نبرد پرسپولیس و الشرطه یکی از آن مسابقاتی بود که تا سال‌ها می‌توان به آن اشاره کرد و چرخش روزگار را با مرور اتفاقات آن به یاد آورد.
۱۴ آذرماه سال گذشته بود که پرسپولیس در آخرین بازی لیگ قهرمانان آسیا در ورزشگاه آزادی به مصاف الدحیل قطر رفت. شاگردان یحیی گل‌محمدی برای صعود به مرحله بعدی مسابقات چاره‌ای جز کسب پیروزی نداشتند. بازی در نیمه دوم با تساوی ۱-۱ دنبال می‌شد و سرانجام حملات پردامنه سرخ‌پوشان در ورزشگاهی که هواداران زیادی در آن حضور پیدا کرده بودند و در پایان نیمه اول به سرمربی خود بطری هم زده بودند، به یک پنالتی منجر شد. گیورگی گولسیانی مطمئن‌ترین بازیکن پرسپولیس برای زدن این پنالتی حساس و نفس‌گیر بود. این مدافع گرجستانی پشت توپ ایستاد و موفق به فریب دروازه‌بان حریف هم شد، اما ضربه‌اش به تیرک افقی دروازه برخورد کرد!
۲ دقیقه بعد در حالی که افسوس و حسرت بزرگی در دل تمام پرسپولیسی‌ها پس از هدر رفتن این پنالتی جای گرفته بود، گولسیانی هنوز به خودش نیامده بود که در کورس سختی با مایکل اولونگا، مهاجم خطرناک و آماده الدحیل قرار گرفت. روز روزِ او نبود. پس در این دوئل هم زمین خورد. چند ثانیه گولسیانی با ناامیدی گل دوم را تماشا کرد.
با پایان مسابقه وقتی بازیکنان پرسپولیس از میکسدزون ورزشگاه آزادی عبور می‌کردند، گولسیانی با وجود اینکه لحظات وحشتناکی را تجربه کرده بود، مقابل خبرنگاران ایستاد و گفت: «اول از همه می‌خواهم از هم‌تیمی‌هایم و هواداران عذرخواهی کنم. این اتفاقات در فوتبال رخ می‌دهد. برخی اوقات شما قهرمانید، برخی اوقات نه، قهرمان نیستی. من بسیار ناراحت و ناامیدم. در ۷ سال گذشته در ایران تا این حد ناراحت و ناامید نبوده‌ام. نمی‌دانم چه باید بگویم. فقط عذر می‌خواهم».
۱۴ آذرماه ۱۴۰۲ بی‌شک تلخ‌ترین روز دوران حرفه‌ای گولسیانی در فوتبال ایران به شمار می‌رود. او، اما چند ماه بعد با زدن گل قهرمانی پرسپولیس بار دیگر ارزش و اهمیت خود را به رخ کشید و با موفقیتی چشم‌گیر به جام ملت‌های اروپا رفت.
با این‌حال حسرت ناکامی در لیگ قهرمانان آسیا به دل پرسپولیسی‌ها و بازیکن گرجستانی مانده بود. باخت سرخ‌پوشان در ششمین هفته لیگ نخبگان در ورزشگاه حمد بن جاسم قطر می‌توانست شروع یک بحران بزرگ برای پرسپولیس و گاریدو سرمربی اسپانیایی‌اش باشد. اما طی چند دقیقه ورق برگشت و پرسپولیس در روزی که نتوانسته نمایش منسجمی داشته باشد، برنده مسابقه لقب گرفت. عجیب اینکه قهرمان داستان این پیروزی دراماتیک و جنون‌آمیز کسی نبود جز گیورگی گولسیانی.
در دقیقه (۸+۹۰)، پرسپولیس در حالی‌که بازی نفس‌گیر برابر الشرطه با تساوی ۱-۱ دنبال می‌شد و برای زدن گل برتری تمام تلاشش را به کار گرفته بود، یک پنالتی به حریف داد که محمود المواس بازیکن سوری زمین ضربه خود را به تیرک زد. توپ پس از برخورد به پاشنه تیرک عمودی دروازه از روی خط عبور کرد تا این فرصت ویژه از دست برود. باورکردنی نبود، اما چند دقیقه بعد پرسپولیس موفق شد از حریف پنالتی بگیرد. زدن این پنالتی اصلا کار ساده‌ای نبود، اما گولسیانی جرات کرد و پشت پنالتی ایستاد. این‌بار قرار نبود ماجرا‌های بازی با الدحیل تکرار شود و گیورگی گولسیانی به مانند همیشه با اعتماد به نفس بالا و خونسرد پشت توپ ایستاد. چند ثانیه بعد توپ آرام، زمینی، برخلاف جهت دروازه‌بان الشرطه و بدون اینکه زاویه زیادی داشته باشد، به تور دروازه چسبید، تا گولسیانی دوباره مرد اول یک موفقیت بزرگ در پرسپولیس لقب بگیرد.
ماجرای زندگی همیشه و در تمام دوران‌ها برای همه همین بوده است. همه ما گاهی قهرمان زندگی خود و دیگران می‌شویم و گاهی همه چیز به بدترین شکل ممکن پیش می‌رود. اما نه حال خوب و نه حال بد، نه قهرمان بودن و نه ناامید شدن، هیچ‌کدام‌شان پایدار نیستند. این قاعده زندگی و بقا در این کره خاکی است، که ۱۴ آذرماه ۱۴۰۲ و ۳۶۳ روز پس از ماجرا‌های بازی الدحیل، گیورگی گولسیانی مدافع گرجستانی پرسپولیس به بهترین شکل بالا و پایین بودن روزگار را با تمام وجودش لمس کرد.
منبع: فوتبال ۳۶۰
