یک سریال فانتزی پرمخاطب کمک بزرگی به حرفه بازیگری پاسکال کرد و از سال ۲۰۱۴، او هم در سینما و هم در تلویزیون فعال بود. به این ترتیب، بررسی بهترین کارهایی که او به‌عنوان یک بازیگر انجام داده است، طبیعتاً به معنای پرداختن به فیلم‌ها و سریال تلویزیونی اوست. بدین ترتیب در ادامه این مطلب شما را با ۱۰ مورد از بهترین فیلم و سریال‌های پدرو پاسکال آشنا خواهیم کرد.
اگرچه پدرو پاسکال در اواسط دهه ۲۰۱۰ به شهرت رسید و به نظر می رسید خیلی سریع به یک نام آشنا در هالیوود تبدیل شده است، واقعیت این است که او سال ها قبل از آن به عنوان یک بازیگر فعال بود. اولین فیلم‌های او به اواخر دهه ۱۹۹۰ برمی‌گردد، قاتل خون‌آشام یکی از سریال‌هایی بود که او به‌عنوان یک کاراکتر با حضور کوتاه در آن ظاهر شد، و بعدها گاهی اوقات در چندین قسمت از یک سریال حضور می یافت، مانند سریال The Good Wife و Lights Out در اوایل دهه ۲۰۱۰.
به گزارش روزیاتو، یک سریال فانتزی پرمخاطب کمک بزرگی به حرفه بازیگری پاسکال کرد و از سال ۲۰۱۴، او هم در سینما و هم در تلویزیون فعال بود. به این ترتیب، بررسی بهترین کارهایی که او به‌عنوان یک بازیگر انجام داده است، طبیعتاً به معنای پرداختن به فیلم‌ها و سریال تلویزیونی اوست. بدین ترتیب در ادامه این مطلب شما را با ۱۰ مورد از بهترین فیلم و سریال های پدرو پاسکال آشنا خواهیم کرد.
مسلماً، Kingsman: The Golden Circle دنباله‌ای نسبتاً مشکل دار است، زیرا در حالی که برخی از امتیازات فیلم اورجینال را در خود دارد، در زمینه‌های دیگر دچار ضعف می‌شود و بر مواردی تاکید دارد که چندان تاثیرگذار نیستند. از نظر فنی این فیلم بیشتر کینگزمنی است، چه خوب باشد و چه بد. این فیلم برخی چیزها را با احتیاط اجرا می کند و در سایر زمینه‌ها ریسک می‌کند و در هر دو حالت، نتیجه را به شانس واگذار می کند.
اما پدرو پاسکال در نقش مکمل خود در اینجا فوق العاده است، و از آنجایی که او یکی از بهترین بخش های فیلم است، Kingsman: The Golden Circle را می توان با احتیاط یکی از بهترین فیلم های او نامید. پاسکال در سکانس‌های اکشن فوق‌العاده فیلم جذاب است و می‌درخشد، بنابراین دایره طلایی ممکن است برای طرفداران این بازیگر ارزش تماشا داشته باشد.
Prospect در مجموع یک فیلم علمی تخیلی بسیار قوی است، مسلما نه بیشتر و نه کمتر. این یکی از فیلم‌هایی است که پدرو پاسکال تا به امروز در آن بازی کرده است، جایی که نقش پدر یک دختر نوجوان را بازی می کند، با داستانی که در آن، این دو به قمری در دوردست سفر می کنند با این هدف که شروع به معدن کاوی زده و مواد کمیابی که آنجا یافت می شود را استخراج کنند.
زمانی که افراد دیگری به دنبال چیزهایی هستند که شخصیت‌های اصلی داستان به دنبالشان می گردند پیچیدگی‌ها به وجود می‌آید، و سپس درگیری، کشمکش‌ها و در نهایت مبارزه برای بقا برخ می دهد. از بسیاری جهات این فیلم ساختار قوی دارد، و می‌توان گفت که Prospect از نظر استانداردهای علمی تخیلی یک فیلم بلاک باستر نیست… اما هر کسی که به دنبال چیزی با روابط شخصی قوی تر و در مقیاس کوچک‌تر است، می‌تواند چیزی از این فیلم به دست بیاورد، فیلمی با بازی های خوب پاسکال و سوفی تاچر که نقش دختر شخصیت او را بازی می کند.
