پس از پایان اصلاحات ارضی در ابتدای دهه۴۰ و بر هم خوردن نظام زراعتی، سیلی از آوارگان روستایی و بهویژه آنهایی که تکهزمینی گیرشان نیامده بود، به امید زندگی بهتر به سوی شهرهای بزرگ سرازیر شدند، عمده بارانداز این فقرا اَبَر شهر تهران بود. شهری درندشت که کسی، کسی را نمیشناخت و آنچنان گسترده و وسیع بود که در هر دره و کوه و کمر آن میشد آلونکی و زاغهای بنا کرد.