شاید علیرضا دبیر قصدش این باشد که از همین حالا، مقدمه‌چینی کند تا اگر نتایج کشتی در المپیک مطابق با انتظار پیش نرفت، از این بگوید که قبلا هشدارش داده و آن‌هایی را که به نظر خودش بار مضاعفی روی دوش کشتی‌گیران گذاشته‌اند، شماتت کند.
بازی‌های المپیک پاریس قریب به یک ماه دیگر برگزار می‌شود و ورزشکاران کاروان ایران برای رسیدن به مدال و افتخار، در فرانسه به مصاف رقبا می‌روند. اگرچه شرایط در مقایسه با ادوار گذشته چندان مساعد نیست، ولی باز مسئولان ورزش ایران امیدوار به کسب چند مدال در این بازی‌ها هستند.
ایران در این دوره در شرایطی پا به المپیک می‌گذارد که به‌وضوح به لحاظ کسب سهمیه پسرفت داشته و درنتیجه، از تعداد ورزشکارانی که قرار است به پاریس بفرستد، کاسته شده است. به همین منظور، یعنی دقیقا به‌دلیل تعداد ورزشکاران کمتر، شمار مدال‌های احتمالی هم کاسته شده است، ولی قسمت بد ماجرا مربوط به بخت کسب مدال طلا در این بازی‌ها است که پیش‌بینی‌ها روند چندان خوبی را نشان نمی‌دهد. ورزش‌های مدال‌آور ایران ازجمله وزنه‌برداری و تکواندو، عقب‌گرد محسوسی داشته‌اند و دیگر بعید است خبری از مدال‌های «غیرمنتظره» باشد؛ شبیه به کاری که جواد فروغی و سجاد گنج‌زاده در المپیک قبلی کردند.
در این میان، همچنان بیشتر نگاه‌ها متوجه به کشتی است؛ ورزش اول ایران در کسب مدال در بازی‌های المپیک، این دوره هم بیشترین بخت برای کسب مدال طلا را دارد. به عبارتی، کشتی نزدیک‌ترین رشته ورزشی به کسب مدال طلا در بازی‌های پاریس است. از آنجا که تعدادی از کشتی‌گیران ایرانی در سال منتهی به المپیک هم نمایش درخورتوجهی داشته‌اند، انتظار می‌رود که این رشته، به‌ویژه در نوع آزادش، بیش از یک مدال طلا کسب کند، اما این پیش‌بینی با واکنش علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی همراه شده و او می‌گوید نباید از کشتی انتظار داشت؛ چراکه حتی کسب یک مدال طلا هم رؤیایی است و باید کلاه‌مان را هم بالا بیندازیم. «بچه‌ها اردو‌های سنگینی را پشت سر گذاشته‌اند. کار ما در المپیک سخت است. بعد از انقلاب طلا‌های کشتی آزاد در المپیک در حقیقت سه مدال طلاست. این نیست که فکر کنیم به ما به‌راحتی در المپیک طلا می‌دهند. ما اگر یک طلا در المپیک پاریس بگیریم، برده‌ایم و کلاه‌مان را بالا می‌اندازیم. المپیک است و کار سختی داریم. من هم به‌عنوان مسئول و هم کشتی‌گیر در المپیک بوده‌ام. بار را روی دوش کشتی نگذارند. اگر یک طلا بگیریم، برنده شده‌ایم. بچه‌ها در اوج تمرینات هستند و دو هفته از تمرینات سنگین آن‌ها باقی مانده است. ما مأمور به وظیفه‌ایم و بقیه دست خداست».
دبیر اصرار زیادی دارد تا سطح توقعات از کشتی در المپیک را پایین بیاورد. «مردم بدانند المپیک سخت است و هیچ چیز معلوم نیست. والله کار در المپیک سخت است. استرسی نداریم، اما مردم بدانند خُم رنگ‌رزی نیست. ما تلاش می‌کنیم. بار روی دوش یزدانی، میرزازاده یا بقیه نگذارند. دیدیم سعید اسماعیلی در یک ثانیه چطور در مجارستان به کشتی‌گیر کوبا باخت. توقع باید پایین بیاید تا باری روی دوش بچه‌ها نباشد».
