روستای ابیانه

ابیانه از معدود روستا‌های ایران است که مردم بومی همچنان پوشش سنتی خود را بر تن می‌کنند و آن را حفظ کرده‌اند. رنگ سرخ ساختمان‌های کهن روستا که در شیب دامنه خاکستری کوه قرار گرفته‌اند، جذابیتی دو چندان به ابیانه بخشیده‌اند. هوای پاییزی روستای تاریخی ابیانه گویی با معماران خانه‌های این روستا همگام شده و بر درختان نیز رنگ سرخ می‌زند و جذابیت گردشگری آن در این فصل چند برابر می‌شود. طبیعت زیبا، معماری اعجاب‌آور، مردمانی خوش لباس و خنکای سرما که در کوچه‌های ابیانه آن را لمس و تجربه خواهید کرد، سفری خاطره انگیز را رقم خواهد زد.

با فرا رسیدن فصل بهار و ماه اردیبهشت یکی از مقاصد اصلی گردشگران برای سفر، روستای تاریخی "ابیانه" در دل کرکس کوه اصفهان است. روستایی باپیشینهٔ چهار هزار و پانصد ساله و جمعیت کمی بیشتر از سیصد نفر که در این ماه، میزبان هزاران گردشگر داخلی و خارجی است.

در روز‌های نخست بهمن ۱۳۴۶ محمد دهقانی و اصغر گلی‌زاده دو تن از خبرنگاران مجله‌ی «زن روز» برای تهیه‌ی گزارش یک دهکده‌ی پیش‌رو را انتخاب و به آن سفر کردند.

قدمت «نخل‌گردانی» روستای ابیانه از توابع شهرستان نطنز استان اصفهان را تا ۹۰۰ سال تخمین زده‌اند. برخی پژوهشگران می‌گویند این مراسم از دوره صفویه رواج یافت و برخی معتقدند باقی‌ماندۀ یک سنت قدیمی با ریشه تاریخی شبیه آئین سوگ سیاوش است. این مراسم در تاسوعا و عاشورا برگزار می‌شود و به‌جز محلی‌ها، گردشگران را هم از شهرهای دیگر به سمت خود می‌کشاند. نخل‌نشینی و حمل و هدایت آن، منحصر به طایفه‌های معینی از محله‌های ابیانه است و به صورت موروثی این وظیفه منتقل می‌شود. این آئین، تشییع نمادین پیکر امام حسین (ع) است و در مسیر حرکتش، برخی زنان زیورآلاتی را به عنوان نذر امام به آن وصل می‌کنند.