رحمان موسوی- حضور افراد ناشناخته که با ظواهر عجیب و غریب در همه انتخابات‌های کشور اعلام نامزدی می‌کنند، باید از منظر جامعه‌شناسی بررسی شود چرا که در همه جای دنیا افراد متوهم و یا بیماران خود بزرگ بین و یا توجه خواه وجود دارند اما نمی‌بینیم که برای ریاست جمهوری ثبت نام کنند.
به همین دلیل باید دید چه چیز دیگری مردم را برای اظهار وجود به وزارت کشور می‌کشاند. البته اینکه در بسیاری از کشورها منع قانونی برای ثبت نام افراد غیر سیاسی و غیر برجسته وجود داشته باشد اما این هم نمی تواند دلیل مراجعه نكردن مردم در کسوت غیر عادی برای ثبت نام ریاست جمهوری باشد. نکته دیگر این است که طی سال‌های اخیر این رفتار به نوعی اعتراض اجتماعی هم تبدیل شده است یعنی یک نفر قرآن دستش می‌گیرد می‌آید، دیگری روی کاغذ قول مساعد کردن شرایط اقتصادی را می‌دهد و... این نشان می‌دهد مردم حرف دارند.
من معتقدم بعضی از کسانی که با ظاهری نا متعارف به عنوان نامزد ریاست جمهوری ثبت نام می‌کنند نه بیمار روانی‌اند و نه عقده جلب توجه دارند بلکه می‌خواهند به طور نمادین اعتراض و خواسته‌های مردم را به رئیس جمهور بعدی حالا هرکس که می‌خواد باشد نشان دهند.
در کشوری مانند ایران که کمتر پیش آمده که بعد از اتمام دوره ریاست جمهوری یک نفر، رضایت عمومی از او وجود داشته باشد خیلی‌ها حضور و ثبت نام برای ریاست جمهوری را نوعی اعتراض می‌دانند یعنی با یک حرکت نمادین می‌خواهند بفهمانند که خودشان را توانمندتر از رجل‌های سیاسی موجود و به ویژه رئیس جمهوری قبلی می‌دانند.
ایرانی‌ها یک خصلت اجتماعی دارند که در طول زندگی در فرهنگ خودی باز تولید می‌شود، این خصلت چیزی نیست جز علاقه به نظریه‌پردازی در زمینه‌های مختلف به ویژه مسائل سیاسی و مملکت داری، البته این ویژگی فرهنگ‌های برخی کشورهای عربی و به طور کلی خاورمیانه هم هست اما در ایران تبلور خاصی دارد تا جایی که خیلی از ایرانی‌ها حتی اگر به زبان هم نیاورند بعید نمی‌دانند که بتوانند بسیاربهتر از تمام رئیس‌جمهورهایی که ایران به خودش دیده است مملکت‌داری کنند.
البته این مسئله به تنهایی نمی‌تواند کسی را با آن شکل و شمایل برای ثبت نام به وزارت کشور برساند و مسائل دیگری که در بالا گفتم وقتی در کنار این خصیصه ایرانی قرار می‌گیرند به فرد جرأت می‌دهند که به عنوان نامزد ریاست جمهوری ثبت نام کند. در این فرآیند واکنش دیگران نيز بی‌تاثیر نیست، وقتی برای بار اول کسی که به زعم روانشناسان توهم خود بزرگ بینی داشته و یا دچار علاقه مفرط به خودنمایی از هر راهی است راهی وزارت کشور می‌شود و مورد توجه رسانه‌ها قرار می‌گیرد تا جایی که با ورود یک فرد نامتعارف به سالن بسیاری از عکاسان یک شخصیت سیاسی برجسته را رها می‌کنند و به سمت او می‌روند، از آن طرف هم تمام سایت‌های خبری و غیر خبری و حتی رسانه‌های تفننی هم عکس این آدم را منتشر می‌کنند.
این کارها مسلما افراد مشابه را برای چنین کاری ترغیب می‌کند. هیچ قانونی هم وجود ندارد که این مسئله را کنترل کند.
