انگار همین دیروز بود!

به گزارش سینماپرس، احمدرضا درویش به مناسبت زادروز پدر گرافیک ایران یادداشتی را منتشر کرد که در متن زیر می خوانید:
 
ایران در خردادِ هفتاد و شش، دو رئیس جمهور داشت. یکی در پایانِ روزهایِ مسئولیت و دیگری در انتظارِ حکمِ تنفیذ.
آسمانِ ایران رنگِ دیگری داشت.
انگار همین دیروز بود!
هیئت مدیره خانه سینما در تصمیمی برق آسا، برگزاریِ اولین جشنِ سینمایِ ایران را تصویب کرده بود. جشنی در قواره سینمایِ ملی ایران. جشنی با حضورِ دو رئیسِ جمهور، جشنی رقابتی که جوایزِ آن توسطِ سینماگران، داوری و اهداء شود، جشنی که در آن، سینماگران میزبان و مسئولان، میهمان باشند.
 
در آن روزهایِ اوج و موج، مسئولیتِ  برگزاریِ اولین جشنِ سینمایِ ایران بر عهده مدیر عاملِ خانه سینما قرار گرفت. زمان بسیار کم بود. در آن روزها نه از تلفنِ همراه خبری بود، نه از اینترنت و نه حتا از بودجه! برایِ پرداختِ هزینه قبضِ آب و برق خانه سینماگران! خانه سینما در تحریم بود.
 ...
در آن تنگنایِ  بیم و التهاب و امید، در خلوتِ نیمه شبی در ساختمانِ شماره بیست و نه خیابانِ سمنان، چشمانم به صفحه سربرگِ خانه سینما خیره ماند. صفحه سفید چیزی کم داشت!  این سوال تا صبح، خواب را از سرم ربود: ... مگر ممکن است تشکیلاتی صنفی، بی آرم و نشانه، اعتبار سینمای ایران را نمایندگی و جشنِ بزرگِ سینما را برگزار کند؟
 ...
او را در طولِ سالهایِ پس از انقلاب، چهار بار ملاقات کردم. یک بار در دورانِ جنگ در دفترِ کارش، به بهانه منتشر شدن دوره پنج جلدی کتابِ عکس‌های جنگ که او طراحی جلد و صفحه های آن را انجام داده بود. دو بار و در دو دوره پیاپی در بینال ِ نقاشیِ کتابِ کودکان، که او  داور  بود و من میهمان و یک بار در دفترِ انتشارات ِ دوستی مشترک، به صرف ناهار و گفتگو.

 او بنیانگذارِ رشته گرافیک در دانشگاه، طراح و گرافیست کتاب، مجلات، پوستر، تاتر و سینما، مولف و مدرس دانشگاه،  موسس و رئیسِ انجمن گرافیک ایران و برنده یِ دهها جایزه از مجامعِ داخلی و خارجی بود.

آرمها و نشانه های شهرداری تهران، شهرداری اصفهان، شرکت سایپا، موسسه استاندارد، دانشگاه علوم پزشکی، سازمان چای کشور، شرکت فولاد، انجمن معماران و شهرسازان، سازمان آتش نشانی کشور، شرکت ایران خودرو  و دهها نمونه دیگر، نشانه ها و یادگارهای کسی ست که سُلوکَش، اخلاق و مهربانی و سُکوتش  سـرشـار از ناگفته ها بود.

او با دو چشمِ نـافـذ، در قابِ آن چهره اساطیری، تجربه، شعر و شعور را با سکوت درآمیخته بود. انگار نه انگار، اثرِ سرِ انگشتانِ او بر جای جایِ زندگیِ همه ایرانیان نقش بسته بود.
او مرتضی ممیز بود.
 
 ...
از پیشنهادِ نامِ مرتضی ممیز برای طراحی آرم و نشانه خانه سینما تا آماده شدن آن، دو سه روز بیشتر طول نکشید.

وقتی پوشه طرح و ماکتِ نشانه خانه سینما در جمعِ هیئت مدیره گشوده شد، خانه سینما رنگِ دیگری گرفت.

ترکیبِ روحِ معماری ایرانی، هنرِ مدرنِ سینما و نامِ خانه سینما، در فرمی بغایت ساده و در اوجِ تابندگی، به چشمانِ دوستدارانِ سینمایِ نجیبِ ایران پرتو افکنده بود.
 
انگار همین دیروز بود!
نام و یادش گرامی باد.