اکثر سینمادوستان اذعان می کنند که جنگ ستارگان در سال ۲۰۱۹ از نظر فیلمی در وضعیت متزلزلی قرار داشت، بنابراین مندالوری حداقل برای مدتی نفس تازه ای به این فرانچایز دمید. این سریال از حماسه اسکای واکر جدا شد (دوباره، حداقل در ابتدا)، و با پرداختن به ماجرای یک شکارچی جایزه بگیری که محاقط بچه ای موسوم به بیبی یودا شود که در نهایت گروگو نام گرفت، یک روایت اپیزودیک و قوی را شکل داد.
فصل اول The Mandalorian به اندازه کافی داستانی جامع داشت که می توانست علاقمندان به این فرانچایز را راضی کند و در عین حال ماجراهای سرگرم کننده و به طور کلی در مقیاس کوچکی را ارائه می کرد. فصل ۲ داستان و ارتباط با دیگر رسانه های جنگ ستارگان را عمیق تر کرد در حالی که به طور کلی تماشایی جذاب و سرگرم کننده را رقم می زد، اما فصل ۳ کمی از نظر کیفیت پایین آمد. همچنین، پدرو پاسکال در این مرحله فقط در استعداد صداپیشگی در داستان حضور دارد (به دلیل تعهد کاراکترش برای حفظ نقابش، به ندرت چهره او را می بینید)، اما او در اوایل سریال چیزهای زیادی را به این شخصیت آورد، و این شخصیت همچنان قوی است، حتی در فصل سوم که کمتر از قبل حضور او را شاهد هستیم.
حتی با وجود کاستی‌هایی که دارد، The Unbearable Weight of Massive Talent جذابیت یک رابطه دوستانه بین نیکلاس کیج و پدرو پاسکال را به دنیا هدیه داد و این بدون شک ارزش خاصی دارد. این یک فیلم با یک فرضیه فریبنده است، جایی که کیج در نقش یک نسخه تخیلی از خودش، و پاسکال در نقش یک تبهکار ثروتمند به نام خاوی گوتیرز که از طرفداران پرشور این نسخه از نیکلاس کیج است.
بنابراین، کیج برای یک جشن تولد به جزیره خاوی سفر می کند که در آن قرار است یک میلیون دلار دستمزد بگیرد اما همه چیز طبق نقشه پیش نمی رود. تا آنجا که به فیلم‌های اکشن کمدی دوستانه مربوط باشد، سنگینی طاقت‌فرسای استعداد فراوان، قلمروی آشنایی را می‌کاود، اما کیج و پاسکال، به‌عنوان یک زوج، همه چیز را به‌طور قابل‌توجهی ارتقا می‌دهند. علاوه بر این، این فیلم یک ادای احترام به نیکولاس کیج و مجموعه آثار التقاطی اوست، بنابراین این فیلم در نهایت ارزشی بیش از کافی برای متقاعد کردن بینندگان به تماشایش دارد.
شاید بهترین بلاک باستر واقعی که پدرو پاسکال تاکنون در آن ظاهر شده است، Gladiator II دنباله ای بر یک شاهکار کلاسیک است که تقریباً یک ربع قرن پیش منتشر شد. با توجه به تعداد شخصیت‌هایی که در آن فیلم مرده‌اند، تنها تعداد معدودی از آنها در گلادیاتور دوم بازگشته‌اند، که باعث می شود ورود شخصیت‌های جدیدی مانند پاسکال، دنزل واشینگتن، جوزف کوئین و فرد هچینگر، همگی در نقاط مختلفی از داستان، ضروری باشد که در مقایسه با شخصیت قهرمان و رازآلود پل مسکال در تضاد باشد.
