از ۳ ایستگاه بین المللی فضایی ساخت یا نزدیک ۶ سال تمام خرج کل کشور مالزی را داد یا ۶۲ ابر پروژه در حد تونل مانش اجرا کرد یا ۳۳۳ برج مانند بلندترین برج دنیا ساخت و یا ۴۱۶ استادیوم در حد و قواره ومبلی احداث کرد. حال بماند که چقدر می‌شد جنگل کاری کرد و تجهیزات مدیریت منابع آب خرید یا ساخت و ایران را از ابربحران بی آبی رهانید و هزاران مورد دیگر!
حالا چرا وقتی صحبت از برجام و لغو تحریم‌ها و عادی شدن شرایط اقتصادی ایران می‌شود بعضی‌ها کهیر می‌زنند؟ علتش در همین عدد عجیب و غریب است.
این ۵۰۰ میلیارد دلار یا ۳۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰,۰۰۰ تومان که دود نشده و به هوا نرفته است بلکه به بهانه دور زدن تحریم ها، بین دور زنندگان داخلی تحریم‌ها و شرکای خارجی شان که عمدتاً چینی‌ها هستند، تقسیم شده است (حالا متوجه شدید چرا چین که ظاهراً دوست ایران است، به همه قطعنامه‌های تحریم ایران رای داده است؟).
معلوم است کسی نه به "وطن دوستی" آراسته است و نه به "تقوا" و تا دیروز حتی یک میلیارد تومان پول را یک جا ندیده بود، وقتی ناگهان کنار سفره بی انتهای تحریم‌ها می‌نشیند، چنان ذوق زده می‌شود که تحریم‌ها را نه مایه نکبت که باعث ثروت می‌داند و برای ماندن تحریم ها، از هیچ کار کثیفی دریغ هم نمی‌کند چرا که به قول امام علی علیه السلام، "حب الدنیا یعمی و یصم" (حب دنیا انسان را کور و کر می‌کند).
معلوم است که چنین افرادی، کسانی را که به دنبال مذاکره و رفع تحریم و عادی سازی روابط با دنیا هستند متهم می‌کنند که این‌ها دارند کشور را تقدیم آمریکا می‌کنند و غربگرا و منفعل و ترسو هستند و هزار انگ دیگر!
حساب کاسبان خون آشام تحریم که مشخص است، ولی دل هر ایرانی ایران دوستی از این کباب می‌شود که عده ای، بی آن که خود بدانند، فریب شعار‌های ارزشگرایانه آن‌ها را می‌خورند و بازیگر بی جیره و مواجب آن‌ها می‌شوند و این در حالی است که خودشان هم قربانی تحریم اند و در یک دهه اخیر، خانواده شان یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان به همین کاسبان تحریم و رفقا و شرکای خارجی شان داده اند.
پزشکیان درست می‌گفت که "کشتگان جنگ تحریم فقرا هستند" و درست‌تر این بود که بیفزاید: "برندگان جنگ تحریم نیز همین ظاهرالصلاح‌هایی هستند که دکان سه بر در خیابان تحریم دارند" و به عنوان یک پزشک اضافه می‌کرد: "اگر هم روزی خود یا خانواده همینان به دارویی نیاز داشته باشند، از خود نیوریورک و لندن هم که شده، جنس شان می‌رسد و رفع کسالت که شد، مردم را به پایداری فرامی خوانند! "
