پرسپولیس دوشنبه یک بازی بسیار دشوار دیگر در اصفهان برابر سپاهان دارد؛ مسابقه‌ای که اگر سرخ‌پوشان از آن بازنده بیرون نیایند، با توجه به برنامه مسابقات باقی‌مانده می‌توانند نیم‌نگاهی به قهرمانی نیم‌فصل داشته باشند.
پرسپولیس دیدار معوقه‌اش در انزلی را با نتیجه ۲بریک برد تا سه امتیاز ارزشمند به حساب این تیم واریز شود و سرخ‌پوشان بیش از این از کورس قهرمانی عقب نیفتند. ملوان ابتدا در این بازی با یک گل از پرسپولیس پیش افتاد، اما شاگردان گاریدو در ادامه دو گل به ثمر رساندند و یکی از سخت‌ترین مسابقات فصل‌شان را برابر ملوان آماده و قبراق با پیروزی پشت سر گذاشتند. پرسپولیس دوشنبه یک بازی بسیار دشوار دیگر در اصفهان برابر سپاهان دارد؛ مسابقه‌ای که اگر سرخ‌پوشان از آن بازنده بیرون نیایند، با توجه به برنامه مسابقات باقی‌مانده می‌توانند نیم‌نگاهی به قهرمانی نیم‌فصل داشته باشند.
در مورد مسائل فنی پرسپولیس خیلی می‌شود حرف زد، اما نکته مهمی که در این مطلب می‌خواهیم به آن اشاره کنیم، میانگین سنی بسیار بالای سرخ‌پوشان است. میانگین سنی ترکیب اصلی که گاریدو در مسابقه با ملوان به زمین فرستاد، ۳۰ سال و ۹ ماه بود؛ یعنی چیزی حدود ۳۱ سال که ندید می‌شود گفت در زمره پیرترین تیم‌های حرفه‌ای باشگاهی در جهان قرار می‌گیرد. در این ترکیب ۸ بازیکن بالای ۳۰ سال حضور داشتند و تنها ۳ بازیکن زیر ۳۰ به میدان رفتند؛ الکسیس گوندوز ۲۸ ساله، محمد خدابنده‌لو ۲۵ ساله و البته اوستون اورونوف ۲۳ ساله. تازه همین‌ها هم بازیکنان تیم‌های پایه پرسپولیس نیستند. گوندوز که دروازه‌بان است و فاکتور سن در مورد او ملاک چندان مهمی نیست، اورونوف هم خرید خوب باشگاه در زمستان گذشته بوده و احتمال جدایی‌اش چشمگیر است و فقط می‌شود از خدابنده‌لو به عنوان یکی از خرید‌های جوان‌تر سرخ‌پوشان نام برد که در عمل هم کیفیت خوبی داشته و طی چند هفته اخیر در ترکیب اصلی به میدان رفته است.
اگرچه کل فوتبال ایران و از جمله تیم ملی به عنوان نماد اصلی این حوزه با مشکل سالخوردگی مواجه است، اما این ضعف در پرسپولیس بسیار شدیدتر به نظر می‌رسد. حقیقت آن است که پرافتخارترین و موفق‌ترین تیم یک دهه گذشته فوتبال ایران، به موازات فتح جام‌های مختلف، به معنای واقعی کلمه «مصرف» شده و کسی ریسک سرمایه‌گذاری و پوست‌اندازی در آن را به جان نخریده است. در تمام طول این سال‌ها شاید فقط یک پدیده متوسط به بالا در پرسپولیس به فوتبال ایران معرفی شد که او هم محمد عمری بود و امروز به عنوان بازیکن سرباز در ملوان توپ می‌زند. مدت‌هاست که خیلی از این نفرات در کنار هم به میدان می‌روند و قطعا در یکی، دو سال آینده شاهد بازنشستگی امثال وحید امیری، سروش رفیعی، گولسیانی، مسعود ریگی، عیسی آل‌کثیر و... خواهیم بود. از مدت‌ها قبل باید برای رویارویی با این مشکل برنامه‌ریزی صورت می‌گرفت که نگرفت. هوادار عجول و کم‌طاقت و مربیان نتیجه‌گرا، کار را به جایی رساندند که مطمئنیم ترکیب اصلی دو فصل بعد پرسپولیس پر از چهره‌های غریبه خواهد بود، اما مطمئن نیستیم آن تیم جدید، لزوما همین کیفیت را داشته باشد.
دوره دوم مربیگری علی دایی در پرسپولیس در لیگ‌های سیزدهم و چهاردهم (سال ۹۲ و ۹۳) از نظر نتیجه‌گیری و حتی طراوت و کیفیت بازی چندان فوق‌العاده نبود، هرچند یک نایب‌قهرمانی برای پرسپولیس به همراه آورد. مهم‌تر از آن، اما تزریق برخی کشف‌های خود شهریار به تیم بود که تا سال‌های طولانی به این تیم و شاید حتی فوتبال ایران کمک کردند؛ نفراتی همچون مهدی طارمی و احمد نوراللهی و حتی امید عالیشاه که پیش از آن پرسپولیسی شده بود. پرسش اینجاست که آیا مربیان بعدی تیم توانستند همین مسیر را ادامه بدهند و تا این حد اهل ریسک بودند؟ با وجود همه موفقیت‌های آنها و تیم در این مدت، این نقص وجود داشت و ممکن است در آینده به‌شدت علیه پرسپولیس تمام شود.
