فرارو- عملیات جست‌وجوبرای یافتن سه کوهنورد مفقود شده ایرانی در کوههای هیمالیا بدون نتیجه به پایان رسید. فدراسیون کوهنوردی پاکستان امید خود را برای زنده یافتن کوهنوردان ایرانی از دست داده است.
به گزارش فرارو، پس از ناپدیدی شدن سه کوهنورد ایرانی در ارتفاعات برود پیک پاکستان تلاش های گسترده ای برای نجات آن ها آغاز شد. تیم های مختلف نجات به منطقه اعزام شدند، با این حال با وجود گذشت چند روز اخبار دقیقی از سرنوشت آن ها در دست نیست.
تیم های نجات یکی پس از دیگری ناکام در یافتن کوهنوردان ایرانی از ارتفاعات برود پیک بازگشتند. با این حال تلاش های پایانی تا عصر امروز ادامه داشت.
امروز کاردار ایران در پاکستان آخرین وضعیت نجات این سه کوهنورد را تشریح کرد. حسین روش در تشریح اخرین تلاش ها گفت: «درخواست جست‌وجو روز گذشته از طریق سفارت پیگیری شد و امروز یک تیم امدادی همراه دو فروند بالگرد به منطقه اعزام شد. این بالگردها از طریق منطقه اسکاردو به بیس کمپ رفتند که به دلیل نامساعد بودن شرایط جوی نتوانستند جست‌وجو را ادامه دهند. به همین منظور به بیس کمپ بازگشته و منتظر بهبود شرایط جوی شدند. ساعتی بعد از اینکه شرایط جوی بهتر شد، دوباره جست‌وجوها آغاز شد.»
کاردار ایران ادامه داد: «با توجه به اینکه کوهنوردان ایرانی در ارتفاع 7400 متری حضور دارند و شرایط جوی آن منطقه بسیار نامساعد است، بالگردها نتوانستند جست‌وجو را انجام دهند و دوباره به کمپ اصلی بازگشتند. اکنون منتظر هستیم تا شرایط جوی کمی مساعد شود تا این بالگردها جست‌وجوها را دوباره آغاز کنند و این چند منطقه که احتمال حضور کوهنوردان ما در آنها وجود دارد، را جست‌وجو کنیم.»
عصر امروز خبرگزاری ایسنا از پایان جست و جو برای یافتن کوهنوردان ایرانی خبر داد.
رییس فدراسیون کوهنوردی پاکستان نیز در نامه ای جدیدی به فدراسیون کوهنوردی ایران نا امیدی خود را در رابطه با وضعیت این سه کوهنورد اعلام کرد.
"منظور حسین" در نامه خود آورده است: «به عقیده ی تمامی کوهنوردان برجسته و خود من، متاسفانه زنده ماندن این کوهنوردان، از ۲۰ جولای تا کنون، با توجه به شرایطی که با آن دست به گریبان بودند ، بسیار دشوار است. در ثانی، آنها درفرود خود از مسیر نرمال منحرف شدند و به همین دلیل موقعیت آنان مشخص نشده است.»
سه کوهنورد گرفتار در هیمالیا در آخرین تماس خود در روز شنبه در خواست کمک کرده بودند.
سه کوهنورد جوان ایرانی به نام‌های پویا کیوان، آیدین بزرگی و مجتبی جراحی همراه با افشین سعیدی و رامین شجاعی سرپرست برنامه از یک ماه پیش تلاش خود را برای صعود آغاز کردند در ساعت 16:30روز سه شنبه ۲۵ تیر ماه موفق به کامل کردن مسیر جدید بر روی قله شده و همان روز در بازگشت به دلیل دید کم و نداشتن مشخصات GPS بازگشت، از مسیر منحرف و برای ۵ روز در ارتفاع بالای ۷۰۰۰ متر سرگردان شدند.
قله برود پیک با 8047متر ارتفاع دوازدهمین قلعه مرتفع جهان به حساب می آید.
بیانیه فدراسیون کوهنوردی
در کنار تمام ناامیدی ها امروز فدراسیون کوهنوردی نیز با صدور بیانیه ای انتقادی- توصیه ای! اعلام کرد که این سه کوهنورد از سوی باشگاه "آرش" و با هزینه شخصی به برود پیک رفته اند و هیچ مجوزی از سوی فدراسیون برای ان ها صادر نشده است.
