رسول جعفریان، پژوهشگر تاریخ در یادداشتی نوشت:
مرتب فکر می کنم اگر صد سال دیگر حوادث این دو سه روز را کسانی مرور کنند در باره ما چه قضاوتی خواهند کرد؟ آیا چیزی جز خنده و تمسخر نتیجه تأمل آنان در رفتارهای ما خواهد بود؟
رئیس کشور دیگری مرده است، برای جناب رئیس ما، مثل این که نعوذ بالله پیغمبری، امامی یا دست کم یکی از اولیای الهی درگذشته است. بحث ظهور و رجعت و اصلاح دنیا و تحقق عدالت همه در وجود او محقق شده است.
علی الرسم عازم بلاد ایشان شدند و در آنجا بوسیدن تابوت و در آغوش گرفتن مادر آن بنده خدا و اوضاع مفتضح دیگر. قبل از آن هم آن تسلیت نامه کذایی. و در بازگشت آن مصاحبه و تاکید بر همان حرفها که نتیجه آن آزار متدینین و مراجع تقلید بود که به خاطر مصلحت کشور ساکت مانده اند! و بعد هم وادار کردن یک معاون روحانی و یک وزیر همراه، به دادن شهادت خلاف واقع، برخلاف عکسهای مسلم.
اصلا نسبت یک آدم دیندار با این اوضاع و احوال چیست؟ آیا اینها به آنچه می نمایند، باوردارند؟ آیا لازم است کسی که دینی دارد به آن وفادار هم باشد؟ مردمی که این رفتارها را از رئیس می ببیند چه قدر به دین وفادار می مانند؟ اصلا نسبت این کارها با اداره مملکت چیست؟
آن وقت توی همین اوضاع و احوال خودشان جمع می شوند و بهم دیگر مدال درجه یک فرهنگ و هنر می دهند و شروع به تعریف از همدیگر و بهار می کنند. بهار بسیار خوب است! امام ما بهار است! این آقا بهاری بهاری بهاری است! خدا به این فرهنگ و هنر رحم کند.
راستی که خود گوییم و خود خندیم! عجب مرد هنرمندیم.
اینها با این گرانی که صدای رهبر معظم انقلاب را هم درآورده، مملکت را زمستان کرده اند، حالا دم از بهار می زنند؟ مگر کسی جز شما هشت سال حاکم بوده و مملکت را زمستان کرده، و حالا شما می خواهید با شعار آمدن بهار دوباره همان مردم را فریب دهید؟
وقتی درست نگاه می کنیم می بینیم که این همه آدم فرهنگی و هنری در این کشور هست که دهها سال از عمرشان را برای فرهنگ و هنر گذاشته و در این مملکت استخوان خرد کرده، اما حالا شاهدند که رئیس به مشاورش مدال درجه یک فرهنگ و هنر می دهد و برایش زیارت وارث می خواند و او را انسان کامل قلمداد می کند.
بودجه مملکت را با این اهمیت، با دو ماه تاخیر به مجلس می دهند، مرتب متهم به زیر پاگذاشتن قانون هستند، هر روز بحران جدیدی درست می کنند، شعائر مذهب جعفری را به سخریه می گیرند. تورم های چند ده رقمی با چند برابر کردن قیمت ارز و سکه و زمین و خانه و همه اجناس و اقلام تقدیم ملت می کنند.... آیا گرفتن نشان فرهنگ و هنر برای این خدمات به ملت فرهیخته ایران است؟
شاید، این مدال برای این است که رفتار این جماعت سوژه این همه طنز و جک شده و مردم را به خنده واداشته است! خود این کم هنری نیست. برای همین است که مردم گویا غیر از جک ساختن و اس ام اس کردن آن کاری ندارند. خوب است این دو سه روز چند ده جک ساخته شده باشد؟ آن هم برای رئیس مملکت. مسخره نیست؟
خدایا، این وضع کی تمام خواهد شد و دین و مذهب و مردم و کشور کی جدی گرفته خواهد شد؟ مثل این که اینها یادشان رفته است که وظائفشان چیست و اصلا در کجای تاریخ و میان کدام ملت قرار دارند؟
نویسنده صبر رهبری را تمرین دمکراسی و حکومت قانون در این کشور می داند، و آن را می‌ستاید، اما شاید لحظه ای برسد که بازگشت از آن ناممکن شود.
