عضو کادرفنی تیم ملی فرنگی در مسابقات جهانی آلبانی از دو شاگرد طلایی‌اش، تمرین روی موزاییک و بنایی کردن همراه با شاگردش و حرف زدن با آجر‌ها در شهر آجری می‌گوید.
حمزه ارقش درباره اینکه امسال دو شاگردش سعید اسماعیلی و محمد ناقوسی به دو نشان طلای ارزشمند المپیک و کشتی فرنگی زیر ۲۳ سال جهان رسیدند، درباره فعالیت خود در مربیگری اظهار داشت: ۴۰ ساله هستم و تقریبا ۱۳ سال است که مربیگری می‌کنم. خودم در مسابقات استانی کشتی می‌گرفتم و دو بار اول استان خوزستان شدم، اما مقام کشوری نداشتم. من و کریم کاکاحاجی تقریبا تا سال ۹۸ کنار هم بودیم و در دزفول تمرین می‌دادیم، کاکاحاجی البته بیشتر در اردو‌های تیم ملی بود و من بیشتر در شهر مربیگری می‌کردم.
وی در پاسخ به این سوال که آیا پیش از اسماعیلی و ناقوسی شاگرد دیگری در سطح تیم ملی داشت که صاحب عنوان جهانی شود؟، گفت: یوسف حسین‌وند قهرمان نوجوانان جهان شد همان موقع که کریم کاکاحاجی مربی نوجوانان بود و نفر سوم جوانان جهان هم شد. غیر از او کسی را نداشتیم. البته می‌دانید که خوزستان همیشه بیشتری مدال در سطح کشور و همچنین بیشترین عضو تیم ملی را داشت، اما فقط حبیب اخلاقی و سعید عبدولی نشان جهانی گرفته بودند و بعد از آن، امین میرزازاده و پویا دادمرز توانستند مدال بگیرند. حمید بنی‌تمیم هم طلای آسیایی داشت.
ارقش ادامه داد: ما طلای المپیک نداشتیم که الحمدالله سعید توانست این مهم را انجام دهد. در رده‌های پایه مشکلی نداریم، بچه‌ها خوب بالا می‌آیند، اما به رده جوانان و بزرگسالان که می‌رسند، کار خراب می‌شود، چون در رده نوجوانان فقط یک دوبنده و کفش می‌خواهند ولی وقتی جوان می‌شوند انتظار از آنها خیلی بیشتر و هزینه‌های‌شان بالاست و در کنار آن، غرور جوانی هم هست و کنترل‌شان سخت می‌شود.
مربی سازنده سعید اسماعیلی با اشاره به امین میرزازاده تاکید کرد: یک نکته‌ای را در مورد امین بگویم، او علاوه بر آنکه یکی از بهترین‌های دنیاست، از نظر اخلاقی هم واقعا عالی است. او در اردوی تیم ملی بزرگی می‌کند. همیشه رفتارش به گونه‌ای است که به کوچکتر‌ها کمک می‌کند. چشم کشتی‌گیر جوانتر به امین میرزازاده است، او مثل برادر بزرگتر به سعید کمک کرد.
حمزه ارقش درخصوص نقش کریم کاکاحاجی در رشد کشتی‌گیران دزفولی از جمله سعید اسماعیلی عنوان کرد: کریم کاکاحاجی خیلی برای سعید زحمت کشید. خدا شاهد است من هیچ‌وقت نگفتم او نبوده و نقشی نداشته، اتفاقا بیشتر دوست داشتم دیده نشوم و کار کنم، چون وقتی دیده می‌شوی، دشمن هم زیاد پیدا می‌کنی. ۸ سال با کریم کاکاحاجی کار کردم، اما اول من اینجا بودم و او نبود، بعد اردوی تیم‌های ملی بود، آن زمان که رفت، باز هم من بودم و برگشت دزفول. سال ۹۸ رئیس هیئت تازه عوض شده بود و قرار شد بعد از کرونا، سالن را باز کنیم.
وی اضافه کرد: کاکاحاجی به من پیغام داد که آموزش و پرورش گفته شما نمی‌توانید مربی این جا باشید و صرفا می‌توانید به عنوان دوست کنارم باشید. او استخدام آموزش و پرورش بود. من قبول نکردم، گفتم اگر بیایم به عنوان مربی می‌آیم. شما خیلی قابل احترامید و مثل پدرم یا برادرم هستید، اما می‌خواهم مسئولیت داشته باشم و به عنوان دوست نمی‌آیم، عمرم را در کشتی گذاشتم و می‌خواهم نتیجه کارم را ببینم. او هم این را قبول نکرد و گفتم با اجازه کارم را جدا می‌کنم. رئیس هیئت هم این را گفت که این دو مثل برادر بودند ولی حالا می‌خواهند از هم کارشان را جدا کنند، هر کسی می‌خواهد زیر نظر کریم کاکاحاجی تمرین کند و هر کسی هم می‌خواهد به باشگاه ارقش برود.
