آوینی

پیکر نادر طالب زاده، مجری، مستندساز و تهیه کننده تلویزیون صبح یکشنبه (۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱) از مقابل مسجد بلال سازمان صدا و سیما تشییع و جهت خاکسپاری به بهشت زهرا (س) منتقل شد.

برای راضی کردن حاتمی‌کیا به صحبت درباره آوینی ، هم این را گفتم، هم اینکه؛ «راستش آقاابراهیم! خسته شدیم از حرف‌های تکراری درباره شهید آوینی ... از دعواها و ادعاهای تکراری... و از تکرار این جمله که آوینی مرد خوبی بود که عصبانی نمی‌شد!» با این همه، اعتراف می‌کنم بیش از کم و کیف اصرار من، این دل تنگ خود حاتمی‌کیا بود که قفل این سکوت چند ساله را شکست.

یک مناظره جنجالی. فراستی و زیباکلام روبروی هم نشستند تا از آوینی صحبت کنند، اما ماجرا به بحث درباره ویژگی‌های شخصی‌شان کشیده شد.

آه یاران! اگر در این دنیای وارونه، رسم مردانگی این است که سر بریده مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند... بگذار اینچنین باشد. این دنیا و این سر ما!

در سنه چهل و نهم هجرت، ‌هنگام شهادت امام حسن مجتبی، ‌دیگر رویای صادقه پیامبر صدق به تمامی تعبیر یافته بود و منبر رسول خدا، یعنی کرسی خلافت انسان کامل، اریکه‌ای بود که بوزینگان بر آن بالا و پایین می‌رفتند. روز بعثت به شام هزار ماهه سلطنت بنی امیه پایان می‌گرفت و غشوه تاریک شب، پهنه‌ای بود تا نور اختران امامت را ظاهر کند، و این است رسم جهان: روز به شب می‌رسد و شب به روز. آه از سرخی شفقی که روز را به شب می‌رساند!