حسین قربانزاده در روزنامه همشهری نوشت:
در آموزش زبان انگلیسی معمولا استادان معتقدند اگر فارسی فكر كنی و انگلیسی سخن بگویی نمی‌توانی خوب انگلیسی حرف بزنی و حالا این حال‌وهوای این‌روزهای رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از كشور است؛ درست است كه فارسی حرف می‌زنند اما چون انگلیسی و آمریكایی فكر می‌كنند هرچند در ظاهر، شعار آزادی بیان آنها گوش فلك را كر می‌كند اما در عمل و در بسیاری از رویدادها ازجمله همین اجلاس اخیر دست آنها رو می‌شود.
صرف‌نظر از رویكرد این رسانه‌ها به این موضوع كه طبیعی است چه قضاوتی در این‌باره دارند و نباید توقع نابجایی از این رسانه‌هایی كه انگلیسی و آمریكایی می‌اندیشند و فارسی حرف می‌زنند داشت اما همین تناقض باعث می‌شود كه دم خروس اعمال سیاست‌های انگلیسی و آمریكایی در این رسانه‌ها به‌رغم قسم حضرت عباس حرفه‌ای‌گری آنها در برخی رویدادها مثل اجلاس اخیر تهران بیرون بزند.
شبكه بی‌بی‌سی فارسی كه در این زمینه ادعای بیشتر و ید طولایی دارد، همواره سعی می‌كند ویتريني كاملا حرفه‌ای از فضای كار رسانه‌ای خود به نمایش بگذارد و به انواع و اقسام ابزارها از پخش خبر منفی علیه خود تا انعكاس نظرات متفاوت مخاطبان و شعارهای فریبنده و... متوسل می‌شود. این رسانه كه اخیرا با راه‌اندازی برنامه‌اي اختصاصی در نقد خود سعی دارد پرستیژ بی‌طرفی و رعایت ارزش‌های خبری را در چشم مخاطب فرو كند و در بسیاری موارد با انتشار برخی اخبار منفی علیه خود تلاش می‌كند آستانه بالای تحمل خود را تظاهر كند، این‌روزها سخت درگیر ممیزی ارزش‌های خبری بود.
رسانه‌ای كه هر رویداد حتی جزئی مرتبط با فارسی‌زبانان از برگزاری نمایشگاه مد لباس در افغانستان تا جزئیات حوادث ایالت بدخشان تاجیكستان را منتشر می‌كند و در برخی موارد بسیاری رویدادهای بین‌المللی مثل مراسم، جشنواره‌ها و نمایشگاه‌های هنری و... را به‌طور مستقیم پخش می‌كند و حتی برنامه‌های عادی خود را به این دلیل قطع می‌كند (مثلا ساعت‌ها به پخش مراسم عروسی نوه ملكه انگلیس و جزئیات چگونگی طراحی لباس عروس مي‌پردازد) در روزهای گذشته كه بزرگ‌ترین هم‌اندیشی كشورهای جهان بعد از مجمع عمومی سازمان ملل در تهران برگزار شد، به سانسور گسترده اخبار متعدد و متنوع این اجلاس پرداخت و با پخش اخبار كوتاه در این‌باره روی همه مدعیان رعایت اصول حرفه‌ای رسانه‌ها را سفید كرد!
به‌راستی آیا اجلاس تهران به اندازه یك‌دهم عروسی نوه ملكه انگلیس ارزش خبری نداشت؟ چگونه است كه اگر بان‌كی‌مون كه هیچ، حتی منشی دبیرخانه كمیسیون پناهندگان سازمان ملل متحد در حاشیه نشستی در ماداگاسگار از پرونده هسته‌ای ایران یا زندانیان سیاسی یا... حرفی بزند با تلفن و اسكایپ و... اگر در اعماق اقیانوس اطلس هم باشد، با او مصاحبه می‌شود، اما در نشستی كه ده‌ها رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر و... در پایتخت يك كشور فارسی‌زبان گرد هم می‌آیند، تنها به این نكته بسنده می‌شود كه این اجلاس چندان فایده‌ای در بر ندارد و از سوی دیگر به‌صورت مغلوط و ناقص به سخنان مرسی، رئیس‌جمهور مصر در مورد سوریه اشاره می‌شود و این سؤالات بی‌پاسخ می‌ماند كه مرسی درباره ارسال سلاح به سوریه چه گفت؟ درباره فلسطین و رژیم صهیونیستی چه گفت؟ درباره ساختار سازمان ملل و حق وتو چه گفت؟ بقیه سران و شركت‌كنندگان هیأت‌های دیپلماتیك از سراسر جهان در این موضوعات چه گفتند؟
اتخاذ این رویكرد یك بام و دو هوا، نتیجه همان اندیشه انگلیسی و بیان فارسی است كه در صدر این نوشتار به آن اشاره شد و با این اوصاف وقتی مخاطب ادعاهایی درباره صداقت و بی‌طرفی این رسانه می‌شنود، گفتن این عبارت بجاست كه:... خود پیداست از زانوی تو!