در اینکه کسب مدال در بازی‌های المپیک به اندازه کافی سخت است بحثی نیست؛ حتی در اینکه کسب مدال طلا در این بازی‌ها نیاز به انجام کار‌های غیرممکن هم دارد، باز تردیدی وجود ندارد، ولی پرسشی که در این میان مطرح می‌شود این است که چرا نباید از کشتی انتظار داشت؟ مگر در طول آماده‌سازی کشتی‌گیران ایرانی برای حضور در بازی‌های المپیک اهمالی صورت گرفته است؟ آیا اعزام برون‌مرزی یا اردویی درخور بوده که کشتی‌گیران آن را از دست داده‌اند که حالا نیاز باشد سطح توقعات از کشتی پایین بیاید؟
درست است که هر مدیر یا مربی‌ای در آستانه تورنمنت یا مسابقات مهم سعی می‌کند باری مضاعف به لحاظ روحی روی دوش ورزشکارانش نگذارد، ولی این ماجرا درباره رشته کشتی کمی متفاوت است. کشتی‌گیران ایرانی در سال‌های اخیر تجربه‌اندوزی کامل را داشته و اردو‌های آماده‌سازی‌شان را هم به‌موقع برگزار کرده‌اند. از سوی دیگر، آن‌ها دیگر به حدی از پختگی رسیده‌اند که بتوانند شرایط مسابقه‌دادن در تورنمنت‌های مهم را درک و هضم کنند.
این‌ها البته یک روی داستان است؛ چراکه ماجرای کشتی، پیچیدگی‌های بیشتری هم دارد. شاید علیرضا دبیر قصدش این باشد که از همین حالا، مقدمه‌چینی کند تا اگر نتایج کشتی در المپیک مطابق با انتظار پیش نرفت، از این بگوید که قبلا هشدارش داده و آن‌هایی را که به نظر خودش بار مضاعفی روی دوش کشتی‌گیران گذاشته‌اند، شماتت کند.
با این‌حال، پرسش اصلی این است که اگر در المپیک قرار است بار مدال‌آوری روی شانه فدراسیون کشتی و کشتی‌گیران نباشد، یقه کدام ورزش دیگر را باید گرفت؟ کشتی به لحاظ بودجه اختصاص‌یافته و توجه مدیران ورزش، جایگاه رفیعی دارد. کمتر رشته‌های منهای فوتبالی در ایران وجود دارد که به اندازه کشتی بودجه داشته باشد. درست است که این بودجه در مقایسه با سطح انتظاری که از مدال‌آوری وجود دارد کم است، ولی همین کم‌بودن هم بیش از چند برابر بودجه‌ای است که در اختیار دیگر رشته‌های ورزشی قرار می‌گیرد. حالا که بیشتر توجه و بودجه در بین رشته‌های منهای فوتبالی متوجه کشتی است، علیرضا دبیر باید بپذیرد که بار مدال‌آوری را هم به دوش بکشد.
دبیر از روزی که روی صندلی ریاست فدراسیون کشتی نشسته، جدال‌های لفظی زیادی با نمایندگان وزارت ورزش داشته و توانسته تا جای ممکن، برای کشتی سهم بگیرد. سهم‌خواهی او می‌تواند درسی برای دیگر رؤسای فدراسیون‌های ورزشی باشد که برای اعتلای رشته مدنظرشان به هر دری می‌زنند. با این‌حال، حالا که او در این مسیر، یعنی پافشاری برای بودجه بیشتر تا حدودی موفق بوده، دلیلی ندارد با ارسال پالس منفی، از این بگوید که شانس مدال‌آوری ورزشکاران مدنظرش در پاریس کم است. همان‌طور که گفته شد، کسب مدال آن‌هم از نوع طلایی‌اش در المپیک، کار بسیار دشواری است، ولی با توجه به نگاه و بودجه‌ای که به کشتی شده و رسیده، دامن‌زدن به این موضوع که نباید از کشتی توقعی داشت، چندان با واقعیت‌ها همخوانی ندارد.
