حسین فرح‌بخش درباره رابطه پول و وضعیت این روز‌های سینمای ایران گفت: دو گروه رانت‌خوار دولتی با نگاه متفاوت در تمام این سال‌ها بعضا فیلم‌هایی با شعار ارزشی ساخته‌اند که اتفاقا به لعنت شمر هم نمی‌ارزد!
این تهیه‌کننده سینما در گفتوگو با ایسنا، در پاسخ به پرسشی درباره منازعات چند ماه اخیر سینما و ارتباط آن با تخصیص بودجه‌ی بدونِ حساب و کتاب برخی نهادها بیان کرد: بخش خصوصی در سینمای ما بسیار مظلوم و کوچک است. ضمن آنکه بخش دولتی اجازه رشد به بخش خصوصی را نمی‌دهد؛ چون در آن صورت جلو بسیاری از فعالیت‌هایش گرفته می‌شود.
وی ادامه داد: ما دو گروه رانت‌خوار دولتی در سینمای ایران داریم که هر کدام نگاه‌های متفاوتی دارند. یک گروه همان‌هایی هستند که اخیرا به حوزه هنری رفته‌اند. آنها 27 ،28 سال از تمام دولت‌ها رانت می‌گرفتند. نکته جالب توجه درباره این افراد، این است که آنها از ابتدای انقلاب از سفره‌ی وزارت آقای خاتمی گرفته تا سفره وزارت آقای صفارهرندی در همه‌جا حضوری فعال داشته‌اند. این موضوع وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانیم وزرای ارشادی که در این 27،28 سال در روی کار آمده‌اند از نظر فکری و عملکردی اغلب با یکدیگر متفاوت بوده‌اند اما این دوستان با همه آنها کار می‌کردند! گروه رانت‌خوار دوم هم افرادی هستند که پس از کنار گذاشته شدن گروه اول در دوران فعلی به جمع رانت‌خواران پیوستند.
فرح‌بخش پس از نام‌بردن از دو گروهی که معتقد است فیلم‌های خود را با رانت‌های دولتی می‌سازند، ابراز عقیده کرد: بدبختی سینمای ایران این است که در این افراد گاه با شعار ساخت فیلم‌های ارزشی‌ای وارد میدان می‌شوند، که نتیجه‌ی بسیاری از آنها به لعنت شمر نمی‌ارزد.
این تهیه‌کننده بخش خصوصی سینما در تکمیل سخنانش توضیح داد: دوستان به این نکته توجه ندارند که هنر و بالاخص سینما کاری بخش‌نامه‌ای و دستوری نیست. هنر حاصل تراوشات ذهن و دل انسان است. البته یک نکته را نباید فراموش کرد. در کشور ما و با توجه به قوانینی که همه، آنها را قبول داریم، یک مسائلی باید رعایت شود و این هم در هر کشوری وجود دارد و طبیعی است.
حسین فرح‌بخش در این بخش از سخنانش با انتقاد شدید از ساخت فیلم‌های زیادی با بودجه‌های دولتی افزود: ممکن است در یک‌سال، سینمای ایران نیاز به ساخت چند فیلم استراتژیک یا ایدئولوژیک با هزینه‌های سنگین داشته باشد. در واقع نهادهای دولتی برای ساخت این معدود آثار که شاید تعداد آنها در سال به دو یا سه فیلم برسند باید وارد میدان شده و مستقیما سفارش‌دهنده باشند. البته معتقدم حتی در این موارد هم آنها باید پول را به بخش خصوصی بدهند نه اینکه خودشان مستقیما وارد عرصه تولید شوند. چون همین ورود مستقیم به عرصه تولید توسط بخش دولتی است که وضعیت سینمای ما را به اینجا رسانده است. در این شرایط می‌بینیم که برخی پول و بودجه مملکت را با فیلم‌هایشان حرام می‌کنند و اتفاقا از همه هم بیشتر از نظام دولت طلبکار هستند.
این تهیه‌کننده‌ی سینما در بخش دیگری از گفتوگو با در پاسخ به پرسشی درباره تعدد نهادهای هزینه‌کننده در ساخت فیلم‌های سینمایی بیان کرد: این موضوع یکی از مشکلات ساختاری سینمای ایران است که باید متولیان اصلی کشور به آن رسیدگی کرده و درواقع دست نهادها و سازمان‌های مختلف را از ساخت فیلم ببرند. اگر قرار باشد این موضوع به شکل درستی بررسی شود، متولیان بخش فرهنگی واقعا باید از بسیاری از این نهادها بپرسند که شما به چه حقی راسا اقدام به ساخت فیلم میکنید؟
وی در پاسخ به این پرسش که آیا از نظر او حوزه هنری هم در میان این نهادها قرار دارد، گفت: بحث حوزه هنری بحث متفاوتی است. به نظرم، حوزه هنری براساس رسالت‌های اولیه‌اش می‌تواند فیلم بسازد؛ اما نه اینکه بخواهد در مدیریت سینما دخالت کند. حوزه هنری حق ندارد وارد مسائلی شود که به او ربطی ندارد. به عنوان مثال، حوزه به چه حقی به فیلمی که مردم در جشنواره آن را به عنوان بهترین فیلم انتخاب کرده‌اند، برچسب ابتذال می‌زند؟ برخی اتفاقات فعلی بر اثر یک نگاه منافقانه و به قول یکی از دوستان، ابتذال ارزشی است.
حسین فرح‌بخش در پایان این گفتوگو تاکید کرد: به نظرم نهادهای بالادستی کشور واقعا باید فکری به حال ساخت فیلم در سازمان‌های مختلف کنند
