این هفته می‌توانید شاهد بارش شهابی «جوزایی» باشید که یکی از بزرگ‌ترین و دیدنی‌ترین بارش‌های شهابی سالانه محسوب می‌شود.
طوفان شهابی بزرگ سال ۱۸۳۳ از به‌یادماندنی‌ترین پدیده‌های نجومی تاریخ معاصر است که هزاران نفر در سراسر شرق آمریکای شمالی را مسحور خود کرد. این رویداد شگفت‌انگیز که ساعات پیش از طلوع خورشید در ۱۳ نوامبر رخ داد، آسمان را با بارانی از شهاب‌ها روشن کرد. تعداد شهاب‌های مشاهده‌شده در آن شب به حدود ۱۰۰ هزار شهاب می‌رسید.
به گزارش دیجیاتو، آن زمان، بسیاری از مردم، ازجمله «آبراهام لینکلن» جوان، شاهد آسمانی بودند که با شهاب‌هایی درخشان بمباران می‌شد. به نظر می‌رسید شهاب‌ها از صورت فلکی شیر (اسد) سرازیر می‌شوند.
تصویر ناسا نسخه دیجیتالی شده‌ای از حکاکی چوبی است که خود براساس نقاشی الهام‌گرفته از روایتی دست‌اول خلق شده است.
امروز می‌دانیم این طوفان شهابی بزرگ به‌دلیل عبور زمین از بخشی متراکم از رد گردوغبار باقی‌مانده از دنباله‌دار «تمپل-تاتل» (Tempel-Tuttle) رخ داده است. این دنباله‌دار با دوره تناوبی حدود ۳۳ سال به دور خورشید می‌چرخد و جریان‌هایی از ذرات ریز یخی و گردوغبار را در مسیر خود باقی می‌گذارد.
زمین نوامبر هر سال از این جریان گردوغبار عبور می‌کند و بارش شهابی سالانه «اسدی» (Leonid) را ایجاد می‌کند. شدت بارش‌های شهابی امروزی به‌ندرت به‌اندازه طوفان ۱۸۳۳ می‌رسد، اما بازهم زیبایی خاصی دارد.
علاوه‌براین، در هفته پیش‌رو بارش شهابی «جوزایی» رخ می‌دهد که یکی از بزرگ‌ترین و دیدنی‌ترین بارش‌های شهابی سالانه است، اما سال ۱۴۰۳ مشاهده آن از ایران به‌علت وجود نور مزاحم ماه تقریبا غیرممکن است.
برخلاف بارش اسدی که منبع آن دنباله‌دار است، منشأ این شهاب‌باران بقایای سیارکی به نام «۳۲۰۰ فایتون» است.
بارش شهابی جوزایی معمولاً از ۲۲ تا ۲۴ آذرماه به اوج خود می‌رسد. در حالت کلی، برای دیدن این مهمانان آسمانی، بهتر است شب اوج بارش و ساعات بین نیمه‌شب تا سپیده‌دم که آسمان تاریک‌تر است و شهاب‌ها بهتر دیده می‌شوند، به مکانی عاری از آلودگی نوری بروید و به‌سمت صورت فلکی دوپیکر نگاه کنید که کانون تابش این بارش است. این صورت فلکی نزدیک صورت فلکی شکارچی (Orion) و در شرق آسمان قرار دارد.