فدراسیون کوهنوردی در ادامه بیانیه خود توپ این حادثه تلخ را در زمین باشگاه "آرش" انداخت و نوشت: «اساساً واکاوی، ریشه‌یابی و بررسی این حادثه از زوایای مختلف (به خصوص از مسئولین باشگاه و سرپرست تیم مذکور نسبت به جوانب امر و امکان سنجی‌های لازم که به عنوان یک باشگاه ورزشی باید در این رابطه به دستگاه ورزش کشور پاسخگو باشند)، امری ضروری است که در زمان مقتضی می‌تواند جنبه‌های تجربی و آموزشی را برای جامعه کوهنوردی نیز به همراه داشته باشد.»
براساس این بیانیه، تیم کوهنوردی باشگاه «آرش» به دلیل عدم انجام کامل امور و سلسله مراتب لازم از منظر این فدراسیون حائز شرایط لازم جهت بررسی و اخذ مجوز شورای برون مرزی نشد. با این حال و بنا بر تصمیمات متولیان آن باشگاه، تیمی ۵ نفره در برنامه‌ای شخصی و مستقل عازم این صعود گردید.
نامه تکاندهنده آیدین بزرگی
همزمان با با انتشار بیانیه فدراسیون کوهنوردی نامه ای در اینترنت منتشر شد که گفته می شود متعلق به آیدین بزرگی یکی از کوهنوردان مفقود شده است.
پرستو ابریشمی کوهنورد زن ایرانی در وبلاگ خاک خوب با بیان اینکه، «آیدین بزرگی» یکی از سه کوهنورد صعودکننده به قله از او خواسته تا پس از صعود آنها، نامه اش را منتشر کند، متن این نامه را روز سفر این گروه از ایران به پاکستان منتشر کرده است.
مفاد نامه منسوب به آیدین بزرگی، به گونه ای از بیانیه فدراسیون کوهنوردی رمزگشایی می کند.
نامه آیدین بزرگی پر از عبارت های گلایه امیز است. عبارت هایی که نشان می دهد که تلاش های آن ها برای تامین منابع مالی و احتمالا کمک هایی برای انجام این سفر مخاطره آمیز با بن بست مواجه شده است.
بزرگی در بخشی از این نامه آورده است: «آری، ما اینجاییم، تا یادی از کوهنوردی اینک مرده ی کشورمان کنیم، تا کوهنوردی مان را دوباره ورق بزنیم، تا یادگاری از خودمان به جا بگذاریم، توشه ای برای کوهنوردان آینده ی کشورمان. اینجاییم تا بر تن یک کوه هشت هزار متری یادگاری خودمان را بنویسیم، نام ایران مان را حک کنیم، اینجاییم تا دوباره زنده شدن را زمزمه کنیم.»
در بخشی دیگری از نامه منسوب به این کوهنورد آمده است: «چه کسی است که بتواند جلوی عزم ما بایستد؟ عزم ما از ذره ذره ی وجود کوهنوردان ایران است. عزم ما بی پولی را نمی شناسد، عزم ما خطر را می هراساند، عزم ما نیازی به اجازه‌ی پشت میز نشینانی ندارد که خود را رئیس و سرپرست می دانند، که خود را تافته ی جدا بافته می دانند، که خود را نخبه می پندارند، که خود را کوهنورد می دانند، که آنان اند که محتاج عزم مایند، که آنان اند که زیر چتر مایند. عزم ما نامه و گواهی و مجوز شورا نمی خواهد.»
این کوهنورد در بخش دیگری از نامه خود با اشاره به هشدارهایی که به آنها داده شده، نوشته است: «می گویند نمی توانید، می گویند کشته می شوید، می گویند شما را چه به این کارها! نخبگان ما نتوانستند، شما که اصلا نخواهید توانست. می گویند راهتان را می بندیم، پایتان را می گیریم. می گویند هیمالیا مال ماست، صعودش هم مال ماست، افتخارش هم فقط مال ماست، کیف و کوکش هم مال ماست، عشق و حالش هم مال ماست. می گویند بروید چند ماه دیگر جواب نامه تان را می دهیم، می گویند مگر بچه بازیست، مگر به این آسانی است! می گویند آنجا هییییییییییمااااااااااالیییییییییاسسسسسسسسست، توچال نیست!»