این یک فیلم فوق العاده نیست، اما همانطور که ریدلی اسکات فیلم های بهتری ساخته است، فیلم های بدتری نیز ساخته است. پاسکال در اینجا واقعاً با توجه به چیزی که به او داده شده است خوب عمل می کند، حتی اگر مسکال و واشنگتن کمی بهتر از او باشند. در بسیاری از مواقع، خیلی روی بازی های تمرکز وجود ندارد. اکشن احتمالاً همان چیزی است که مردم هنگام اقدام به تماشای Gladiator II به دنبال آن هستند، و در آن جبهه، احتمالاً با سرگرمی متوسطی مواجه خواهند شد.
اگرچه اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند به همان سطح محبوبیت فیلم قبلی بری جنکینز، مهتاب، نرسید، اما همچنان بسیار خوب ساخته شده بود و حداقل از نظر جاه‌طلبی، گامی رو به جلو برای این کارگردان بود. این فیلم داستان دقیق تر و پیچیده‌تری داشت و عاشقانه و درام متعادل‌تر بود، به‌طور واضح‌تری درباره برخی مسائل اجتماعی اظهارنظر می‌کرد، در حالی که Moonlight مستقیم تر صحبت می کرد و عمدتاً به عنوان فیلمی در مورد دوران بلوغ قابل تعریف بود.
اگر چه پدرو پاسکال حضور بلندی در داستان Beale Street Could Talk ندارد، اگر به دنبال یک نقش خوب از او هستید، پاسکال در اینجا از یک نقش کوچک و در عین حال به یاد ماندنی نهایت استفاده را می‌کند. مطمئناً، او بخش کوچکی از چیزی است که اگر خیابان بیل می توانست حرف بزند را بسیار جذاب می کند، اما صحنه او مقدار خوبی کیفیت را به فیلم اضافه می کند و، علیرغم حضور کوتاهش روی صفحه نمایش، پاسکال همچنان با مقدار کمی زمان که در اختیار دارد می درخشد.
آهای، اگر مندالوری ارزش آن را دارد که به عنوان یک فیلم مهم با حضور پدرو پاسکال در نظر گرفته شود، علیرغم اینکه بیشتر صداپیشگی اوست، پس نقش های صداپیشگی برای فیلم های انیمیشن نیز ارزش بررسی را دارند. پاسکال در انیمیشن ربات وحشی حضوری قوی دارد که اگرچه از جهات متعدد فیلم بسیار خوبی است، اما بیشتر به دلیل قدرت صداپیشگان خود برجسته است.
لوپیتا نیونگو در نقش شخصیت ربات قهرمان داستان که در جزیره ای پر از حیواناتی که به نظر می رسد در برابر کمکی که او می خواهد ارائه دهد مقاومت می کنند سرگردان شده است، بسیار برجسته است، اما پاسکال در نقش روباهی به نام فینک نیز خوب است و در این نقش صرفاً صداپیشگی غرق می شود، به شکلی که در ابتدا اصلاً واضح نیست که پدرو پاسکال حتی بخشی از فیلم است. کاریزمای او به عنوان یک بازیگر حتی در این انیمیشن نیز می درخشد، در حالی که او و دیگر صداپیشگان، مکمل جلوه های بصری زیبا، موسیقی هیجان انگیز و داستان ساده و در عین حال تاثیرگذار احساسی درباره تعلق، پذیرش و یافتن هدف در زندگی هستند.
به عنوان احتمالاً دومین نقش آفرینی بزرگ این بازیگر، نارکوز نشان داد که پدرو پاسکال فقط یک بازیگر با تنها یک نقش آفرینی قوی اما کوتاه نیست و آنچه را که برای ماندن طولانی مدت در یک داستان لازم است در اختیار دارد. Narcos از جمله سریال های اورجینال اولیه نتفلیکس بود که در زمان اکران کاملاً جسورانه و متفاوت احساس می‌شد، سریالی که در ابتدا در مورد درگیری بین پابلو اسکوبار و نیروهای مبارزه با قاچاق مواد مخدر ایالات متحده بود، اما هرچه پیش می‌رفت دامنه آن کمی بیشتر می‌شد.