مربی سازنده کشتی دزفول یادآور شد: اولین نفری که گفتم دوست دارم بروی باشگاه کریم کاکاحاجی، سعید اسماعیلی بود و این را جلوی جمعیت گفتم. به او گفت دوست دارم آنجا تمرین کنی و هر اتفاقی هم افتاد من تا آخرین لحظه کنارت هستم، اما سعید گفت نمی‌روم. من ۵۰ شاگرد داشتم، اما حتی یک نفر هم نرفت و همه پیش من ماندند. بعد از این اتفاق، خیلی‌ها مخالف من شدند. سالن اجاره کردم و روی موزائیک تمرین می‌کردیم. کشتی که درآمد ندارد، من از باشگاه درآمدی نداشتم.
ارقش در پاسخ به این سوال که هزینه‌های زندگی‌اش را چطور تامین می‌کرد، گفت: بنایی می‌کردم. با سعید بنایی می‌رفتیم. ساعت ۱۱ صبح که می‌شد، به سعید می‌گفتم به خانه برود، چون باید تمرین می‌کرد و اگر خیلی خسته می‌شد دیگر نمی‌توانست تمرین کشتی کند. من بیشتر کار می‌کردم، چون خرج زندگی و اجاره و ... داشتم. الان هم بنایی می‌کنم. بیشتر شب‌ها تا دیروقت. آجرکاری را دوست دارم و شاید هم دلیلش بافت شهری ماست. دزفول، به شهر آجر معروف است. من بوی آجر را دوست دارم. با آجر‌ها حرف می‌زنم. برای همین، هر شرایطی که داشته باشم، باز هم این کار را ادامه می‌دهم. جدیدا در دکوراسیون داخل ساختمان هم طرح آجری خیلی استفاده می‌شود، من می‌توانم شب‌ها بعد از تمرین این کار را انجام دهد، حداقل ماهی ۵-۶ شب می‌روم. گاهی از ۲ ظهر تا ۱۰ شب سالن کشتی هستم و شب هم کار آجرکاری‌ام را انجام می‌دهم.
مربی سازنده کشتی دزفول درباره اینکه محمد ناقوسی از چه وقت شاگرد او بوده، تاکید کرد: او ابتدا شاگرد مصطفی قاسمی بود. البته مربی اولش پدر او، عزیز ناقوسی بود که یکی از مربیان بسیار بادانش ایران است. من حسن رنگرز را خیلی قبول دارم، بعد از او، از نظر من پدر محمد جزو بادانش‌ترین‌هاست. محمد ناقوسی زمانی که پیش من آمد، گردنش، کمرش و کتفش خراب بود. حدودا سه سال پیش بود. به او گفتم باید سرباز باشی و تنها به این شکل است که من می‌توانم کمکت کنم. کمرش را عمل کرده بود، او را زیر نظر مربی بدنساز بردیم و زمانی که قرار شد در مسابقات زیر ۲۳ سال جهان کشتی بگیرد، به حسن رنگرز هم گفتم که محمد اول می‌شود.
ارقش درخصوص مصدومیت دست سعید اسماعیلی نیز گفت: انگشت دستش در تمرین آسیب دید، اما الحمدالله رو به بهبود است، اما خبر ندارم شرایطش برای حضور در روسیه چطور است، چون در مسابقات جهانی آلبانی بودم. دو هفته دستش در آتل بود، کادرفنی تیم ملی تصمیم می‌گیرد به لیگ پادوبنی برود یا نرود.
عضو کادرفنی تیم ملی در مسابقات جهانی ۲۰۲۴ آلبانی همچنین به نقش برادرش در کار سازندگی کشتی دزفول عنوان کرد: باید از برادرم محمد هم تشکر کنم، با اینکه مغازه‌دار است، اما بعدازظهر کارش را تعطیل می‌کرد و به کمک من در باشگاه می‌آمد. یک جوری برای سعید و محمد مثل برادر بود و خیلی به آنها کمک می‌کند. یکی از مربیان بادانش شهرمان است. از علیرضا دبیر هم تشکر می‌کنم بابت اتفاقاتی که پیش از المپیک برای سعید رخ داد و برخی می‌گفتند او چند سال محروم می‌شود، اما رئیس فدراسیون که می‌دانست سعید گناهی نکرده، در این جریانات خیلی کمک‌مان کرد. همیشه پاسخگو بود. این مدال در عین حال که لطف خدا شامل حال ما شد و دعای خیر مردم هم پشت سعید بود، اما کمک رئیس فدراسیون هم یکی از مهم‌ترین اتفاقات بود که اجازه نداد سعید اسماعیلی از کشتی دور شود.
