ملی‌پوش والیبال آلمان، آنتون برمه، با فلج شدن نیمی از صورت و مبارزه با بیماری دردناک نورالژی عصب سه قلو، به یکی از سخت‌ترین چالش‌های زندگی‌اش غلبه کرد. پشتکار او نه تنها به بازگشت به تیم ملی، بلکه به درخشش در المپیک پاریس انجامید.
ملی‌پوش والیبال آلمان در حالی به المپیک رسید که درگیر یکی از شدیدترین درد‌های شناخته شده توسط بشر بود!
به گزارش تسنیم، داستان بیماری «آنتون بِرِمه» همه چیز بود جز یک اتفاق معمولی! ملی‌پوش والیبال آلمان، یک روز صبح از خواب بیدار و متوجه شد نیمی از صورتش فلج شده است. او شب قبل هیچ احساس درد یا مشکلی نداشت، اما ناگهان با درد و بیماری عجیبی رو‌به‌رو شد.
پزشکان بعداً تشخیص دادند که او مبتلا به «نورالژی عصب سه قلو» است. این بیماری باعث درد شدید در چشم‌ها، دندان‌ها، فک‌ها، پیشانی، بینی و ... می‌شود. این درد اغلب فقط در یک سمت صورت (چپ یا راست) اتفاق می‌افتاد و از شدیدترین درد‌های شناخته شده توسط بشر است.
آغاز مبارزه برمه برای تقابل با این بیماری عجیب، خیلی دور از خانه و در طول یک تورنمنت والیبال در فیلیپین آغاز شد. سفر به بیمارستان طاقت‌فرسا بود و به دلیل خاطراتی که نمی‌توانست فراموش کند، بدتر هم شد. دنیای اطراف او کم‌کم تغییر کرد. صدا‌های ساده در زمین، فریاد‌های هم تیمی‌ها و ضربه توپ به طرز غیرقابل تحملی بلند به نظر می‌رسید؛ انگار کسی صدا را ۶ برابر کرده بود!
برمه که مصمم به مبارزه بود، روزانه در مقابل آینه تمرین کرد تا ماهیچه‌های صورت خود را تقویت کند. احتمال شدت گرفتن بیماری وجود داشت، اما تسلیم و توقف، هرگز جزو گزینه‌های این بازیکن نبود. او به تلاش ادامه داد، حتی در شرایطی که این بیماری دردآور او را از نظر جسمی و روحی محک می‌زد.
پشتکار او بی پاداش نبود. با وجود رقابت شدید، سرمربی تیم ملی آلمان به او اعتماد کرد تا به تیم ملی بازگردد. این باور و این بازگشت، نقطه عطفی در زندگی برمه بود. او نه تنها به تیم ملی برگشت، بلکه با حضور در المپیک پاریس، عملکرد درخشانی داشت که آرزوی او بود.
این اولین باری نبود که این بازیکن باید بر سختی‌ها غلبه می‌کرد. مصدومیت شدید زانو در سال ۲۰۲۲ او را تقریباً یک سال دور از میادین نگه داشت و تا مرز بازنشستگی پیش برد، اما حمایت خانواده و عزم درونی، او را به دنیار حرفه‌ای و قهرمانی برگرداند.
بازگشت آنتون برمه به زمین والیبال، گواهی بر قدرت او به عنوان یک ورزشکار نیست، بلکه نشان از مبارزه تزلزل ناپذیرش برای بازپس‌گیری چیزی است که واقعا دوست دارد.