شاید این توانایی را نداشت که به چیزی بزرگ تبدیل شود تا The Wire بعدی باشد، اما بسیاری از Narcos تا آنجا که به سریال های جنایی/درام در میان باشد، به عنوان سریالی قوی و جذاب یاد می کنند. پاسکال نقش خاویر پنیا مامور واقعی DEA را بازی می کند و به طور قابل توجهی در کل این سریال اورجینال حضوری ثابت دارد و یکی از معدود بازیگرانی بود که در هر سه فصل حضور داشت و تنها بازیگری بود که در تمام ۳۰ قسمت دیده شد.
در حال حاضر با توجه به اینکه تا سال ۲۰۲۴، تنها یک فصل از آن پخش شده است، The Last of Us با احتیاط مورد ستایش قرار می گیرد و کاملاً غیرمعمول نیست که سریال ها در فصول بعدی از چشم بینندگان و منتقدان بیفتند. پس از اولین بازی این مجموعه، منبع اصلی با واکنش های متفاوتی مواجه شده بود، بنابراین این سریال تلویزیونی ممکن است همان مسیر را طی کند. برخی ممکن است عاشق جایی باشند که داستان می رود، برخی ممکن است نه. شاید این ناامید کننده باشد. اما چیزی که می توان گفت این است که فصل اول آخرین بازمانده از ما فوق العاده بود.
این یکی از بهترین اقتباس‌های بازی‌های ویدیویی موجود است، و مطمئناً تا آنجا که بحث سریال های زامبی محور در میان باشد سریال باکیفیتی است. این سریال پیچش جدیدی در ژانر بقا ایجاد می کند و به عنوان یک درام متمرکز بر شخصیت، با محوریت جوئل (پدرو پاسکال) و الی (بلا رمزی)، بسیار خوب عمل می کند، هر چند بازی های قوی هر دو بازیگر نیز نقش مهمی در این کیفیت کلی دارد. در فصل اول سریال The Last of Us اخلاق، تنش و وسعت فضای داستانی و بصری وجود دارد. مطمئناً در این سریال از همه چیز به اندازه کافی وجود دارد، تا جایی که می توان آن را یکی از بهترین تولیدات دنیای سرگرمی دانست که پاسکال در آن حضور داشته است.
پدرو پاسکال بر خلاف نارکوز، جایی که او پرمخاطب ترین بازیگر بود، تنها در چند قسمت منتخب از سریال بازی تاج و تخت حضور داشت، اما بدون توجه به این موضوع، تاثیری ماندگار روی داستان، سریال و مخاطبان از خود بر جای گذاشت. پس از حدود یک دهه و نیم حضور در قسمت‌های عجیب و غریب از سریال های شبکه‌های مختلف، اینجا و آنجا، نقش پاسکال در فصل چهارم بازی تاج و تخت به سرعت او را به شخصیتی محبوب تبدیل کرد. مطمئناً، او یکی از بهترین شخصیت‌های فرعی مجموعه کتاب های مارتین را بازی می کرد، اما به تصویر کشیدن عادلانه شخصیتی مانند اوبرین مارتل هرگز آسان نبود.
پاسکال نه تنها این عدالت را در حق شخصیت اوبرین مارتل اجرا کرد، بلکه احتمالاً نسخه سریالی اوبرین حتی بیشتر از نسخه کتابی تأثیرگذار بود و این تا حد زیادی به لطف پدرو پاسکال رخ داد. بازی تاج و تخت، در بهترین شرایط خود، یک سریال درام عالی بود که به طور قابل‌توجهی فرصتی فوق العاده برای تبدیل کردن برخی بازیگران نقش های کوتاه به ستارگان آینده دنیای سرگرمی فراهم کرد، اما تعداد کمی از آنها به‌طور اساسی – و با تعداد اپیزودهای اندکی که در آن ها حضور داشت – پاسکال نیز یکی از این بازیگران بود، و این باعث می‌شود که اوبرین مارتل بهترین نقش او تاکنون، و بهترین فیلم/سریالی باشد که پدرو پاسکال تا به امروز در آن نقش آفرینی کرده است.
